Π Α Ρ Α Π Ο Ν Ο ...

 

Τώρα που αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή ,

στερεύει , φεύγει ..χάνεται , ο χρόνος ,

άλλοτε ο χρόνος , ήτανε μονάχα μια στιγμή ,

μα τώρα , μια στιγμούλα μοναχά ειν’ ένας χρόνος .

 

Τα μονοπάτια , που περπάτησα ..παιδί ,

με συντροφιά , φίλους παλιούς , αγαπημένους ,

στ’ αγκάθια πνίγηκαν , σχεδόν έχουν..χαθεί ,

σαν τους ανθρώπους , που τους έχουν ξεχασμένους .

 

Κι’ αυτές μου οι αγάπες , λες δεν ..έζησαν ποτές ,

σαν τα πουλιά , περάσαν , φύγαν και..χαθήκαν ,

μιάς καταιγίδας βιαστικής , βροντές και αστραπές..

μόνο για λίγο , στο δικό μου ουρανό..σταθήκαν..

 

Τώρα που αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή

λες και γνωρίζω , νέες , όμορφες πατρίδες ,

ένα χοντρό βιβλίο , δίχως τέλος και..αρχή

κι’ έχω διαβάσει , μόνο λίγες του… σελίδες………κ.-

 

Αθήνα 11-01-2009