ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ..ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

Καπηλειό έλεγαν παλιά το μικρό ταβερνάκι ...συνήθως ήταν υπόγειο με τα βαρέλια με την ρετσίνα που τους έδινε και όνομα ο κάπελας ο ταβερνιάρης.
Τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο ήταν ασπρισμένα στις άκρες και φρεσκοσκουπισμένα.
Σε μια γωνιά και η σκούπα με το κονταρόξυλο...
Τα ταβερνάκια αυτά στα υπόγεια είχαν ξεκινήσει πουλώντας κρασί χύμα και περισσότερο θύμιζαν αποθήκες ανήλιαγες με χωμάτινο δάπεδο.
Σιγά σιγά μπήκαν τα τραπεζάκια οι καρέκλες αφού έπεσε κάτω τσιμέντο για την σκόνη.
Μια γκαζιέρα ένα τηγάνι για πρόχειρους μεζέδες για τους πελάτες που στην αρχή ήταν οι οπαδοί της ρετσίνας ....
Τότε τους έλεγαν βαρελόφρονες....κρασοπατέρες και φυσικά μπεκρήδες...
Δεν κρυβόντουσαν αυτοί ούτε στενοχωριόντουσαν ...
Οι γυναίκες τους είχαν το πρόβλημα που πήγαιναν το βράδυ
να τους μαζέψουν.
Τα ταβερνάκια αυτά υπήρχαν σε πολλές γειτονιές της Αθήνας
στου Ψυρρή στην Πλάκα στο Μεταξουργείο.
Υπήρχαν και οι μουσικοί  που έβγαζαν το νυχτοκάματο
βγάζοντας πιατάκι στα τραπέζια.
Οι Μικρασιάτες αναβαθμίζουν την μουσική που ήταν περιορισμένη στα δημοτικά τραγούδια.
Μπουζούκι μπαγλαμάς λοιπόν αλλά και "σκληρούς" πελάτες πλέον.... μάγκες...χασικλήδες...κοντραμπατζήδες όπως έλεγαν τότε τους λαθρέμπορους ένα "επάγγελμα" που κράτησε μέχρι την δεκαετία του 60 περίπου και το έζησα
από κοντά όταν ξεκίνησα να δουλεύω παιδί τότε στο Κέντρο της Αθήνας.
Σε κάποια από αυτά τα ταβερνάκια με την ειδική πελατεία τα γκαρσόνια ήταν γεροδεμένα και κάποια οπλοφορούσαν.
Στα ψιλά των εφημερίδων διάβαζες τέτοιου είδους καυγάδες
"δι΄ασήμαντον αφορμήν".

"Ακόμα ένα ποτηράκι, ακόμα ένα τραγουδάκι
στον κόσμο που βρέθηκα τα πάντα βαρέθηκα
αγάπες και πίκρες και φαρμάκι."

Πίσω στα παλιά