Ένας αγαπημένος χωριανός και φίλος , ο αείμνηστος Θανάσης Φαλίδας , βαφτίζει ένα παιδάκι . Αριστερά ο παπά Μποβιάτσης , πίσω η γυναλικα του Νλικου Κολοκύθα , και δίπλα ο αδελφικός φίλος του Θανλαση ο Δημ. Κατσένιος , ο..μάστορας όπως τον λέγαμε ..
********
Καλημέρα σε όλους τους φίλους του χωριού και της εφημερίδας μας ..
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016
Ανατολή Ήλιου: 07:34
Δύση Ήλιου: 17:40
Πανσέληνος
Γιορτάζουν: Ζωσιμάς,Νεόφυτος, Ξένη, Φίλων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz3y9EyFDjS
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1837
Ψηφίζεται στην Ελλάδα ο πρώτος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας για τις μετακινήσεις με ζώα.
1908
Θορυβώδες συλλαλητήριο στα Τρίκαλα. Πιεζόμενοι από τους εφοριακούς να πληρώσουν τους φόρους επιτηδεύματος και οικοδομών, οι κάτοικοι των Τρικάλων και προξενούν καταστροφές σε δημόσια κτίρια.
1913
Πραγματοποιείται η πρώτη παγκοσμίως πολεμική αποστολή ναυτικής συνεργασίας, στα Δαρδανέλια. Ο υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης και ο σημαιοφόρος Αριστείδης Μωραϊτίνης πετούν με υδροπλάνο και καταρτίζουν σχεδιάγραμμα των θέσεων του τουρκικού στόλου, εναντίον του οποίου ρίχνουν τέσσερις βόμβες.
1961
Η Μέριλιν Μονρόε χωρίζει με τον τρίτο σύζυγό της και θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, έπειτα από4,5 χρόνια έγγαμου βίου. Η ξανθιά σταρ θα πεθάνει ενάμιση χρόνο μετά, από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.
1991
Η Βουλή των Σκοπίων ψηφίζει διακήρυξη ανεξαρτησίας από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία με την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας.
2005
Οι βαμβακοπαραγωγοί παρατάσσουν τα τρακτέρ τους στα Τέμπη και σε πολλούς άλλους κόμβους του εθνικού και επαρχιακού δικτύου, χωρίς όμως να κλείσουν τους δρόμους. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Μάξιμος Χαρακόπουλος, υποβάλλει την παραίτησή του από τη θέση του αναπληρωτή τομεάρχη Γεωργίας του κόμματος. Στην επιστολή του επικαλείται λόγους συνείδησης. Το ΠΑΣΟΚ στηρίζει τις κινητοποιήσεις των αγροτών, ωστόσο δεν είναι υπέρ των ακραίων μορφών κινητοποίησης.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2401#ixzz3y9Fh0V00
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
76
Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός, 14ος ρωμαίος αυτοκράτορας, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα και από τα έργα που άφησε στην Αθήνα (Πύλη του Αδριανού, Ναός του Ολυμπίου Διός, Αδριάνειο Υδραγωγείο). (Θαν. 10/7/138)
1873
Λέον Τσόλγκος, ουγγρικής καταγωγής αμερικανός αναρχικός, που δολοφόνησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Γουίλιαμ Μακίνλεϊ και εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα. (Θαν. 29/10/1901)
1922
Τσαρλς Σοκαρίδης, ελληνοαμερικανός ψυχίατρος, διάσημος για τις μελέτες του σχετικά με την ομοφυλοφιλία. (Θαν. 25/12/2005)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2401#ixzz3y9G2uA2g
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1822
Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, αλβανικής καταγωγής οθωμανός δεσπότης της Ηπείρου, που φονεύτηκε από τους Οθωμανούς. (Γεν. 1741)
Ιστορικά Ανέκδοτα
1965
Γουίνστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επονομαζόμενος και «πατέρας της νίκης», λόγω της αποφασιστικής συμβολής του στην ήττα του ναζισμού. (Γεν. 30/11/1874)
Αποφθέγματα
2012
Θεόδωρος Αγγελόπουλος, σκηνοθέτης. (Γεν. 27/4/1935)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2401#ixzz3y9GGNsE9
Γουίνστον Τσόρτσιλ
1874 – 1965
331
0
Άγγλος πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1953 για το πεντάτομο έργο του «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος». Έμεινε στην ιστορία ως ο «πατέρας της νίκης» για τη σημαντική συμβολή του στη συμμαχική επικράτηση στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας για 9 χρόνια (1940-1945, 1951-1955). Το 2002 σε δημοψήφισμα του BBC ανακηρύχθηκε ο μεγαλύτερος Βρετανός όλων των εποχών.
Ο Γουίνστον Λίοναρντ Σπένσερ-Τσέρτσιλ (Winston Leonard Spencer-Churchill) – Τσώρτσιλ ή Τσόρτσιλ επικράτησε να λέγεται στα ελληνικά – γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1874 στο ανάκτορο Μπλένιμ της Οξφόρδης. Γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών, ήταν ο δευτερότοκος γιος του πολιτικού Ράντολφ Τσόρτσιλ και της αμερικανίδας Τζένι Τζέρομ, κόρης του Λέοναρντ Τζέρομ, τραπεζίτη και ιδιοκτήτη των Τάιμς της Νέας Υόρκης.
Ο άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των διεθνών συσχετισμών στη μεταπολεμική περίοδο και συνάρπαζε τα πλήθη, υπήρξε από κακός έως μέτριος μαθητής και χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις δύο φορές για να περάσει μετά βίας στη Στρατιωτική Ακαδημία του Σάντχερστ (1892). Σύντομα, εν τούτοις, ο νεαρός Γουίνστον έγινε η πιο ξεχωριστή φυσιογνωμία της τάξης του και αποφοίτησε όγδοος σε σύνολο εκατόν πενήντα σπουδαστών.
Στα 21
του χρόνια έγινε αξιωματικός του ιππικού και στρατιωτικός παρατηρητής. Τα αμέσως
επόμενα χρόνια τον βρίσκουν να έχει ενταχθεί στα βρετανικά στρατεύματα των
Ινδιών, της Αιγύπτου και της Νότιας Αφρικής, εκτελώντας παράλληλα καθήκοντα
πολεμικού ανταποκριτή. Η πρώτη του απόπειρα να διεκδικήσει βουλευτική έδρα ως
υποψήφιος των Συντηρητικών το 1899 στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία.
Ο Τσόρτσιλ δεν το έβαλε κάτω κι ένα χρόνο αργότερα κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος, από το οποίο διαφωνώντας θα αποχωρήσει το 1904 για να ενταχθεί στους Φιλελευθέρους. Η παρουσία του στη Βουλή των Κοινοτήτων είναι έντονη και χαρακτηρίζεται από σχολαστικά προπαρασκευασμένους λόγους, που αναδεικνύουν τη ρητορική του δεινότητα.
Το μεταρρυθμιστικό του πνεύμα θα επιβεβαιωθεί σε περισσότερους από έναν τομείς (ως υφυπουργός Αποικιών και ως υπουργός Εμπορίου και Εσωτερικών), ενώ ως υπουργός Εφοδιασμού το 1917 εργάζεται για τη μαζική παραγωγή αρμάτων που κρίνουν ως ένα βαθμό την τελική επιτυχή έκβαση του A’ Παγκοσμίου Πολέμου. Προηγουμένως, είχε παραιτηθεί από το αξίωμα του λόρδου του Ναυαρχείου, δεχόμενος επικρίσεις για την αποτυχημένη εκστρατεία των Δαρδανελίων (1915), που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες στρατιώτες της Κοινοπολιτείας.
Η πρώτη μεγάλη περίοδος αφοσίωσής του στη συγγραφή (1922-1924) ξεκινά μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης συνασπισμού του Λόιντ Τζορτζ. Για δέκα χρόνια παραμένει απλό μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, έχοντας επιστρέψει στο Συντηρητικό Κόμμα, και δημοσιεύει πλήθος έργα του. Την εποχή εκείνη δεν παραλείπει σε κάθε ευκαιρία να επισημαίνει τους κινδύνους επικράτησης των Ναζιστών στη Γερμανία. Η συνάντηση του Τσόρτσιλ με το πεπρωμένο του, όπως ο ίδιος λέει, δεν γίνεται παρά όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μία πραγματικότητα και η πασιφιστική κυβέρνηση Τσάμπερλεν καταρρέει. Από μία υποσημείωση σε κάποιο ιστορικό βιβλίο, το όνομα Τσόρτσιλ θα γραφτεί με ολόχρυσα γράμματα στις χρυσές δέλτους της ιστορίας.
Στην πρώτη του ομιλία ως πρωθυπουργός στη Βουλή των Κοινοτήτων (αξίωμα που ανέλαβε στις 10 Μαΐου 1940) ξεκαθαρίζει στους συμπατριώτες του: «Δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω, εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Και θέτει ως μοναδικό στόχο της κυβέρνησής του την ολοκληρωτική νίκη επί του εχθρού. Σε δύσκολες στιγμές κατορθώνει να ανεβάσει το κλονισμένο ηθικό των συμπατριωτών του και καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου να χτίσει καλές σχέσεις με τον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ.
Η
συμμαχία Βρετανίας, ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης θεμελιώνεται το 1942 και
χαράσσεται κοινή πολεμική προσπάθεια, η οποία οδηγεί τελικά στη νίκη επί των
δυνάμεων του Άξονα το 1945. Αναφορικά με το ελληνικό πρόβλημα, ο Τσόρτσιλ
παρεμβαίνει ανοικτά το 1944 εναντίον του ΕΑΜ και συμβάλλει στη σύναψη των
συμφωνιών του Λιβάνου (20
Μαΐου) και της Καζέρτας (26
Σεπτεμβρίου). Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου), υποστηρίζει
ενόπλως τις κυβερνητικές δυνάμεις. Έρχεται ο ίδιος στην Αθήνα και καθορίζει την
έκβαση της εμφύλιας αναμέτρησης των «Δεκεμβριανών».
Το Φεβρουάριο του 1945 ο Τσόρτσιλ παίρνει μέρος στη Διάσκεψη της Γιάλτας και αποφασίζει μαζί με τους Ρούζβελτ και Στάλιν την κατανομή των περίφημων «σφαιρών επιρροής» στο μεταπολεμικό κόσμο. Μολονότι θεωρείται μεγάλος ηγέτης σε καιρό πολέμου, δεν κρίνεται ο κατάλληλος για να οικοδομήσει μία καλύτερη Βρετανία σε καιρό ειρήνης. Η ευκολία του να αλλάζει κόμματα δεν του συγχωρείται. Αλλά ακόμη και όταν χάνει τις εκλογές του 1945, παραμένει ο σφριγηλός ηγέτης που εργάζεται για τον συνασπισμό δυτικών χωρών (αργότερα ΝΑΤΟ). Σε ηλικία 77 ετών, αναλαμβάνει την πρωθυπουργία στις εκλογές του 1951, για να παραιτηθεί τέσσερα χρόνια αργότερα και να λάβει τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλές υψηλές τιμητικές διακρίσεις.
Από τη βουλευτική του, όμως, ιδιότητα δεν παραιτείται, παρά μόνο λίγο πριν από το τέλος της ζωής του, τον Ιούλιο του 1964. Θα πεθάνει έξι μήνες αργότερα, χτυπημένος από εγκεφαλικό, στις 24 Ιανουαρίου 1965, και θα αναπαυθεί στο χωριό Μπλάντον της Οξφόρδης, κοντά στη γενέτειρά του. Από το 1908 ήταν νυμφευμένος με την Κλημεντίνη Χόζιερ, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1174#ixzz3y9GaoSH8
Θόδωρος Αγγελόπουλος
1935 – 2012
2118
1
Έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου με διεθνή προβολή και σημαντικές διακρίσεις. Ο δημιουργός της εμβληματικής ταινίας Ο Θίασος (1974), παραμένει ο σημαντικότερος κινηματογραφιστής, που ανέδειξε η χώρα μας κι ένας από τους σπουδαιότερους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κυρίαρχα θέματα στο φιλιμικό του σύμπαν η μετανάστευση, η επιστροφή στην πατρίδα και η ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα.
Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο της οδού Αχαρνών στον Άγιο Παντελεήμονα και συνέχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Β' Γυμνάσιο Αρρένων, με συμμαθητές γνωστές προσωπικότητες της πνευματικής ζωής της χώρας, όπως ο καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, ο δημοσιογράφος και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.
Η σχέση του με τον κινηματογράφο άρχισε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν μαθητής του δημοτικού ακόμη παρακολούθησε την γκανγκστερική ταινία του Μάικλ Κέρτιζ Κολασμένες Ψυχές (Angels With Dirty Faces). Όπως αφηγείται ο ίδιος «Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο. Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου. Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σε έναν τοίχο και μια κραυγή».
Το 1953 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εγκαταλείπει στο πτυχίο. Το 1961, μετά το στρατιωτικό του, φεύγει για το Παρίσι, όπου αρχικά παρακολουθεί στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας, φιλμογραφίας με τον Ζορζ Σαντούλ και εθνολογίας με τον Κλοντ Λεβί- Στρος. Για να ανταπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών του δουλεύει στη ρεσεψιόν της φοιτητικής εστίας, όπου διαμένει. Στη συνέχεια, γίνεται δεκτός στην περίφημη σχολή Κινηματογράφου IDHEC, αλλά την εγκαταλείπει, όταν έρχεται σε ρήξη με ένα καθηγητή του. Παραμένει στο Παρίσι και παρακολουθεί μαθήματα σινεμά-ντιρέκτ δίπλα στον εθνολόγο - κινηματογραφιστή Ζαν Ρους.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάζεται ως κριτικός κινηματογράφου στην αριστερή εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Το 1965 αρχίζει κατά παραγγελία το γύρισμα της πρώτης του ταινίας Φόρμινξ Στόρι, με θέμα το συγκρότημα Φόρμινξ του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Έρχεται, όμως, σε σύγκρουση με τον παραγωγό της ταινίας και το σχέδιο εγκαταλείπεται. Η πρώτη καθαρά προσωπική του ταινία είναι η μικρού μήκους Εκπομπή, που γυρίζει το 1966, με θέμα τον κόσμο των διαφημιστικών εκπομπών και των υποσχέσεων για δόξα και επιτυχία. Το 1969 μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη εκδίδουν το περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος, που αποτέλεσε το θεωρητικό όργανο του λεγόμενου «Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου».
Το 1970 γυρίζει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, την Αναπαράσταση, που βραβεύτηκε τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Με αφετηρία ένα έγκλημα πάθους σ' ένα χωριό της Ηπείρου, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα προβλήματα και τις συνθήκες διαβίωσης στην ελληνικής επαρχίας με μια “ματιά” πρωτόγνωρη για τον ελληνικό κινηματογράφο, συνδυάζοντας τον ρεαλισμό με τις μορφικές αναζητήσεις της πρωτοπορίας. Σημαντική συμβολή στη δημιουργία του σωστού κλίματος έπαιξε η φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη, με τον οποίο ο Αγγελόπουλος θα συνεργαστεί σε πολλές από τις κατοπινές ταινίες του.
Ο Αγγελόπουλος θα αναδυθεί στο διεθνές κινηματογραφικό προσκήνιο με το ιστορικοπολιτικό τρίπτυχο Μέρες του '36 (1972), Θίασος (1974) και Κυνηγοί (1977), που αποτελεί μια σπουδή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι Μέρες του ’36 είναι αυτές που προετοίμασαν την εγκατάσταση της δικτατορίας Μεταξά. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός πράκτορα της ασφάλειας που έχει πέσει σε δυσμένεια και κατηγορείται για τον φόνο ενός συνδικαλιστή. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το επεισόδιο αυτό για να καταδείξει τα αίτια που οδήγησαν στη δικτατορία Μεταξά και να κάνει ένα έμμεσο σχόλιο για τη δικτατορία των συνταγματαρχών, που διαφέντευε τις τύχες της Ελλάδας την εποχή που γυρίστηκε η ταινία. Στις Μέρες του '36 συναντάμε τα μεγάλης διάρκειας πλάνα-σεκάνς, που αποτελούν το “σήμα-κατατεθέν” της τέχνης του Αγγελόπουλου. Αργότερα έγιναν μανιέρα από τους επιγόνους του και «βύθισαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά», σύμφωνα με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Στα γυρίσματα του «Μεγαλέξανδρου» (1980)
Ο Θίασος, το δεύτερο μέρος του ιστορικοπολιτικού τρίπτυχου, αναφέρεται στην ιστορία της Ελλάδας από το 1939 έως το 1952, μέσα από τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου, που παίζει την Γκόλφω, το γνωστό κωμειδύλλιο του Περεσιάδη. Η ταινία, που έκανε διάσημο τον Αγγελόπουλο στο εξωτερικό, θεωρείται ίσως η κορυφαία στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ περιλαμβάνεται σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που συντάσσονται κατά καιρούς από τους κινηματογραφικούς κριτικούς. Η ταινία θα ήταν υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή τη θεώρησε πολύ «αριστερή» για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας, προκαλώντας κύμα αντιδράσεων.
Το τρίπτυχο κλείνουν Οι Κυνηγοί, μια ταινία που εκτυλίσσεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1977. Μία ομάδα κυνηγών βρίσκει στην περιοχή κοντά στη λίμνη των Ιωαννίνων, μέσα στο πυκνό χιόνι, το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου. Το αίμα τρέχει ακόμα φρέσκο απ' την πληγή του, παρ' όλο που έχουν περάσει κοντά τριάντα χρόνια. Οι κυνηγοί, όλοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης (μαζί τους κι ένας ανανήψας αριστερός), μεταφέρουν το πτώμα στο ξενοδοχείο τους, όπου και θα περάσουν μια νύχτα Πρωτοχρονιάς γεμάτη απ' τα φαντάσματα της ιστορικής τους συνείδησης και το φόβο του παρελθόντος.
Το 1980 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γύρισε την ταινία Μεγαλέξαντρος, που τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας, το πρώτο μεγάλο βραβείο για τον σκηνοθέτη. Στην ταινία του αυτή ο Αγγελόπουλος χρησιμοποιεί την ιστορία ενός ληστή των αρχών του 20ου αιώνα (τον υποδύεται ο Ιταλός ηθοποιός Όμερο Αντονούτι), για να καταπιαστεί με το πρόβλημα του σοσιαλισμού και των διαφόρων ιδεολογικών συγκρούσεων στο χώρο της Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων γνωρίζεται με τη διευθύντρια παραγωγής Φοίβη Οικονομοπούλου, η οποία είναι από τότε η σύντροφος της ζωής του. Το ζευγάρι θα αποκτήσει τρεις κόρες, την Άννα (1980), την Κατερίνα (1982) και την Ελένη (1985).
Μετά τον Μεγαλέξανδρο, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γυρίζει δύο ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση. Το 1981 για την ΥΕΝΕΔ το Χωριό ένα, κάτοικος ένας, διάρκειας 20 λεπτών, που αναφέρεται στην εγκατάλειψη του χωριού Νέα Σεβάστεια του νομού Θεσσαλονίκης από τον τελευταίο του κάτοικο και το 1983 το διάρκειας 43 λεπτών Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη, μία διαφορετική Αθήνα, της ιστορίας και του προσωπικού μύθου του σκηνοθέτη, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ.
Το 1984, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γυρίζει το Ταξίδι στα Κύθηρα, την πρώτη ταινία από την «τριλογία της σιωπής», όπως την ονομάζει. Ένας μαχητής του Εμφυλίου Πολέμου (τον υποδύεται ο Μάνος Κατράκης) επιστρέφει ύστερα από τριάντα χρόνια εξορίας στην Τασκένδη, αλλά δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στα γυρίσματα του «Μελισσοκόμου»
Ακολουθεί ο Μελισσοκόμος (1986), μια ταινία δρόμου, με πρωταγωνιστή ένα συνταξιούχο δάσκαλο και νυν μελισσοκόμο (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), ο οποίος διασχίζει τη χώρα με τις κυψέλες του, ακολουθώντας το δρόμο των μελισσών. Η συνάντησή του με μια κοπέλα (Νάντια Μουρούζη) θα του ξαναζωντανέψει παλιά συναισθήματα κι αναμνήσεις. Είναι η πρώτη ταινία του Αγγελόπουλου με πρωταγωνιστή ένα σταρ του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η «τριλογία της σιωπής» κλείνει με το Τοπίο στην Ομίχλη (1988), μία μεταφυσική ταινία δρόμου, μια υπαρξιακή Οδύσσεια δύο νεαρών παιδιών που αναζητούν τον πατέρα τους. Η ταινία βραβεύτηκε με τον Αργυρό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας.
Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ξανασυναντήθηκε με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην ταινία Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού (1991). Ο σπουδαίος Ιταλός ηθοποιός υποδύεται ένα πολιτικό, ο οποίος μετά από μια συνεδρίαση στη Βουλή, όπου εκφωνεί μάλλον μια ποιητική ανακοίνωση, παρά έναν πολιτικό λόγο, εγκαταλείπει το κοινοβούλιο και το σπίτι του κι εξαφανίζεται χωρίς ν' αφήσει κανένα ίχνος. Στο ρόλο της συζύγου του, η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός Ζαν Μορό. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Φλώρινα, ο οικείος μητροπολίτης Αυγουστίνος (Καντιώτης) μη συμφωνόντας με το περιεχόμενο της ταινίας αφόρισε τον Αγγελόπουλο (17 Δεκεμβρίου 1990). Το συμβάν απασχόλησε για μέρες τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου.
Το 1995, ο Αγγελόπουλος γυρίζει την ταινία Το Βλέμμα του Οδυσσέα, με ήρωα έναν ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη (τον υποδύεται ο Χάρβεϊ Καϊτέλ), ο οποίος επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην πατρίδα, αναζητώντας τρεις μπομπίνες ανεμφάνιστου φιλμ των Αδελφών Μανάκη, πιονιέρων του κινηματογράφου στα Βαλκάνια. Η απεγνωσμένη αναζήτηση του φιλμ, όπου καταγράφηκε το πρώτο βλέμμα πάνω σε τούτη τη χερσόνησο, γίνεται ταυτόχρονα και η αναζήτηση ενός βλέμματος από πλευράς του ήρωα της ταινίας (του Αγγελόπουλου, κατ’ επέκταση), που ψάχνει έναν καινούργιο τρόπο να ξαναδεί τον κόσμο. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών, προς μεγάλη απογοήτευση του Αγγελόπουλου, που θεώρησε ότι έπρεπε να του απονεμηθεί το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ (ο Χρυσός Φοίνικας) και με δηλώσεις προκάλεσε ένα μικρό σκάνδαλο κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης του Φεστιβάλ.
Ο Θ. Αγγελόπουλος παραλαμβάνει τον Χρυσό Φοίνικα
Οι Κάννες διόρθωσαν το «λάθος» τους τρία χρόνια αργότερα, όταν του απένειμαν τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του Αιωνιότητα και μία μέρα, με πρωταγωνιστή τον Μπρούνο Γκαντζ στον ρόλο ενός θνήσκοντος συγγραφέα, ο οποίος επιχειρεί τον απολογισμό μιας ζωής, γεμάτης χαμένες ευκαιρίες και λάθος κινήσεις. Μια τυχαία συνάντησή του μ’ ένα άστεγο αγόρι, παιδί των φαναριών, αναβάλλει την «αναχώρηση» και παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, για να μεταφέρει στον μικρό φίλο του κάτι από τη γνώση του.
Το Λιβάδι που δακρύζει (2004) είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, που σκόπευε να γυρίσει ο Αγγελόπουλος. Διατρέχει την ελληνική ιστορία από το 1919 έως το 1949, μέσα από τις περιπέτειες μιας ομάδας Ελλήνων προσφύγων που εγκαταλείπουν την Οδησσό το 1919, όταν καταφθάνει στην περιοχή ο Κόκκινος Στρατός και εγκαθίστανται στην Ελλάδα.
Το 2008 γυρίζει το δεύτερο μέρος της τριλογίας Η Σκόνη του Χρόνου. Ένας ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης (Βίλεμ Νταφόε) γυρίζει μια ταινία πάνω στην ιστορία του και την ιστορία των γονιών του. Μια ιστορία που εξελίσσεται στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Ρωσία, το Καζακστάν, τον Καναδά και τις Η.Π.Α. Κεντρικό πρόσωπο, η Ελένη, που διεκδικείται και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης. Ταυτόχρονα, ένα μακρύ ταξίδι στη μεγάλη Ιστορία και στα γεγονότα των τελευταίων πενήντα χρόνων που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα. Είναι η πρώτη ταινία του Αγγελόπουλου με γυρίσματα στο εξωτερικό.
Στα τέλη του 2011 ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας Η άλλη θάλασσα, που θα αναφερόταν στην ελληνική κρίση και θα ολοκλήρωνε την τριλογία. Όμως, το νήμα της ζωής του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη κόπηκε ανεπάντεχα αργά το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου 2012 στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν του Νέου Φαλήρου, όπου μεταφέρθηκε με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Τον είχε χτυπήσει μία διερχόμενη μοτοσυκλέτα στον περιφερειακό της Δραπετσώνας, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/433#ixzz3y9Gsckz1
Πόπλιος Αίλιος Αδριανός
76 – 138
339
0
Από τους σημαντικότερους ρωμαίους αυτοκράτορες, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 76 στην πόλη Ιταλική, κοντά στη σημερινή Σεβίλλη της Ισπανίας. Καταγόταν από την πόλη Αδρία της Ιταλίας (σημερινό Άτρι), εξ ου και το όνομά του Αδριανός. Ήταν γιος συγκλητικού κι εξάδελφος του αυτοκράτορα Τραϊανού. Το πλήρες όνομά του ήταν Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός.
Έλαβε άρτια εκπαίδευση και από μικρός είχε γνώση της ελληνικής γραμματείας, γι’ αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Γκρεκούλους» (Ελληνάκι). Επί βασιλείας Δομητιανού, ο Αδριανός κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στις περιοχές της Γερμανίας, της Πανονίας (σημερινής Ουγγαρίας), διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Δακών και Πάρθων, ενώ διετέλεσε κυβερνήτης της Συρίας. Λέγεται ότι συνδύαζε την ελληνική λεπτότητα και τη ρωμαϊκή σταθερότητα.
Ο Αδριανός ανέβηκε στο θρόνο το 117, σε ηλικία 41 ετών, με την υποστήριξη του στρατού και της Συγκλήτου. Ήταν ευνοούμενος της Πλωτίνας, συζύγου του εξαδέλφου του Τραϊανού, ο οποίος τον υιοθέτησε και τον έχρισε διάδοχό του. Υπάρχει η άποψη ότι η Πλωτίνα και ο Αδριανός πλαστογράφησαν τα έγγραφο της υιοθεσίας, με σκοπό να πείσουν τη Σύγκλητο ότι ο διάδοχος του θρόνου είχε την υποστήριξη του Τραϊανού.
Η πρώτη ενέργεια του Αδριανού ήταν η διαγραφή των καθυστερούμενων φόρων, ένα μέτρο που ανακούφισε τους υπηκόους του και τον έκανε αγαπητό στο λαό. Άλλωστε, ο ίδιος είχε ως προγραμματική αρχή τη ρήση του «Ο ηγεμών είναι για τον λαό και όχι ο λαός για τον ηγεμόνα». Η βασιλεία του συνέπεσε με μία ειρηνική περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις ήταν περιορισμένες και ο Αδριανός βρήκε την ευκαιρία να θωρακίσει την αυτοκρατορία, κατασκευάζοντας τείχη (limes) κατά μήκος των συνόρων, με πιο ονομαστά αυτά της Βρετανίας, του Δούναβη και του Ρήνου.
O Αδριανός εξασφάλισε τις κατακτήσεις του Τραϊανού στη Μεσοποταμία, ενώ συνήψε ειρήνη με τους Πάρθους στα ανατολικά της αυτοκρατορίας. Κατέστειλε την εξέγερση των Εβραίων υπό τους Μπαρ Κόχμπα και ραβίνο Ακίβα (132-135), συνεχίζοντας στη θρησκευτική τους καταπίεση. Μετονόμασε την Ιερουσαλήμ σε Αιλία Καπιτωλίνα και τους απαγόρευσε να την επισκέπτονται, επί ποινή θανάτου. Περίπου 600.000 Εβραίοι θανατώθηκαν ή εξορίστηκαν από τις λεγεώνες του Αδριανού.
