Είχε ένα πολύ ωραίο σπίτι δίπατο με εσωτερική ξύλινη σκάλα....
σαλόνια με ωραία Παριζιάνικα έπιπλα όπως έλεγαν στην γειτονιά....πιάνο....δωμάτιο υπηρεσίας και φυσικά κοπέλα βοηθό που έμενε σε αυτό.
Αρχοντικό το λέγαμε στην γειτονιά ...
Ευγενέστατη η κυρία που το είχε σύζυγος διπλωμάτη που είχε πεθάνει....Γαλλίδα.
Δεν είχε παιδιά....
Την λάτρευε την Αθήνα και κάθε απόγευμα την έπαιρνε ο ίδιος
ταξιτζής και την πήγαινε στην Ακρόπολη.
Κατέβαινε από το αμάξι και βημάτιζε κοιτώντας την Ιερή μας Κληρονομιά.
Στη συνέχεια την έφερνε στο σπίτι της.
Παραδίπλα στην αλάνα παίζαμε τα απογεύματα....φωνές...τρεχαλητά....
μας κοιτούσε από το μπαλκόνι χαμογελώντας.
Έστελνε την κοπέλα του σπιτιού με ένα δίσκο γλυκίσματα να μας φιλέψει.
Τις κουνούσαμε ευχαριστημένοι τα χέρια και φυσικά είμαστε
πρόθυμοι πάντα για θελήματα που τις περισσότερες φορές μας έστελνε
να τις κάνουμε για να μας δώσει χαρτζιλίκι.
Φεύγοντας από το παιχνίδι περνούσαμε έξω από το σπίτι της και ακούγαμε
να παίζει πιάνο.
Τα χρόνια περνούσαν και η καλή κυρία έφυγε για το τελευταίο ταξίδι της.
Έτσι αθόρυβα.....από το αρχοντικό αυτό δεν ξανακούσαμε το πιάνο.
Αργότερα η Εφορία Αρχαιοτήτων για την αξιοποίηση
του Αρχαιολογικού Χώρου έσβησε κάθε ίχνος των παιδικών αναμνήσεων.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment