ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

         ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ
  Όπως  είπαμε  φίλοι  μου  πριν μερικές ημέρες  με  την  ανάρτηση της  ιστοριούλας “ ΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ  ΤΗΕ  ΕΛΛΑΔΑΣ “ , του αείμνηστου  Σπύρου  Σφέτσου – Καλέρη , θα  συνεχίσουμε και  θα  αναρτήσουμε  όλες  τις “ Λιδορικιώτικες “ ιστορίες  του , και  μάλισταμε  τη  σειρά  που τις  έχει  στο πολύτιμο τετράδιό του που  άφησε,,κληρονομιά .
   Δημοσιεύουμε επίσης  σήμερα και  το..συνοδευτικό  σημείωμά  του , που  είναι ιδιόγραφο και  φυσικά έχει  την  αξία  του .

   Προσέξτε  φίλοι  μου  πως  γράφει το όνομα  του  χωριού  μας  ο  αείμνηστος  μπάρμπα Σπύρος , το  γράφει  με  - 0Ι – όπως  φυσικά  είναι  και το  σωστό…
   Η σημερινή  μας  λοιπόν ιστορία  είναι  Ο “   ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ  ΚΟΥΚΟΣ ‘ και  είναι  μια αληθινή ιστορία που  συνέβη στο  χωριό  μας  προπολεμικά .

 “ Ο …ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ  ΚΟΥΚΟΣ …”

             ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ   ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Λιδορίκι , σωτήριον σχολικόν..έτος 1928 – 29 , η  πρώτη  χρονιά που  ενοποιήθηκαν  τα  Δημοτικά , αρρένων- θηλέων , σε..μεικτά . Αριστερά ο  Δάσκαλος – ήρωας της  ιστορίας  μας Γιάννης  Σφέτσος – Ταγάϊας και δεξιά η  δασκάλα Μαρία  Κοντολάτου , απ’ τη  Βιτρινίτσα και ο Λιδορικιώτης δάσκαλος Γ. Κάγκαλος – Κάρας .
      ********
   Στην  επαρχία , αγαπημένοι  μου  φίλοι ,  πάντα  ήταν πολύ  δύσκολο  να αποκτήσει  ένας  νέος  φιλενάδα και  προπολεμικά βέβαια , ακόμα δυσκολότερο και  μάλιστα  σε μικρές κοινωνίες  της  επαρχίας  όπως  το  Λιδορίκι . Η  αποψινή  “ Λιδορικιώτικη ιστορία “ αναφέρεται σε  μια  τέτοια  περίπτωση στο  παλιό  προπολεμικό  Λιδορίκι και  είναι  σε..ελεύθερη..διασκευή μιας  ιστορίας που  άφησε σαν..κληρονομιά  στο  χωριό  μας  ο  αείμνηστος Σπύρος Σφέτσος , ο  Καλέρης  όπως  τον  λέγαμε , μαζί  με  πολλές  άλλες .
                                 *                 *
   Ο  Ιωάννης Σφέτσος , ο Ταγάϊας όπως  τον  λέγανε  όλοι , ήταν Λιδορικιώτης  και  ήταν  διορισμένος  δάσκαλος  στο  χωριό  μας εκείνη  την  εποχή , που  συμπερασματικά πρέπει να  ήταν πριν  απ’ τη  σχολική  χρονιά  1928-29 , που τα Δημοτικά  σχολεία , συγχωνεύτηκαν σε  μεικτά , ενώ  μέχρι τότε  ήταν  χωρισμένα  σε  αρρένων  και..θηλέων , έτσι σίγουρα  λοιπόν αναφερόμαστε  σε  εποχή  προγενέστερη  του  1928 . 
   Νέος  λοιπόν και..ωραίος  ο Ταγάϊας ( από  που  προήλθε  το  παρατσούκλι “ Ταγάϊας  “  δεν  μας  είναι  ακόμα  γνωστό ) είχε  εκείνο  τον  καιρό φιλενάδα  μια  δασκάλα του  Δημοτικού  σχολείο Θηλέων , που στεγαζόταν στου  Κοράκη .
   Όλοι  βέβαια  καταλαβαίνετε τις  άπειρες δυσκολίες  που  υπήρχαν για  να  μπορούν  να  συναντιούνται οι  έρωτευμένοι , αλλά  πάντα  υπάρχει  λύση..
   ΄Ετσι λοιπόν , τα  ραντεβουδάκια κλείνονταν , απ’ τον  Ταγάϊα  , με..” επίσημα “ έγγραφα , που  τα  έστελνε με διάφορους  μαθητές και  ιδίως με  τον  αδερφό του  Σπύρου  Σφέτσου , το  Χρήστο , που  ήταν κα  ξάδερφός  του . Τα  έγγραφα ήταν  γραμμένα..συνθηματικά , σε  κάποιο δε  σημείο αναφερόταν ημερομηνία  και  ώρα , και  έτσι η  εκλεκτή  του , περίμενε ανοίγοντας  την  πόρτα του  δωματίου της .
   Έλα όμως  που  σε  όλες τις  όμορφες  ιστορίες υπάρχει  και  ο δράκος , ο.. κακός…δαίμων ; Και  στην προκειμένη  περίπτωση ο  κακός  δαίμων  είχε τη μορφή  του…σχολάρχη , Ευθ. Παπαθανασίου , πατέρα  της τραγωδού  Ασπασίας , που  προφανώς  κάτι  θα  είχε…μυριστεί  και .. έστησε τη…μηχανή..
   Φώναξε  λοιπόν τον  διερχόμενο ,  με  τα  έγγραφα , Χρήστο και του  είπε  να  τα  αφήσει και  να πάει  στη  Βαθειά να του  φέρει ένα  ποτήρι κρύο  νερό . Έτσι και  έγινε , μόνο  που…ως  δια  μαγείας η  ώρα της πολυπόθητης  συνάντησης από  10  έγινε ..12 .
   Έτσι λοιπόν η  κοπέλα , μια  και  είχε  χρόνο  μπροστά της , πήρε  έναν  υπνάκο με σκοπό να  ξυπνήσει  στην  κατάλληλη  ώρα , αφήνοντας  φυσικά  την  πόρτα κλειστή . Ο Ταγάϊας βρήκε  την  πόρτα  κλειστή , τι να  κάνει ..τι να κάνει , ανεβαίνει σε  μια  μουριά  που  ήταν  ακριβώς  δίπλα και  άρχισε  να κάνει  τον…” κούκο “ φωνάζοντας ..Κούκου…κούκου , για να τον  ακούσει  η  καλή  του , να  ξυπνήσει και  να  του ανοίξει .
    Για  κακή  του  όμως  τύχη , ξύπνησε ο  γέρο Κοράκης , ο  σπιτονοικοκύρης της  κοπέλας , άκουσε  τα..Κούκου , και κάτι…μυρίστηκε , κατάλαβε φαίνεται ,  πως  πρόκειται για..” ανθρώπινο  κούκο “ και  έτσι  πήρε  μερικές  πέτρες και  τις  πέταγε στη  μουριά  απ’ όπου ακούγονταν οι  φωνές  του  ..κούκου , με  αποτέλεσμα ο  ερωτευμένος ..κούκος  να  φύγει  κακήν ..κακώς , ταλαιπωρημένος , πετροβολημένος και  κυρίως..απογοητευμένος  και…ανικανοποίητος …
         Καλό  σας  βράδυ,  να περνάτε  καλά
                  Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη …

     www.lidoriki.cpm