Το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του το πέρασε ταξιδεύοντας, προκειμένου να επιβλέπει και να δίνει οδηγίες για τα μεγάλα δημόσια έργα που κατασκευάζονταν σε διάφορα μέρη της αχανούς αυτοκρατορίας. Πίστευε ότι η αυτοκρατορία θα θωρακισθεί καλύτερα από τους εχθρούς της με έργα υποδομής, παρά με κατακτητικούς πολέμους.
Σ’ ένα ταξίδι του στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γνώρισε τον Αντίνοο, ένα όμορφο νεαρό παιδί, το οποίο σφόδρα ηράσθη. Ο Αντίνοος τον ακολούθησε σε όλα του τα ταξίδια, όμως το 130 πνίγηκε κολυμπώντας σ’ ένα ποτάμι. Ο θάνατος του αγαπημένου του αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για τον Αδριανό, ο οποίος για να τιμήσει τη μνήμη του έκτισε την Αντινοούπολη.
Ο Αδριανός λάτρευε τον ελληνικό πολιτισμό και το 124 ήλθε για πρώτη φορά στην Αθήνα, για να λάβει μέρος στα Ελευσίνια Μυστήρια. Έγινε Αθηναίος Πολίτης και προίκισε την Αθήνα με σημαντικά μνημεία και έργα. Έχτισε την Αψίδα, ως μέρος του τείχους που χώριζε την παλιά από τη νέα πόλη, την οποία σήμερα ονομάζουμε Πύλη του Αδριανού και αποπεράτωσε το Ναό του Ολυμπίου Διός, ο οποίος είχε ξεκινήσει να ανεγείρεται επί Πεισιστράτου, πριν από περίπου 600 χρόνια (οι σημερινοί «Στύλοι του Ολυμπίου Διός»).
Η σημαντικότερη και ευεργετικότερη προσφορά του στην Αθήνα ήταν το Αδριάνειο Υδραγωγείο, σχεδόν το μόνο μέσο ύδρευσης της πρωτεύουσας μέχρι το 1930. Διαπλάτυνε τη μεταξύ Κορίνθου και Μεγάρων δύσβατη οδό (τη σημερινή «Κακιά Σκάλα»), τόσο, ώστε να μπορούν άνετα να κινούνται δύο άρματα εξ αντιθέτων διευθύνσεων. Προσπάθησε να ενώσει όλες τις ελληνικές πόλεις υπό το «Πανελλήνιον», αλλά απέτυχε.
Μετά τις περιοδείες του, που κράτησαν 13 χρόνια (121-134), επανήλθε στη Ρώμη, όπου αποσύρθηκε στην πολυτελή του έπαυλη, κοντά στα Τίβουρα (σημερινό Τίβολι), την οποία εκόσμησε με αναπαραστάσεις ελληνικών μνημείων. Έπασχε από υδρωπικία και είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ήταν νευρικός, ευερέθιστος καχύποπτος και μισάνθρωπος.
Ο Αδριανός παντρεύτηκε τη συγγενή τού εξαδέλφου του Τραϊανού, Βιβία Σαβίνα, αλλά δεν έκανε παιδιά. Πέθανε σε ηλικία 62 ετών στις 10 Ιουλίου 138 στην πατρική του οικία στην Ιταλική, αφού υιοθέτησε κι έχρισε ως διάδοχό του τον Αντωνίνο τον Ευσεβή.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/180#ixzz3y9HUjruv
Καλιγούλας
12 – 41
435
0
Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Γάιος Καίσαρ Γερμανικός, γνωστότερος ως Καλιγούλας (Caligula), γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου του 12 μ.Χ. Σε ηλικία δύο ετών έγινε η μασκότ ενός στρατοπέδου που διοικούσε ο πατέρας του. Οι χαρακτηριστικές μπότες (Καλιγούλα στα Λατινικά), οι οποίες συνόδευαν τη μικροσκοπική στολή του λεγεωνάριου που φορούσε, του χάρισαν το παρωνύμιό του.
Αυτοκράτορας στέφθηκε σε ηλικία μόλις 25 ετών κι έφερε έναν αέρα ανανέωσης. Επέτρεψε την κυκλοφορία συγγραμμάτων που είχαν απαγορευθεί κατά τις προηγούμενες βασιλείες, κατήργησε τις δίκες για εθνική προδοσία, έδωσε χάρη στους εξόριστους και βοήθησε όσους είχαν καταστραφεί οικονομικά εξαιτίας του φορολογικού συστήματος.
Λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ενέσκηψε μια άγνωστη ασθένεια να προστεθεί στην επιληψία που τον ταλαιπωρούσε από παιδί. Σύγχρονοι ερευνητές πιστεύουν ότι προσβλήθηκε από εγκεφαλίτιδα. Ακολούθησε το 38 μ.Χ. ο θάνατος της αδελφής του Δρουσίλας, την οποία υπεραγαπούσε... ερωτικά. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να συνειδητοποιήσει το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Καλιγούλας άρχισε να ανακαλύπτει παντού εχθρούς και συνωμότες και να απαιτεί λατρεία ανατολικού τύπου. Εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από τα δικαστήρια με την ασαφή κατηγορία της «ασέβειας προς τον αυτοκράτορα» και, φυσικά, θανατώνονταν αφού πρώτα δημεύονταν οι περιουσίες τους.
Τα επόμενα τρία χρόνια οργάνωνε γιορτές απίστευτης χλιδής, ανάγκαζε τους ρωμαίους ευγενείς να τον ορίζουν ως συγκληρονόμο τους, ενώ διέταξε και τη μεταφορά του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Δία από την Ολυμπία για να γίνει το δικό του, μετά τις απαραίτητες φυσιογνωμικές μετατροπές. Το όνομά του έγινε συνώνυμο της αλόγιστης σπατάλης και της απόλυτης αλαζονείας, της παραφροσύνης, της κραιπάλης και των οργίων.
Στην εξουσία έμεινε για λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Δολοφονήθηκε από έναν έμπιστο αξιωματικό της προσωπικής του φρουράς, στις 24 Ιανουαρίου του 41 μ.Χ., κοντά στην αρένα, ύστερα από αγώνες μονομάχων. Του άρεσε ιδιαίτερα το θέαμα της πάλης μεταξύ αναπήρων και νάνων...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/68#ixzz3y9HnTA4G
Μακάβριος Χορός
56
0
Στις 24 Ιανουαρίου του 1875 δόθηκε στο Παρίσι η πρεμιέρα του συμφωνικού ποιήματος του Καμίλ Σεν Σανς «Μακάβριος Χορός» («Danse Macabre» ο πρωτότυπος τίτλος του στα γαλλικά), που έμελλε να γίνει το πιο δημοφιλές έργο του σπουδαίου γάλλου συνθέτη. Η υποδοχή του από το κοινό ήταν χλιαρή, εξαιτίας του θέματος, των μουσικών καινοτομιών, αλλά και μιας φήμης που κυκλοφόρησε, ότι η μητέρα του Σεν Σανς λιποθύμησε, όταν πρώτη αυτή άκουσε το έργο του γιου της. Στη συνέχεια ανέλαβε δράση ο φίλος του, Φραντς Λιστ. Το μετέγραψε για πιάνο και το διέδωσε μέσα από τις συναυλίες του, που προσήλκυαν πάντα μεγάλο αριθμό θεατών.
Ο «Μακάβριος Χορός» βασίζεται σε ένα ποίημα του γάλλου συμβολιστή ποιητή Ανρί Καζαλί (1840-1909). Στην αρχή ο συνθέτης το μελοποίησε και στη συνέχεια αποφάσισε να το παρουσιάσει με τη μορφή του συμφωνικού ποιήματος, αντικαθιστώντας το φωνητικό μέρος με το σόλο βιολί. Ο Καζαλί μεταφέρει στο ποίημά του ένα μύθο του Μεσαίωνα, όταν η Ευρώπη αφανιζόταν από τη βουβωνική πανώλη. Οι άνθρωποι τότε πίστευαν ότι ο θάνατος έστηνε ένα χορό μελλοθανάτων, τον Μακάβριο Χορό, όπου είχαν θέση όλοι χωρίς διακρίσεις, φτωχοί και πλούσιοι, άρχοντες και δούλοι.
Ο άθεος και αποκρυφιστής Σεν Σανς έγραψε ένα έργο γεμάτο λεπτή ειρωνεία για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Όμως, ο Χάρος έπαιξε και στον ίδιο άσχημο παιγνίδι τρία χρόνια αργότερα, όταν έχασε τα δυο νεαρά παιδιά του σε διάστημα ενός μηνός, το ένα από πυρετό και το άλλο από πτώση από τον τέταρτο όροφο του σπιτιού τους. Το θλιβερό αυτό γεγονός κλόνισε τη σχέση του με τη νεαρή σύζυγό του. Της έριξε ολοκληρωτικά το φταίξιμο και την εγκατέλειψε.
Το έργο του Σεν Σανς είναι ενορχηστρωμένο για πίκολο φλάουτο, 2 φλάουτα, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα, 2 φαγκότα, 4 κόρνα, 2 τρομπέτες, 3 τρομπόνια, τούμπα, έγχορδα (βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, κοντραμπάσα, άρπα), τύμπανα, γκρανκάσα, κύμβαλα, τρίγωνο και για ξυλόφωνο, που μιμείται το κροτάλισμα από τα κόκαλα των σκελετών.
ΠΗΓΗ:
http://www.sansimera.gr/articles/725#ixzz3y9I6CwhN
Λεόνιντας ντα Σίλβα
1913 – 2004
71
0
Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, από τους κορυφαίους παίκτες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Ήταν γνωστός με τα παρατσούκλια «Μαύρο Διαμάντι» και «Άνθρωπος - Λάστιχο». Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938, ενώ του αποδίδεται η ανακάλυψη της ποδοσφαιρικής κίνησης του «ανάποδου ψαλιδιού».
Ο Λεόνιντας ντα Σίλβα, γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1913 στο Ρίο ντε Ζανέιρο και άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Σαν Κριστοβάο το 1931. Το 1932 μετακόμισε στην Ουρουγουάη και αγωνίσθηκε στην Πενιαρόλ και τον επόμενο χρόνο επανήλθε στα πάτρια εδάφη, όπου αγωνίσθηκε με τη φανέλα της Βάσκο ντε Γκάμα, με την οποία κατέκτησε το πολιτειακό πρωτάθλημα του Ρίο.
Τη μεγάλη καριέρα σε συλλογικό επίπεδο την πραγματοποίησε με τις ομάδες της Φλαμένκο (1936-1942, 149 εμφανίσεις - 153 γκολ) και της Σάο Πάολο (1943-1950, 211 εμφανίσεις - 140 γκολ). Αγωνίσθηκε 19 φορές με την Εθνική Βραζιλίας, σημειώνοντας 21 γκολ. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1938 στη Γαλλία αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 7 γκολ. Στον ημιτελικό με την Ιταλία ο προπονητής του δεν τον χρησιμοποίησε, προκειμένου να τον ξεκουράσει, με αποτέλεσμα η «σκουάντρα ατζούρα» να νικήσει με 2-1 και στη συνέχεια να κερδίσει το τρόπαιο. Ο Λεόνιντας επανήλθε στον μικρό τελικό και με δύο δικά του γκολ η Βραζιλία νίκησε τη Σουηδία με 4-2 και κατέκτησε την τρίτη θέση.
Μετά την αποχώρηση του από τους αγωνιστικούς χώρους εργάστηκε ως αθλητικός ραδιοσχολιαστής, ενώ διατηρούσε κατάστημα επίπλων.
