ΠΙΚΡΟΣ..ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ..

 

 

 

 

Στης Θήβας , τη χρυσή.. καμπίσια.άβυσσο

που χάνει ο νους , από της γης τα πλούτη,

ένα μικρό συνάντησα , πικρό , παράδεισο

πνιγμένο , μές στης λάσπης το κουρκούτι.

 

Λειψές παράγκες , από τσίγκια και σαπόξυλα ,

κουρέλια στα παράθυρα ,σαν ξεφτισμένα βρόχια ,

να μη μπορεί να μπεί η ελπίδα στα καρδόφυλλα ,

ντροπή ! ! ! έξω η ντροπή και μέσα η... φτώχεια.

 

Ξυπόλητα παιδιά , που παίζουν στα λασπόνερα ,

χλωμά γυφτάκια , με μαυροθλιμένα μάτια ,

τάχει ο λευκός θεός , τιμωρημένα , απόμερα ,

κι’η μελαψή , αθώα , καρδούλα τους , κομμάτια.

 

Μα σαν βραδιάσει , ασετιλίνες , λυχνοφάναρα ,

ρίχνουν τ’αχνό τους φως , πέρα ως πέρα ,

μεριάζει η πείνα , κι’αρχινούν τα λιανοτράγουδα.,

έχει ο θεός !! αύριο , ξημερώνει άλλη ..μέρα. .....Κ.-

 

 

Λιδορίκι 23 10 95.