MOYΣΙΚΗ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ ..ΠΑΡΑΔΟΣΗ...

Μιά απ' τις ντόπιες κομπανίες (..κουμπανίες ) δημοτικών τραγουδιών , σε κάποιο Λιδορικιώτικο γλεντοπανήγυρο , βασικά ..στελέχη της ο Θαν.Πίτσιος ( Φαλιαμπάρας ) κλαρίνο , Γιώργος Πανάγος , λαούτο και Κακόπουλος σαντούρι , που ήταν και ντόπιοι , βέβαια στην κουμπανία μετέχουν και..μετακληθέντες ..καλλιτέχνες ..

Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μουσικής παράδοσης στο Λιδoρίκι,αλλά και στην ευρύτερη περιοχή ,ούτε καν ίχνη έχουν περισωθεί που να ενισχύουν μια τέτοια άποψη.

Οι Λιδoρικιώτες βέβαια,όπως σχεδόν όλοι οι Έλληνες που έζησαν και μεγάλωσαν στην περιφέρεια και μάλιστα σε γεωργοκτηνοτροφικές περιοχές,μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα,ζούσαν την καθημερινότητά τους με μουσική και τραγούδια που ταίριαζαν στην κάθε περίπτωση.

Ας μη ξεχνάμε οτι οι πρόγονοί μας στις χαρές αλλά και στις λύπες τους ,ακόμα και στις μεγαλύτερες συμφορές τους,εκδήλωναν τα συναισθήματά τους,την ψυχική τους διάθεση,με μουσική, χορό και τραγούδι.

Το τραγούδι,γενικά,ήταν , και είναι , βαθειά ριζωμένο στη Λιδορικιώτικη ζωή,τραγουδάμε τον έρωτα ,την αγάπη,τη γέννηση,το θάνατο,τον γάμο,τις χαρές μας και τις λύπες μας , πάντα όμως μέ μιά έντονα.. σκωπτική διάθεση,που πολλές φορές,ξεπερνώντας τα ανεκτά όρια,προχωράει στο χώρο,σχεδόν,της ειρωνίας….

Όσοι γεννηθήκαμε ,μεγαλώσαμε και.. ζήσαμε στο Λιδωρίκι , έχουμε αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα , που για άλλους είναι ελάττωμα και για άλλους πάλι χάρισμα,δεν είναι δε τυχαίο το γεγονός οτιη αληθοφανέστερη και ισχυρότερη εκδοχή , γύρω απ΄το όνομα του χωριού μας , ειναι αυτή που θέλει το όνομα του χωριού μας “ Λοιδορίκι “ να προέρχεται από το ρήμα λοιδορώ , και αν λάβουμε υπόψη μας,από κείμενα που έχουν σωθεί,διάφορα χαρακτηριστικά περιστατικά τότε, αβίαστα, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα οτι αυτό μας το χούγι , έδωσε την ιδέα για το βάφτισμα του χωριού μας.

Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες εκδοχές , από ανθρώπους που όχι μόνο δεν έζησαν στο χωριό μας,αλλά ούτε καν γνώριζαν που πέφτει ,γεωγραφικά.

Ας έρθουμε όμως στα της μουσικής μας παράδοσης,όπως προαναφέραμε δεν υπάρχουν ,κι’άν υπήρξαν δεν σώζονται, τραγούδια που να αφορούν αποκλειστικά στο Λιδωρίκι.και να αναφέ ρονται σε γεγονότα η και πρόσωπα της περιοχής ,γεγονός που υποδηλώνει την ανυπαρξία δημιουργών γιατί,κακά τα ψέμματα,τόσα και τόσα έγιναν στην περιοχή μας στις σημαντικότερες περιόδους της ιστορίας μας , κάτι σχετικό θα έπρεπε να έχει γίνει στο τομέα αυτό και να είχε περισωθεί, εκτός βέβαια , αν υπήρξαν τραγούδια , αλλά γιά διάφορους λόγους δεν σώθηκαν

Έλειπαν φαίνεται οι κατάλληλοι άνθρωποι,οι τραγουδοποιοί της εποχής να αποθανατίσουν , με τον τρόπο τους , τα γεγονότα ,όπως άλλωστε έγινε σε πολλά άλλα μέρη της πατρίδος μας .

Η εκδοχή όμως αυτή , έρχεται σε..ευθεία αντίθεση με μιά..πραγματικότητα , που την έζησαν οι παλιότεροι , αλλά τη ζούμε και μεις , ακόμα και σήμερα , και εξηγούμαι : Είναι γνωστό τοις..πάσι , πως οι Λιδορικιώτικες γλετζεδοπαρέες , σε συγγενικές και φιλικές γιορταστικές συνάξεις , τα παλιότερα χρόνια , έδιναν ..ρεσιτάλ τραγουδοποιίας , επί..τόπου , που λένε , αυτοσχεδιάζοντας .

Μου διηγείται , χαρακτηριστικά , ο αγαπημένος μου πρωτοξάδερφος , Χαρ.Ζέκιος , που είναι σήμερα 85αρης , πως στη δεκαετία του 1930 , όταν άνοιξε ο πατέρας μου γιά πρώτη φορά Ζαχαροπλαστείο στο Λιδορίκι , το 1932 , μαζί με τον Τάσο Καντά , σχεδόν κάθε βράδυ γλεντούσαν μετά..οργάνων , μάλιστα , καλούσαν τα όργανα , και μαζεύονταν μιά όμορφη γλετζεδοπαρέα , Φουσκονίκος (Νικ. Παπαδόπουλος ), Θανάσος ( Θαν.Παπαδόπουλος ) , Κ’τσός ( Γ.παπαδόπουλος ), Τάσος Καντάς , Θύμιος Καψάλης και κάποιοι ακόμα που δεν μπορώ να θυμηθώ , και κατά τη διάρκεια του γλεντιού , συνέβαιναν τα..απίθανα , πιάνονταν από μιά..λέξη κι’ έφκιαχναν , επί..τόππου , τραγούδι γιά..ώρα , πάντα με την σκωπτική διάθεση που προαναφέραμε .

Μάλιστα ο ξάδερφος , παλληκαράκι τότε , και πρωτανιψιός του πατέρα μου , ήταν παρών σε όλα σχεδόν τα ολονύχτια αυτά γλέντια , και η περιγραφή τους είναι άξιομνημόνευτη , χαρακτηριστικά μου διηγείται πως η παρέα , από ένα σημείο και μετά , ήταν χωρισμένη σε δυό..ομάδες , και το τραγούδι εξελισσόταν με..αυτοσχεδιασμούς της στιγμής , που κράταγαν ..ώρες , περιγράφει ο ξάδερφός μου : “ ..η παρέα ήταν καθισμένη ολόγυρα στο τραπέζι , και τραγουδούσαν , ο μπάρμπα Γιώργος δε , ο Κ’τσός , είχε απλωμένο το ανάπηρο πόδι , που ήταν ..αγκυλωμένο , άκαμπτο , και το είχε ακουμπισμένο πάνω στο άλλο πόδι , στο γόνατο , και το κουνούσε πάνω –κάτω , κρατώντας , λες , το..ρυθμό στο τραγούδι , ο δε μπάρμπα Θύμιος , εννοεί τον πατέρα μου , φώναζε στο ..Μουτζιουρούμ , τον..λαουτιέρη Κοκκαλιά , στ’ αυτί ..στ’ αυτί , κι’ ο Μουτζιουρούμ’ς , πήγαινε πάνω απ’ το κεφάλι του Φουσκονίκου και του Θανάσου κι’ έπαιζε κολλητά στ’ αυτιά τους , ενώ ο αυτοσχεδιασμός , έδινε κι’ έπαιρνε , αλλά αυτό θα το πούμε , όπως και πολλά άλλα στο..επόμενο….

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ….