ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 

Η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

 

Μία ημέρα απεργίας κάθε μήνα. Ενα συλλαλητήριο κάθε 10 ημέρες. Φλόγες, χημικά και χάος κάθε 40 ημέρες. Από την ήρεμη δεκαετία του 2000 στο επεισοδιακό σήμερα. Οι Ελληνες σηκώθηκαν από τον καναπέ και γέμισαν τους δρόμους

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Σε κάθε εποχή. Στην Ελλάδα των μνημονίων, της πρωτόγνωρης ύφεσης, της φτώχειας και της ανασφάλειας, οι δρόμοι διηγούνται μια ιστορία πικρή. Την περιπέτεια ενός λαού που καλείται να πληρώσει ένα δυσβάσταχτο τίμημα για στρεβλώσεις και ανομίες δεκαετιών, αλλά και για μια πρωτόγνωρη κρίση που ο ίδιος δεν δημιούργησε.

Μία ημέρα απεργίας κάθε μήνα. Ενα συλλαλητήριο κάθε 10 ημέρες. Φλόγες, χημικά και χάος κάθε 40 ημέρες. Αλλά και διαδηλώσεις με πρωτόγνωρο όγκο, που θυμίζουν ημέρες μεταπολίτευσης. Η Αθήνα, ως καθρέφτης της Ελλάδας, στενάζει τα τελευταία δύο χρόνια. Καταγράφει το σοκ και την αγωνία της μεσαίας τάξης που διαμελίζεται. Βλέπει συσσωρευμένη οργή να σέρνεται στην άσφαλτο. Καίγεται και λεηλατείται από ανεγκέφαλους και πλιατσικολόγους. Αυτή είναι, όμως, και ο παλμογράφος των πρωτόγνωρων μεταρρυθμίσεων που καλείται να εφαρμόσει η χώρα.

Μετά την εν πολλοίς ήρεμη δεκαετία 2000-2009, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιούνταν 3-4 απεργίες τον χρόνο και κυρίως για λόγους όπως η Πρωτομαγιά, ο προϋπολογισμός ή η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (εκτός από το 2001 και τις διαδηλώσεις κατά του νόμου Γιαννίτση), όλα άλλαξαν. Στη δημόσια ζωή μπήκαν νέοι όροι. Εφεδρεία, ενιαίο μισθολόγιο, επιχειρησιακές συμβάσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων. Ετσι μπήκαν και στον δρόμο νέοι όροι: καταλήψεις, αυθόρμητες διαδηλώσεις μέσω Διαδικτύου, περικυκλώσεις, νέες μορφές κλεφτοπολέμου.

Οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας πολλαπλασιάζονται. Το 2010 μετρά 11 ημέρες απεργίας (7 στον ιδιωτικό τομέα και 11 στο Δημόσιο), το 2011 δέκα ημέρες και το άγουρο 2012 ήδη τρεις. Οι πορείες και τα συλλαλητήρια είναι πολύ περισσότερα: 44 το 2010 (το ΠΑΜΕ πραγματοποιεί πάντα ξεχωριστή απεργιακή συγκέντρωση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), 51 το 2011 και 10 το 2012. Χωρίς να συνυπολογίσει κανείς τις 67 ημέρες των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα.

Κορύφωση

Τον Μάιο του 2010 καταγράφεται η μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεκατρείς μέρες μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού από το Καστελόριζο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι «καταλαμβάνουν» την Αθήνα. Την ίδια μέρα ανοίγει ο κύκλος του αίματος στη Μαρφίν. Στο έργο που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη θα ακολουθήσουν πολλά επεισόδια. Τον Ιούνιο του 2011, εν όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, η ΓΣΕΕ προκηρύσσει 48ωρη απεργία μετά 19 χρόνια. Η προηγούμενη φορά ήταν το 1992, όταν ο Κ. Μητσοτάκης προωθούσε την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αττικής.

Πολλοί υποστήριξαν πως τα συνδικάτα δεν συγκρούστηκαν όσο θα έπρεπε ή πως άργησαν να κλιμακώσουν τις αντιδράσεις τους σε μια εποχή μαύρη για τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο. Αλλοι πάλι κατηγόρησαν τον Ελληνα που κοιμόταν στον καναπέ του.

«Ξυπνήσαμε» έλεγε το μεγάλο πανό την πρώτη ημέρα των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Ανθρωποι που δεν είχαν διαδηλώσει ποτέ ξανά, βρέθηκαν στους δρόμους. Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις επαναλήφθηκαν και συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται. Οπως και τα εκτός ελέγχου επεισόδια. Και η ιστορία, στους δρόμους της Αθήνας, συνεχίζεται...

Ανθρώπινα ποτάμια

Σε τουλάχιστον 4 διαδηλώσεις το «μέγα πλήθος, μέγα πάθος» ήταν απολύτως κυριολεκτικό. Η αρχή έγινε στις 5 Μαΐου του 2010, όταν εκατοντάδες χιλιάδες πλημμύρισαν την Αθήνα στη μεγαλύτερη -μέχρι τότε- διαδήλωση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αντίστοιχες σκηνές έζησε η πρωτεύουσα στις 5 Ιουνίου του 2011, δεύτερη Κυριακή των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Ο λαός στέλνει εκ νέου «μνημόνιο οργής» στις 19 Οκτώβρη του 2011, όταν ένα ανθρώπινο ποτάμι διαδηλωτών ενώθηκε σε μια πορεία... βγαλμένη από τα παλιά. Συνδικαλιστικά στελέχη παρατηρούν πως τα μεγαλειώδη αυτά συλλαλητήρια είχαν άρωμα από τη δεκαετία του 1980, όταν δρόμοι όπως η Λ. Αλεξάνδρας δεν διακρίνονταν από τον συγκεντρωμένο κόσμο. Το 2012 η παράδοση συνεχίστηκε με το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στις 12 Φλεβάρη, λίγο πριν καεί για άλλη μια φορά η Αθήνα.

Οταν μίλησαν οι μολότοφ

17 ΗΜΕΡΕΣ φωτιάς και βίας έχει ζήσει το κέντρο της Αθήνας από το 2010 μέχρι και σήμερα. Οι 14 από αυτές καταγράφονται μετά τον Απρίλιο του 2010, όταν δηλαδή η Ελλάδα μπήκε στην εποχή των μνημονίων. Από τότε η βία δεν είναι μόνο συχνότερη, αλλά αγριότερη και ενίοτε ανεξέλεγκτη. Νέα όπλα σε κάθε «στρατόπεδο», νέες μορφές ανταρτοπoλέμου, αφηνιασμένοι κουκουλοφόροι, αστυνομικοί που ξεχνούν τον ρόλο τους, φράχτες, φωτιές, μάχες σώμα με σώμα, αμέτρητοι τόνοι χημικών και δακρυγόνων. Μια Ελλάδα των στεναγμών που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Από τη μαύρη μέρα της Μαρφίν το 2010 μέχρι τις ταραγμένες ημέρες του Μεσοπρόθεσμου και την πρόσφατη πυρπόληση του κέντρου, η Αθήνα φλέγεται.

Η μαύρη λίστα ενός ακήρυχτου πολέμου

4 ΖΩΕΣ ανθρώπων καταγράφονται στη μαύρη λίστα των θυμάτων ενός ακήρυχτου πολέμου, που μαίνεται τα τελευταία δύο χρόνια στην Αθήνα. Ακόμη ένας γλίτωσε σχεδόν σαν από θαύμα. Οι 3 βρήκαν τραγικό θάνατο στο υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν, τον Μάιο του 2010. Ηταν η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια, ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσακάλης και η 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος στο πρώτο της παιδί. Υπάλληλοι στην τράπεζα επί της οδού Σταδίου, πέθαναν από ασφυξία μέσα στο κτίριο, όταν αυτό λαμπάδιασε ύστερα από δολοφονική, εμπρηστική ενέργεια κουκουλοφόρων.

1 χρόνο αργότερα, στις 11 Μαΐου του 2011, ο 31χρονος διαδηλωτής Γιάννης Καυκάς πέφτει θύμα αυθαίρετης αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζεται βαρύτατα και χαροπαλεύει στο νοσοκομείο.

Στις 20 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, κι ενώ εξελισσόταν η 48ωρη απεργία για το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών και τα επαχθή μέτρα για μισθούς και συντάξεις, ο 53χρονος Δημήτρης Κοτζαρίδης, οικοδόμος και μέλος του ΠΑΜΕ, χάνει τη μάχη για τη ζωή στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε, όταν έπεσε αναίσθητος σε κόλαση χημικών και μολότοφ κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων συγκρούσεων που ξεσπούν στο Σύνταγμα.

Σύνταγμα

67 ΗΜΕΡΕΣ παρέμειναν στο Σύνταγμα οι «Αγανακτισμένοι», από τις 25 Μαΐου μέχρι τις 30 Ιουλίου του 2011, όταν και μαζεύτηκαν τα τελευταία αντίσκηνα από την αστυνομία και τον δήμο. Το αυθόρμητο κίνημα του Facebook ξεκίνησε από μια παρέα 18άρηδων, που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις Πανελλαδικές. Από την πρώτη, όμως, μέρα έγινε η χοάνη εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής του λαού, που ξεχύθηκε στους δρόμους και πλημμύρισε το κέντρο. Το Σύνταγμα ήταν για έναν μήνα και κάτι το σημείο συνάντησης όλης της Αθήνας, με συνθήματα, συνελεύσεις, κατσαρόλες, μπίρες και σουβλάκια.

Οι δύο επιθέσεις

Επίθεση στον Παναγόπουλο. Ηταν Σάββατο 5 Μαρτίου του 2010, ημέρα στάσης εργασίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, δέχτηκε επίθεση λίγο πριν ανέβει στο βήμα για να απευθύνει χαιρετισμό στο συλλαλητήριο της πλατείας Συντάγματος. Ομάδα διαδηλωτών άρχισε να πετά γιαούρτια, νεράντζια και πέτρες και κάποιοι συνεπλάκησαν μαζί του, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στον «Ευαγγελισμό» με σπασμένα πλευρά. Την ίδια ημέρα ο Μανόλης Γλέζος δέχτηκε χημικά στο πρόσωπο από δυνάμεις των ΜΑΤ.

Ξυλοδαρμός Χατζηδάκη. Ηταν 15 Δεκεμβρίου του 2010, όταν ο πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ Κώστας Χατζηδάκης δέχθηκε επίθεση από εξαγριωμένους διαδηλωτές ενώ κινούταν πεζός στην οδό Πανεπιστημίου. Ο βουλευτής δέχτηκε χτυπήματα στο κεφάλι και τραυματίστηκε στο πρόσωπο. Την ίδια ώρα, κουκουλοφόροι και ΜΑΤ αντάλλασσαν μολότοφ και δακρυγόνα στην πλατεία Συντάγματος, μετά από ακόμη μία ογκωδέστατη διαδήλωση.

Ανθρωποι & αριθμοί

• 24 ημέρες απεργίας
• 105 συλλαλητήρια
• 13 στάσεις εργασίας
• 19 χρόνια μετά το 1992 έγιναν πέρυσι ξανά 48ωρες πανεργατικές απεργίες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

ethnos.gr