ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ..ΛΙΟΓΕΡΜΑ..

Ονειρεμένο λιόγερμα , ο ήλιος πάει να δύσει..

η οδός ονείρων , στο πικάπ , του Μάνου Χατζηδάκι

από μακριά ακούγεται , κι’ ολόγυρα η φύση ,

γαληνεμένη με κερνάει νοσταλγικό φαρμάκι .

* * *

Των προβατιών βελάσματα , ω..θεία ..μελωδία ,

καθώς τα φέρνει η ανασεμιά της γυμνοκόρης Γκιώνας ,

που στέκει ολόρθη σα θεά , σ’ αρχαία τραγωδία ,

πλέουν στο δάκρυ του χιονιού που.. ξέχασ’ ο χειμώνας .

* * *

Παραδομένος στ’όνειρο της νύχτας που σιμώνει ,

ταξειδευτής μοναχικός , στ’ ορίζοντα τους δρόμους

σφυρηλατώντας τους , ο νους , στης φαντασίας τ΄αμώνι

κάνει τους έρωτες καυμούς και τις αγάπες πόνους …

* * *

Ονειρεμένο λιόγερμα , θανατερό φαρμάκι

της μοναξιάς η συντροφιά , του φίλου η απουσία ,

με σφαλισμένο της ψυχής το μυστικό πορτάκι ,

χιλιάδες , γύρω , άνθρωποι , μα λείπει η..παρουσία…..

* * *

...αυτών που τόσο αγάπησες , που πρόδωσες , που φύγαν ,

σαν τις νιφάδες του χιονιού , στα ξαναμμένα ..στήθια

της κόρης που αναρωτάει, πως χάθηκαν , που.. πήγαν

τα τόσα της τα όνειρα , μες του καιρού τα βύθια……Κ.-

Λιδορίκι 19-7-2008