Στον Λεόνιντας πιστώνεται η ανακάλυψη του «ανάποδου ψαλιδιού», αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι απλώς το τελειοποίησε και ότι ο πραγματικός εφευρέτης του υπήρξε ένας άλλος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, ο Πετρονίλιο ντε Μπρίτο (1904-1984). Ο Λεόνιντας χρησιμοποίησε για πρώτη φορά αυτή την ποδοσφαιρική τεχνική στις 24 Απριλίου 1932, στον αγώνα της ομάδας του Μπονσουσέσο με την Καριόκα.
Ο Λεόνιντας ντα Σίλβα πέθανε στις 24 Ιανουαρίου του 2004, σε ηλικία 90 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/690#ixzz3y9IfpaFA
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Δευτέρα
25/1
02:00
1°C
93%
ΑΠΝΟΙΑ
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
08:00
0°C
93%
1 Μπφ NA
3 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
14:00
4°C
66%
2 Μπφ NA
9 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
20:00
2°C
92%
1 Μπφ ΝΔ
3 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..
" ΠΑΝΕ ΤΖΑΜΠΑ ΠΕΝΤΕ..ΧΡΟΝΙΑ .."(;)
Τα έργα φίλοι μου της Δ.Α στο χωριό μας το Λιδορίκι , που δεν έγιναν στην πενταετία που πέρασε , είναι πολλά ..πάρα πολλά και θα θέλαμε μέρες ολόκληρες να τα αναφέρουμε όπως επίσης και όλα τα..θα..θα..θα . τα ..ταξίματα δημαδή τ προεκλογικά που τελικά αποδείχτηκαν..λόγια του αέρος .
Θα πρέπει ό,ως να είμαστε ακριβοδίκαιοι και να αναφέρουμε και τα.." μεγάλα " έργα που έφτιαξαν οι..λεβέντες μας και αυτά είναι μετρημένα στα δάχτυλαα του ενός χεριού που έχει όμως..2-3..δάχτυλα .
Το πρώτο και " μεγαλύτερο " , 'ηταν το γκρέμισμα της παραπάνω ,.μαντρόβρυσης , ένα έλτρωμα δηλαδή , προϊόν δηλαδή της αισθητικής των διάφορων περαστικών που βρήκαν..ανοιχτή πόρτα , μπήκαν και αλώνιζαν για κάμποσο καιρό , οι νυν λοιπόν πιάνοντας το..σφυγμό των Λισορικιωτώμ , μόλις ..σκαρφάλωσαν στην εξουσία κατεδάφισαν αυτό το..' υπέροχο έργο τέχνης " που για καιρό προκαλούσε αηδία στους χωριανούς μας ..
Ένα άλλο μεγάλο έργο τους είναι η μονοδρόμηση του κεντρικού μας δρόμου , που έδωσε μια ανάσα στην Λιδορικιώτικη κυκλοφορία , που όμως με τον τρόπο που εφαρμόστηκε , κατέληξε μάλλον δώρο άδορο , αφού η ανεξέλεγκτη παράνομη στάθμευση , δημιουργεί εξ' ίσου μεγάλα προβλήματα ..
Εδώ πλέον έχουμε την ..τελεία αδράνεια- αφάνεια της αστυνομίας , που είτε υπάρχει , είτε δεν υπάρχει στο Λιδορίκι, είναι ένα και το..αυτό ...έτσι για την ..ιστορία δημοσιεύουμε μερικές φωτογραφίες που μιλάνε απο μόνες τους
Για την αθλιότητα της πρανομης στάθμευσης διαθέτουμε εκατοντάδες φωτογραφίες , αλλά όλοι γνωρίζουν το χάλι που επικρατεί οπότε είναι περιττό να τις δημοσιεύσουμε , το ωραίο όμως είναι πως ο Δήμος αντί να προσέχει το χωριό , του δημιουργεί και ο λιδιος προβλήματα , αφού Η ΗΓΕΣΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΕΝ ΣΤΑΘΜΕΥΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΧΏΡΟ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ , ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΒΑΘΙΑ ,ΑΛΛΆ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ , ΣΤΟ ΣΤΕΝΌ ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ ΔΡΌΜΟ ΠΟΥ ΠΆΕΙ ΓΙΑ..ΛΑΥΚΑΔΙΡΙ, ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ..ΔΙΔΑΣΚΕΣ ...
Κατά τα άλλα φίλοι μου οι Λιδορικιώτες , αλλά και οι άλλοι Δημότες , ειναι 'ΚΑΤΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΠΕΝΤΖΩΝΗ , ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΧΟΡΤΆΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΤΑ..ΑΚΈΡΙΑ ( ΥΨΗΛΗ..ΠΟΛΙΤΙΚΗ ..!!)
..Ξεχάσαμε φίλοι μου και το..γήπεδο , μάλιστα , ΑΛΛΟ ΜΕΓΆΛΟ ΕΡΓΟ ΚΙ' ΑΥΤΟ , ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΘΕΡΙΝΟΎΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΥΣ , ΘΕΡΙΝΟ , ΓΙΑΤΊ ΌΤΑΝ Β΄ΡΕΧΕΙ ΓΊΝΕΤΑΙ " ΡΥΖΟΧΩΡΑΦΟ " , ΜΑΛΙΣΤΑ , ΑΣΕ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ..ΠΑΤΈΝΤΕΣ , ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ π.χ ΈΧΟΥΝ ΣΤΈΓΗ ΤΣΙΜΕΝΤΙΝΗ ΑΛΛΆ ΕΠΕΙΔΉ...ΜΠΑΖΕΙ ΈΧΟΥΝ ΚΑΙ..ΈΝΑ ΤΣΙΓΚΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ..ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ...
Καλό σας Κυριακόβραδο
Απ' το " Λιδωρίκι " με αγάπη ....Κ.Κ.-
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment