Βραδιά κι' εκείνη ...εφιάλτης πραγματικός .εξήντα χρόνια πέρασαν κι' ακόμα είναι ..ολοζώντανη μέσα στο νου , υπάρχουν μάλιστα φορές που ..πετιέμαι στον ύπνο μου , νοιώθοντας να με΄...πνίγει ή ..έντονη μυρωδιά οινοπνεύματος , το γιατί θα το πούμε παρακάτω..
Ας θυμηθούμε όμως τα τραγικά γεγονότα της βραδιάς εκείνης...
Μαζεμένοι , κυτιολεκτικά , ..κουβαριασμένοι , εκεί στο μεσοπάτωμα της Αστυνομίας , εμείς κι' οι γείτονες , στο πυχτό σκοτάδι , ακούγαμε , ριπές , εκρήξεις , βρισιές και τις φωνές των ανταρτών , με τα ..χωνιά , να ..καθησυχάζουν τους ΄Λιδορικιώτες , λέγοντας , δήθεν , πως δεν θα πειράξουν κανένα , κι' ότι θέλουν μόνο ψωμί , ενώ γινόταν ..κυριολεκτικά ..χαμός..
Εγώ ήμουνα χωμένος στην ποδιά , στην αγκαλιά της μάνας μου , που την έννοιωθα να ..σπαρταράει σαν ψάρι , απ' το φόβο , και φυσικά ήμουνα ..κατατρομοκρατημένος , μουτζόκλαιγα , κι' η έρμη η μάνα μου μούφραζε το στόμα , λες και θα μας άκουγαν με τον πανζουρλισμό που γινόταν έξω...
Κάποιες στιγμές , γινόταν ησυχία , τότε ..ανασαίναμε όλοι με ανακούφιση , ελπίζαμε πως όλα τέλειωσαν , πως τέλειωσαν τα βάσανά μας , αλλά να που σε λίγο ξανάρχιζε το...πανηγύρι , ..σαούρα πάλι εμείς...κολλημένοι όλοι , ο ένας πάνω στον άλλον , φοβο..χαρακωμένοι , σκόρπιοι απ' το φόβο , το φοβο που ΄μας είχε ..παραλύσει...
Σε κάποια στιγμή , έγιναν απανωτές εκρήξεις κοντά μας , πολύ-πολύ..κοντά μας , τρελαθήκαμε , η μάνα μου λιπόψυχη όπως ήταν λιποθύμισε , η θειά Σοφία η Κουτσιαύταινα , μάλλον , η κάποια άλλη απ' τις γειτόνισσες , είχε πρόχειρα οινόπνευμα , και προσπάθησε , είτε απ' τον πανικό της είτε γιατί έτσι πίστευε πως έπρεπε να κάνει , να της τρίψει το πρόσωπο , έλα όμως που απ' την τρομάρα της έριξε το οινόπνευμα στο δικό μου πρόσωπο ; ..ε..αυτό ήταν , εγώ..πνίγηκα κυριολεκτικά , μου κόπηκε η ανάσα , έβαλα τα κλάματα , προσπαθώντας ν' ανασάνω , η μάνα μου η καυμένη , τι να κάνει ; προσπαθούσε να μου σταματήσει το κλάμα , βουλώνοντας το στόμα μου , και κάνοντάς με να ..πνίγομαι περισσότερο..τραγικές στιγμές...
Από τότε φαίνεται , αγαπημένοι μου φίλοι , απ' τη βραδιά εκείνη , και το πάθημά μου αυτό , με το οινόπνευμα , δεν έχω ποτέ , ΠΟΤΕ , χρησιμοποιήσει οινόπνευμα , αφού παιδί , όταν αρρώσταινα , δεν δεχόμουνα ποτέ να μου κάνει η μάνα μου εντριβή , κι' ακόμα , μετά από τόσα χρόνια , πνίγομαι στη μτρωδιά του οινοπνεύματος , κόβεται η ανάσα μου...πεθαίνω..
Δίπλα μας , ακριβώς , ήταν ο ξάδερφός μου ο Χαράλαμπος ο Φάκος , με το όπλο του αγκαλιά , και δίπλα του ένα κασονάκι με χειροβομβίδες , κάποια μάλιστα στιγμή που τα πράγματα είχαν ..δυσκολέψει πολύ-πολύ , αφου οι θόρυβοι , ακούγονταν πολύ κοντά μας , είπε χαμηλόφωνα : Εδώ έχω χειροβομβίδες , άμα φτάσουν ώς εδώ , και προσπαθήσουν να μπούνε μέσα , θα σας δώσω από μία , καλύτερα να ανατιναχτούμε όλοι μαζί με τους αντάρτες παρά να μας πιάσουνε , θα μας σφάξουνε ....
Πείτε μου τώρα , με όση..ψυχραιμία μπορείτε να έχετε , θα μπορούσατε ποτέ , όσες..ζωές κι'αν ζούσατε , να σβύσετε απ' τη μνήμη , απτ' νου , απ' το..μυαλό σας , όλα αυτά ; Δεν ξέρω αν εσείς θα το μπορούσατε , προσωπικά δεν μπόρεσα ..
Κάποια στιγμή ακούσαμε και πυροβολισμούς κι' απ' την άλλη πλευρά της Αστυνομίας , πίσω μας , προς τα Πετρέικα και το Καλαπτσέικο , που ήταν και η αποθήκη με τρόφιμα του στρατού , πυροβολισμοί..αλαλαγμοί , φωνές , βρισιές και τα ..χωνιά το..βιολί τους , εκεί όλοι πιστέψαμε πως όλα πιά τέλειωσαν...ευτυχώς όμως , γιατί σε κάμποση ώρα , επικράτησε ..ησυχία , σποραδικοί οι πυροβολισμοί , φωνές ..μακρινές , τα χωνιά..σώπασαν , ο εφιάλτης μας είχε ..τελειώσει ..ηρεμήσαμε κάπως και περιμέναμε να ξημερώσει .
Αργότερα , κατέβηκαν κάποιοι χωροφύλακες , μας καθησύχασαν , αφού είδαν τα..χάλια μας , και μας είπαν πως , δόξα τω Θεώ , όλα τέλειωσαν , όλα πήγαν καλά...σωθήκαμε , γιά άλλη μιά φορά ..γλυτώσαμε...
Βέβαια , μετά από τόση ταλαιπωρία , τόσο..φόβο , τρόμο και..ψυχοπλάκωμα , ούτε να..χαρουμε δεν είχαμε κουράγιο , δεν είχαμε τη δύναμη...η ψυχή μας είχε πέσει στο...κενό...
Το τελευταίο κομμάτι , αυτής της ..τραγικής παιδικής μου ανάμνησης , έχει και τα...γλυκά της σημεία , όσο κι' αν σας φανεί περίεργο , τα έχει...
Σαν ξημέρωσε λοιπόν , καλά-καλά , άρχισαν οι χωριανοί να..ξεμυτάνε , δειλά..δειλά και επιφυλακτικά , ο φόβος βλέπεις υπήρχε ακόμα , ούτε ήξερε κανένας τι μπορεί να μας..περιμένει , η ηρωϊκή ...παρέα , σκόρπισε , όλοι τράβηξαν γιά τα σπίτια τους , με την αγωνία του τι θα...βρουν , κι' αν θα υπάρχουν ..όρθια ...
Κάποια στιγμή , βγήκα κι' εγώ , σίγουρος πως θα βρω και τ' άλλα παιδιά , τους φίλους μας , τα..γειτονόπουλα και τους συμμαθητές μου , και δεν έπεσα έξω , την ίδια σκέψη είχαν κάνει και τα άλλα παιδιά , μας έτρωγε βλέπεις και η..περιέργεια ..
Βγαίνοντας στο δρόμο , που ήταν έρημος από κόσμο , είδαμε , στην αριστερή μεριά , προς τα σχολεία , σκορπισμένα τρόφιμα , κονσέρβες , κομμάτια σοκολάτας , και...κονσέρβες ..πουτίγκας , μάλιστα , πουτίγκας , προφανώς Εγγλέζικες , η πόρτα της απόθήκης , στο Καλαπτσέικο , της θειάς της Ευδοξίας , ήταν σπασμένη , πεταμένη στο δρόμο , και χάμω ήταν ..σπαρμένα , σκόρπια , αλεύρια , ζαχαρες , μακαρόνια , και διάφορα άλλα , τρόφιμα , στο μέρος που είναι μπροστά απ' το Τσαντέικο σπίτι , που τότε φυσικά δεν υπήρχε , που ήταν άχτιστο οικόπεδο , όπως άχτιστο ήταν και το σπίτι του Χορταριά , κι' εκεί ήταν το οικόπεδο κατηφορικό , μιά μικρή...σάρα , πάνω δε στην κορφή , πλάι στο δρόμο , που ήταν όπως είπαμε γεμάτος από σκόρπια τρόφιμα κλπ , υπήρχε ένα βαρέλι μεταλλικό , που ήταν ..πυροβολημένο και κάτι ..έτρεχε απ' τις τρύπες ..
Πλησιάσαμε , όλοι οι..παλιόφιλοι , κάποιος πήρε με το δάχτυλό του , λίγο απ' το ..παχύρρευστο άχρμο τγρό που..σιγόσταζε , το δοκίμασε και μας είπε : ρε...είναι μέλι , είναι...γλυκό σαν μέλι...έτσι ο ένας με τον άλλο , τό μαθαν όλα τα παιδιά και πέρασαν όλα να πάρουν το...γλυκό τους , και με ..κατσαρολάκια παρακαλώ...
Όταν μάλιστα έπαψε να ..στάζει , γιατί κατέβηκε η στάθμη , όλοι μαζί το ..ανασηκώσαμε , του βάλαμε...τάκο και συνεχίσαμε το...άρμεγμα του...μελιού , που μετά μάθαμε , απ' τη μάνα μου πο ήξερε , λόγω ..ζαχαροπλαστικής..ιδιότητας , πως ήταν...γλυκόζη , σιγά ..τ'αυγά , εμείς πάντως γι'ά μέλι το ...τρώγαμε , κι' ήταν και..γλυκό-γλυκό...
Έτσι λοιπόν , γλυκά..γλυκά τέλειωσε αυτή η ..πικρή , θλιβερή και τραγική βραδιά της 18ης Απριλίου του 1949 , ο τίτλος της ..αφήγησης θα μπορούσε να είναι : " Το γλυκό..τέλος μιάς ..ολόπικρης..νύχτας !!! "...
ΣΗΜ : Στο επόμενο , μάλλον αύριο , θα συνεχίσουμε σχολιάζοντας κάποια σημεία της αφήγησης του συγγραφέα του βιβλίου " Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ " Αθαν.Ευσταθίου , που μας έκαναν ξεχωριστή εντύπωση .
Καλό σας βράδυ , να περνάτε καλά.......Κ.-
No comments:
Post a Comment