Το έχουμε πει.. Ζούμε αναπνέουμε ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΙΟΤΙΚΑ.. Κάθε ημέρα που περπατάμε μυρίζουμε το ΠΑΡΟΝ φυσικά αλλά αναπολούμε και το παρελθόν... Όμως έγινε ένα ΘΑΥΜΑ... Μου προέκυψε... Τι να πω...
Περπατούσα προχτές εις την γωνία ΒΑΣ. ΣΟΦΙΑΣ και ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΟΥ... και άκουγα το πιάνο στην διαπασών. Νόμιζα εν μέσω οχημάτων θορυβωδών ότι είμαι αλλοπαρμένος, ένας σαλός περιπατητής που επικοινωνώ με άγνωστες ηχητικές διαστάσεις... Φυσικά θα νομίζετε ότι ο akrat ζουρλάθηκε.. Να ακούς βραδιάτικα πιάνο στην τρομερά θορυβώδη διασταύρωση, ίσως την πιο πολυσύχναστη διασταύρωση των Αθηνών. ..
Χτες όμως ευρέθην στο γνωστό στέκι του ΦΑΡΦΟΥΛΑ και αγόρασα το βιβλίο του Ν.Κ.Παραδείση "ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ". Και πήγα στις τρεις το βράδυ να διαβάσω, για να περάσει η ώρα, την ώρα που εκοιμάτο η σύζυγος. Πήγα εις την σελίδα των κινηματογράφων των ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ. Και μα τον Κάρολο Μάρξ άκουγα νυχτιάτικα ξανά πιάνο... Φρίκαρα. Έκλεισα αμέσως το βιβλίο.
Η γωνία της διασταυρώσεως και βιβλίο αυτό τις νύχτες με φτάνουν σε εμπειρίες μεταφυσικές ; Ή είχα ακούσει κάπου κάποτε καμιά ιστορία και την μετέφερα ασυνείδητα εις το σήμερις;
Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ "ΧΑΡΑΥΓΗ" ....
Κατά τα 1920 σάχτηκε ο πρώτος κινηματογράφος εν Αμπελοκήπους. Λεγόταν "ΧΑΡΑΥΓΗ"... Ευρίσκονταν εις την γωνίαν Βασ. Σοφίας και ΦειδΙππίδου. Θερινός. Εκείθε οι τότε Αμπελοκηπιώτες μπορούσαν να πιούν την μπυρίτσα τους ή το γλυκάκι τους εις τιμήν των δύο δραχμών... Ταυτόχρονα επαίζοντο και κινηματογραφικές επιτυχίες ΒΟΥΒΕΣ φυσικά... Εαν δεν υπήρχε κάτι για να τραβήξει το αυτί οι άνθρωποι θα σκυλοβαριόντουσαν... Είχαν το λοιπόν και εν ΠΙΑΝΟ...
Θυμάμαι ότι σαν χαμίνι μυξιάρικο έβαζα τα κλάματα σαν πήγαινε στην "ΧΑΡΑΥΓΗ" η Λέλα... Πόσο ερωτευμένος ήμουν μαζί της... ΛΕΛΑ... Στα 1927-1928 εμφανίσθη ο νεαρός Γιάννης Σπάρτακος ετών δέκα τριών...!!!!! όστις έπαιζε ΠΙΑΝΟ εις τον κινηματογράφον "ΧΑΡΑΥΓΗ". Ήταν η πλέον ζεστή νυξ του 1927 που η ΛΕΛΑ κίνησε με τας φίλας της δια την "ΧΑΡΑΥΓΗ"... Ακολούθησα εκλιπαρώντας ένα ραντεβού, να την κεράσω στην μπυραρία του ΘΩΝ μια μπυρίτσα... Η ΛΕΛΑ δεν απαντούσε και χασκογελούσε...
Μπήκαν εις την "ΧΑΡΑΥΓΗ" και ακολούθησα... Άρχισε το έργον. Ο Γιάννης Σπάρτακος ήταν εις μάγος των πλήκτρων... Ιδιοκτήτης ήτο ο Δημητρίος Κωβαίος. Παρέσειρε το πλήθος ανάλογα με την πλοκή του έργου... Αργό παίξιμο στην αργή πλοκή, έντονο παίξιμο εις τα κρεσέντα της πλοκής... Εις το διάλειμμα όλες οι κορασίδες έτρεξαν γύρω του. Έτρεξε και η ΛΕΛΑ... Και παρατήρησα ότι ανάμεσα των πλήκτρων του πιάνου άφησε έν σημείωμα. Κίνησα και το πήρα ενώ η ΛΕΛΑ σπαρταρούσε από τα νεύρα της. Γίναμε από δύο χωριών χωριάτες... Ζητούσε ραντεβού εις το κέντρον διασκεδάσεως "Η ΑΝΕΣΙΣ".... Έφυγα πικραμένος. Ποτέ δεν αντάμωσα κατά πρόσωπον την ΛΕΛΑ... Καταγκεμίστηκε...
Όμως την επομένη χρονιά άνοιξε εκ του ΦΑΡΕΑ και ο πρώτος χειμερινός κινηματογράφος εις τους ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ... Το πασίγνωστον Α.Ο.Λ.Ο... Το αστείο αυτό όνομα είναι τα αρχικά του ΑΟ ΌΛΑ ΔΙΑ ΌΛΟΥΣ... Πάταγος. Όλες οι γειτονιές δια αυτό εσυζήτουν. Από τα Ιλίσια, ως του Γκύζη όλες οι νεανικές παρέες συζητούσαν δια τον σινεμά τον χειμερινό που ήτο ΠΟΝΤΟΥ και ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΟΣ 17-25. Φυσικά έπρεπε να πάω με την παρέα. Μπήκαμε μέσα και να κάτω από τις λαμαρίνες η οθόνη (τι οθόνη ...δηλαδή) και το ΠΙΑΝΟ όπου ήδη είχε πάρει θέση ο Γιάννης Σπάρτακος... Όλες τον κοίταζαν σαν λουκούμι... Και αξάφνου να η ΛΕΛΑ... πωπω νευρίασα... έφυγα....
Πρωί, 31 Ιανουαρίου 2016... Νομίζω ότι χρειάζομαι ανάπαυση.... Θαύματα δεν γίνονται...
http://akrat.blogspot.gr
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment