Όμηρος vs Βίσμαρκ
γράφει ο Chems Eddine Chitour
«Ξένε, το έθιμο μου είναι να τιμήσω τους φιλοξενημένους» Όμηρος (Η Οδύσσεια)
«Διπλωματία χωρίς όπλα είναι μουσική χωρίς όργανα» Ότο φον Βίσμαρκ
Αυτά τα δύο ρητά σε αντιπαράθεση: το πρώτο αντανακλά την ανθρωπιστική διάσταση του πατέρα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας περιγράφοντας σε αυτό το μεγάλο ποίημα έναν θυμό πάνω από τον άνθρωπο, που είναι το θέμα–κλειδί της εποποιίας που δεν απέκτησε ούτε μια ρυτίδα μετά από 32 αιώνες.
Το δεύτερο ρητό αποδίδεται στον καγκελάριο της Γερμανίας Βίσμαρκ. Το ρητό του εξακολουθεί να είναι έγκυρο, ιδίως αν στην θέση των όπλων, βάλουμε τη δύναμη του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Για πάνω από ένα χρόνο, η Ελλάδα είναι στο στόχαστρο του άγριου νεοφιλελευθερισμού. Ισχυρίζεται, δικαίως ή αδίκως, ότι η είσοδος της στη ζώνη του ευρώ δεν της έφερε πολύ τύχη. Τι ακριβώς συμβαίνει με αυτό το χρέος που συνέχεια ανανεώνεται, ή ακόμα αυξάνεται, ενώ στην εποχή εκείνη η κυβέρνηση Παπανδρέου επέβαλε δραστικά μέτρα λιτότητας στους Έλληνες χωρίς κανένα αποτέλεσμα επειδή «το βαρέλι των Δαναΐδων» αδειάζει αμέσως στα χρηματοκιβώτια των καρχαριών της οικονομίας.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο ένατο σχέδιο αναδιάταξης της, αυτή τη φορά φτάνοντας στο πάτος που μπορεί να οδηγήσει στην Επανάσταση. Η ελληνική κρίση, που ξέσπασε στα τέλη του 2009 δεν σταμάτησε να προκαλεί σύγχυση και ανησυχία! Η πρόσφατη ψήφιση του σχεδίου λιτότητας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα τη βία και το χάος που γνωρίζουμε, ήταν η απαίτηση της Ευρώπης με επικεφαλής την Μέρκελ για να ξεμπλοκάρουν μια «κρίσιμη υποστήριξη» ώστε να αποφύγει η Ελλάδα την προγραμματισμένη «πτώχευση».
Με δεδομένη την ψήφο των Ελλήνων, οι ευρωπαϊκές αρχές αποφάσισαν την Τρίτη 14 να «αναβάλλουν» τη βοήθειά τους, επειδή «η Αθήνα δεν είχε εκπληρώσει όλες τις απαιτήσεις», πράγμα που έκανε στις 18 Φεβρουαρίου 2012. Στις 20 Φεβρουαρίου η τρόικα αποφάσισε για το δάνειο των 130 δισ. δολαρίων με άθλιες συνθήκες και με μπόνους την προσθήκη του επιτόπου ελέγχου από τα αρπακτικά με τον άσπρο γιακά των Βρυξελλών που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα για να επιβλέψουν την «καλή χρήση των χρημάτων και κυρίως για να προωθήσουν γρήγορα το ξεπούλημα - ό,τι ακόμα τρώγεται - σε ιδιώτες ...
Η πατρίδα του Όμηρου όμηρος των μεγάλων δυνάμεων από τον δέκατο ένατο αιώνα
Φαίνεται ότι η τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι μια παραδοξότητα, καθώς γνώρισε παρόμοια επεισόδια στο δέκατο ένατο αιώνα.
Διαβάζουμε στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung υπό τον τίτλο:
«Μια αθεράπευτη χώρα εδώ και 150 χρόνια»:
«Υπερφορτωμένη με χρέη, διατηρουμένη μόνο από την υποστήριξη των ευρωπαϊκών δυνάμεων, εγκλωβισμένη σε μια αναποτελεσματική διοίκηση: αυτή η απόλυτη διάγνωση της ελληνικής ασθένειας δόθηκε από τον Γάλλο Edmond About το... 1858.
Η Ελλάδα είναι το μόνο γνωστό παράδειγμα μιας χώρας που ζει στη μέση μιας πλήρους πτώχευσης από την ημέρα της γέννησής της. (...) Η Ελλάδα έζησε περισσότερα από είκοσι χρόνια σε ειρήνη με την πτώχευση. Όλοι οι προϋπολογισμοί από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ήταν ελλειμματικοί. (...) Χρειάστηκαν οι Προστάτιδες Δυνάμεις της Ελλάδας να εγγυηθούν τη φερεγγυότητά της για να μπορέσει να διαπραγματευτεί ένα δάνειο από το εξωτερικό. Το δάνειο σπαταλήθηκε από την κυβέρνηση χωρίς κανένα καρπό για τη χώρα και όταν τα χρήματα δαπανήθηκαν, αναγκάστηκαν οι εγγυητές να εξυπηρετήσουν τους τόκους. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να τους πληρώσει».
«Σήμερα παραιτείται από την ελπίδα να απαλλαγεί κάποτε από τους πιστωτές της! (...)» (1)
«Η Ελλάδα , διαβάζουμε σε αυτή τη αφιέρωση, είναι η μόνη πολιτισμένη χώρα, όπου οι φόροι πληρώνονται σε είδος. Το χρήμα είναι τόσο σπάνιο στην ύπαιθρο, που χρειάστηκε να καταφύγουν σε αυτό τον τρόπο καταβολής. (...) Από τότε που το κράτος είναι υπεύθυνο για την είσπραξη των φόρων, τα έξοδα συλλογής είναι μεγαλύτερα και τα έσοδα αυξήθηκαν ελάχιστα. Οι φορολογούμενοι κάνουν ό, τι έκαναν και οι αγρότες: δεν πληρώνουν. Οι πλούσιοι ιδιοκτήτες, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα σημαντικές προσωπικότητες, βρίσκουν τρόπους για να ζημιώσουν το κράτος, είτε με εξαγορά είτε με εκφοβισμό των υπαλλήλων (...) Ο νόμος δεν είναι ποτέ στην Ελλάδα αυτό το δυσεπίλυτο πρόσωπο που γνωρίζουμε. Οι υπάλληλοι ακούν τους φορολογούμενους. Όταν μιλάς στον ενικό και αυτοαποκαλείσαι αδελφός, βρίσκεις πάντα τον τρόπο να συνεννοηθείς. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζονται και αγαπιούνται λίγο. Δεν γνωρίζουν αυτό το αφηρημένο ον που λέγεται κράτος και δεν το αγαπούν. Τέλος, ο έφορος είναι προσεκτικός: ξέρει ότι δεν πρέπει να εκνευρίζει κανένα, ότι υπάρχουν επικίνδυνες διαβάσεις για να επιστρέψει σπίτι του και ότι ένα ατύχημα συμβαίνει γρήγορα. Οι νομάδες φορολογούμενοι (βοσκοί, ξυλοκόποι, καρβουνιάρηδες, ψαράδες) είναι ευτυχείς και θεωρούν σχεδόν τιμή τους να μην πληρώνουν φόρους. Νομίζουν ότι, όπως στην εποχή της Τουρκοκρατίας, ο εχθρός τους είναι το κράτος και ότι είναι ανθρώπινο δικαίωμα να κρατήσεις τα χρήματά σου. (....)» (1)
Μπορούμε να προσθέσουμε τη διαφθορά, αυτό το κακό «δημοκρατικά μοιρασμένο στον κόσμο», αυτό που οι Έλληνες αποκαλούν «φακελάκι», μια άλλη εκδοχή του αιγυπτιακού «μπακσίς», ή της αλγερινής «τσίπας»...
Αυτή η μέθοδος διαχείρισης ενοχλεί την κρύα γερμανική μηχανή, άξια διάδοχος του αρχοντοχωριάτη Βίσμαρκ που κυβέρνησε με μια σιδερένια γροθιά την Γερμανία. Με αυτή τη λογική, ο άξιος διάδοχος του Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δεν θα μπορούσε -κατά την άποψή του- να πληρώσει για το τρυπημένο καλάθι. Σύγκρινε την Ελλάδα με «πηγάδι χωρίς πάτος». Ένα «πιθάρι των Δαναΐδων», πιο δημοφιλής έκφραση στην Ελλάδα. Τούτο εξόργισε τον Έλληνα Πρόεδρο.
Ο ιστορικός και εθνολόγος Παναγιώτης Γρηγορίου επιστρέφει σε αυτή την ταπείνωση:
«Αυτοί οι άνθρωποι απαίτησαν από όλα τα πολιτικά κόμματα της βαρονίας μας, την αποδοχή του θανάτου δι 'απαγχονισμού που επιβλήθηκε από το μνημόνιο ΙΙ, ανεξάρτητα από την έκβαση των προσεχών εκλογών. (...) Ακόμη και ο πρόεδρος μας, τόσο «μαλακός» μέχρι στιγμής, ο Κάρολος Παπούλιας κατηγόρησε χθες τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για προσβολή της χώρας μας. «Δεν μπορώ να δεχτώ τον κ. Σόιμπλε να προσβάλει την χώρα μου», δήλωσε ο πρόεδρος μας, μέλος της αντίστασης ενάντια στην προηγούμενη γερμανική κατοχή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. «Ποιος είναι αυτός ο κύριος Σόιμπλε που τολμά να ταπεινώνει την Ελλάδα; (...)».
Αυτή την εβδομάδα, μερικά πανεπιστήμια ανέβαλαν ορισμένες γραπτές εξετάσεις λόγω της έλλειψης χαρτιού, τέρμα τα λεφτά για χαρτί για τις εξετάσεις. Τα σχολεία μας κλείνουν αρκετά συχνά για λίγες μέρες, ελλείψει θέρμανσης, ο Ηρόδοτος δεν περνά εύκολα!» (2)
Έξοδος από το ευρώ και / ή να κάνουν όπως η Ισλανδία;
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να αποφύγει αυτές τις Ειδούς του Μαρτίου;
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) προτείνει την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ για να «αναπνεύσει η χώρα και να τιμωρηθεί η πλουτοκρατία που κατέστρεψε την Ελλάδα για δεκαετίες». Σε αυτή τη περίπτωση, φαινομενικά δυσεπίλυτη, υπάρχουν φωνές που ζητούν η Ελλάδα να μην πληρώσει τα χρέη που συσσωρεύονται λόγω των τόκων. Η περίπτωση της Αργεντινής, αλλά προπαντός της Ισλανδίας συζητείται. Το παρακάτω απόσπασμα εξηγεί:
«(...) Περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος της κερδοσκοπίας αναλαμβάνει τη μάσκα του γύπα που χαίρεται για την αγωνία του επομένου φαγητού του. (...) Η Σόνια Μιτραλιά, μέλος της Ελληνικής Επιτροπής κατά του χρέους και του CADTM International, στην αγόρευση της δίνει λεπτομέρειες για την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και κλείνει ως ακολούθως: το συμπέρασμά μας είναι κατηγορηματικό: η ελληνική τραγωδία δεν είναι ούτε μοιραία ούτε άλυτη. Η λύση υπάρχει και η αποκήρυξη, ακύρωση ή μη καταβολή του δημόσιου χρέους αποτελούν μέρος αυτής της λύσης ως πρώτο βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή, για τη σωτηρία ενός ολόκληρου ευρωπαϊκού λαού που απειλείται από μια ανθρωπιστική καταστροφή χωρίς προηγούμενο σε καιρό ειρήνης ...» (3)
θα μπορούσε κανείς να αναφέρει την περίπτωση της Αργεντινής -που τα κατάφερε, παρά το ΔΝΤ- αλλά πιο κοντά μας, το παράδειγμα της Ισλανδίας δείχνει μια βαθιά αντίθεση με το πρόσωπο του χάους που βλέπουμε στην Ελλάδα, και ωστόσο είναι πιο σημαντικό.
Στην Ισλανδία αυτή τη στιγμή συντελείται μια γνήσια δημοκρατική και αντι-καπιταλιστική επανάσταση, χωρίς κανείς δεν μιλά για αυτόν και χωρίς κανέναν να μεταδίδει την είδηση. (...) Ένας λαός που διώχνει την δεξιά από την εξουσία, που διώχνει και έναν «φιλελεύθερο αριστερό» αντικαταστάτη της, που ο λαός επέβαλε δημοψήφισμα για το αν θα επιστρέψει ή όχι τα χρέη προς τις καπιταλιστικές τράπεζες. Μια νίκη με 93% επέβαλε την μη αποπληρωμή των τραπεζών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας κατά πολλούς τρόπους «επαναστατικής»: Εκλογή μιας Συντακτικής Συνέλευσης, στις 27 Νοεμβρίου 2010, με σκοπό να γράψει νέους νόμους που θα μεταφράζουν την βασική λαϊκή οργή έναντι του καπιταλισμού και τις προσδοκίες του λαού για άλλη κοινωνία. Σύμφωνα με το Νομπελίστα οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν, η Ισλανδία ανέκαμψε γρηγορότερα, γιατί ποτέ δεν είχε υιοθετήσει το ευρώ.
Δύο οράματα της Δημοκρατίας: εκείνων που την επινόησαν και εκείνων που κατανόησαν πώς να την χρησιμοποιούν. (3) Μπορούμε να προσθέσουμε ότι το ισλανδικό θάρρος κέρδισε, μαθαίνουμε ότι ο οργανισμός αξιολόγησης Fitch επανεκτίμησε προς τα πάνω τη βαθμολογία της Ισλανδίας ...
Βυθισμένη σε μια καταστροφική ύφεση, η Ελλάδα αιμορραγεί θανάσιμα από μια «ανίκανη» ΕΕ, ενώ ο «αναίσθητος» Επίτροπος Οικονομικών Όλι Ρεν, κατηγορεί τον Peter Oborne σε ένα καυτό κατηγορητήριο. Μια ιδέα που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη να υποστηριχθεί διότι αυτή η ένωση των εθνών αποκαλύπτει ξαφνικά μια αρκετά δυσάρεστη πλευρά: μετατρέπεται σε έναν ανελέητο δυνάστη που δείχνει μόνο περιφρόνηση για τη δημοκρατία, την εθνική ταυτότητα και την επιβίωση των ανθρώπων στους δρόμους. Αυτή την εβδομάδα, ίσως ζήσαμε ένα σημείο καμπής, με την τελευταία παρέμβαση των Βρυξελλών: οι γραφειοκράτες απειλούν να ωθήσουν μια ολόκληρη χώρα σε πτώχευση, αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δεσμευτούν να υποστηρίξουν το σχέδιο λιτότητας που προωθεί η Ένωση.
Ας επανατοποθετήσουμε το ελληνικό πρόβλημα στα πλαίσια που του ταιριάζει. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν έχει ήδη κατρακυλήσει 13% από το 2008 και αν πιστεύουμε τους ειδικούς θα μειωθεί κατά 7% ακόμα μέχρι το τέλος του έτους. Με άλλα λόγια, τα Χριστούγεννα, η ελληνική ύφεση θα είναι δυο φορές χειρότερη από την οικονομική καταστροφή που συγκλόνισε τη Βρετανία πριν από ογδόντα χρόνια. (...) Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η απογοήτευση που έφερε η δημοκρατία τροφοδοτήθηκε από την παρέμβαση της ΕΕ, ιδιαιτέρα δε με την επιβολή από τις Βρυξέλλες του Λουκά Παπαδήμου ως μαριονέτα πρωθυπουργό. (...) "(4)
Μια άλλη λύση, η αποπληρωμή των χρεών του πολέμου;
Πριν από έξι μήνες σε ένα από τους παροξυσμούς της κρίσης του ελληνικού χρέους, μερικοί Έλληνες σκέφτηκαν να στραγγαλίσουν την Γερμανία επειδή δεν έχει πληρώσει το πολεμικό χρέος της για την εισβολή και κατοχή της Ελλάδας, μια Αμερικανική ταινία - Ο Λοχαγός Κορέλλι- υπενθύμισε αριστοτεχνικά ένα επεισόδιο του οργανωμένου ιταλο-γερμανικού κτυπήματος.
Για υπενθύμιση, οι Μηδικοί Πόλεμοι θα επέτρεπαν στους Έλληνες να ζητήσουν αποζημίωση από τους Πέρσες ή από τους Ρωμαίους, αφού το 146 π.Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα...
Μετά το 1945: στις περιοχές της κατοχής και μέχρι το 1947, οι Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι διέλυσαν τα τελευταία εργοστάσια που είχαν μείνει όρθια.
Οι Αμερικανοί επιβίβασαν τους πύραυλους και τον Werner von Braun. Αλλά υπήρχε το Σχέδιο Μάρσαλ το 1947 που έβρεξε όλη την Ευρώπη με δολάρια, τη Γερμανία και τη Γαλλία λόγω του ψυχρού πολέμου.
Για την εφημερίδα Le Monde: «Οι Γερμανοί, οι οποίοι γκρινιάζουν να χρηματοδοτήσουν ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα, θα έπρεπε να θυμούνται τι έχουν λεηλατήσει σε αυτή τη χώρα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου [...] Με τους τόκους , είναι 81 δισεκατομμύρια ευρώ που οφείλουν στην Αθήνα.
Πρόκειται για έναν άλλο τρόπο να δούμε την Ευρώπη και την ιστορία της.
«Ο άνθρωπος ο οποίος εκφράζεται έτσι δεν είναι ένας παλιός Έλληνας της, ή μέλος της ελληνικής αντιπολίτευσης, δεν είναι καθόλου Έλληνας. Είναι ο Ευρωβουλευτής Daniel Cohn-Bendit, που κατηγόρησε την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου τους Γερμανούς αξιωματούχους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά την άρνηση της ευρωπαϊκής τρόικας να χορηγήσει το δεύτερο πακέτο βοήθειας των 130 δις ευρώ στην Αθήνα». (5)
«Στις αρχές του 2010, ενώ ταξίδευε στη Γερμανία, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, τότε αναπληρωτής πρωθυπουργός, είχε ρίξει μια βόμβα στα κύματα του BBC: «Πήραν τα αποθέματα χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδος, πήραν το ελληνικό χρήμα και δεν το επέστρεψαν ποτέ. Αυτό το θέμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κάποια μέρα».
Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο Έλληνας υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, προχώρησε περισσότερο με την εκτίμηση του γερμανικού χρέους προς τη χώρα του σε 162 δισ. ευρώ, σε σύγκριση με το ύψος του ελληνικού χρέους που ανερχόταν σε 350 δις ευρώ στα τέλη του 2011.
Πιο πρόσφατα, ήταν η σειρά του ήρωα της Αντίστασης Μανώλη Γλέζο, 89 ετών, γνωστό για το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη το 1941, να απαιτήσει την επιστροφή του δανείου που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το ναζιστικό καθεστώς. «Μαζί με τις αποζημιώσεις για τον πόλεμο», η Αθήνα διατηρεί πάντα το δικαίωμα να το διεκδικήσει, «Πρόκειται για 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους», κατά την εκτίμηση του.(5)
Για τον Μανώλη Γλέζο, αντιστασιακό από την πρώτη ώρα, η ενοποιημένη Γερμανία έχει υποχρέωση από το 1990 να τιμήσει τις υποχρεώσεις αποζημιώσεων που της αντιστοιχούν από το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. (...) Η Ιταλία, για παράδειγμα, έχει εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις αποζημιώσεων της προς την Ελλάδα. Το ίδιο για τη Βουλγαρία, η οποία έκανε κατοχή στην Ελλάδα μαζί με τη Γερμανία και την Ιταλία την περίοδο 1941 - 1944, και η οποία ήθελε να αποζημιώσει για τις ζημιές που προκάλεσαν τα στρατεύματά της στον ελληνικό λαό. (6)
«Αυτός ο "δανεισμός" δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εμφανίζεται στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 που καθόρισε το ποσό των εξωτερικών χρεών που πραγματοποιήθηκαν από τη Γερμανία μεταξύ 1919 και 1945. (...)
Η Ουάσιγκτον κατάφερε προπαντός από τις χώρες δικαιούχες του σχεδίου Μάρσαλ να παραιτηθούν να απαιτήσουν αμέσως το ποσό που τους χρώσταγε η Γερμανία, μεταφέροντας το ζήτημα των ενδεχομένων αποζημιώσεων στην ημερομηνία επανένωσης της Γερμανίας, ως μέρος μιας «συνθήκης ειρήνης».
«Από εκείνη τη στιγμή, η Γερμανία στάθηκε όρθια, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη είχε υποστεί αφαίμαξη στις τέσσερεις φλέβες για να επουλώσει τις πληγές που άφησε ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή», συμπεράνει ο Γερμανός ιστορικός της οικονομίας Άλμπρεχτ Ritschl, καθηγητής στο London School of Economics, (...)
Ο σημερινός πρωταθλητής της οικονομίας της ζώνης του ευρώ προέβη τρεις φορές σε στάση πληρωμών κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα: το 1930, το 1953 και το 1990»(...) Συνολικά, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία αποζημίωσε μόνο μία φορά την Ελλάδα: 115 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα (περίπου 58 εκατ. ευρώ). Ήταν το 1960, ως μέρος μιας συνολικής συμφωνίας με μερικές ευρωπαϊκές χώρες και το Ισραήλ». (5)
Γερμανοί υπουργοί, κατά τη διάρκεια της «ανακάλυψης» της τρύπας (του χρέους) θα είχαν προτείνει στους Έλληνες να πουλήσουν τα νησιά τους. Υπάρχουν εμφανώς δύο αντιλήψεις για τον άνθρωπο. Αυτή της κρύας βόρειας Ευρώπης, του υπολογισμού, η οποία καταφεύγει στην θεία αγορά και στους ολιγαρχες για να εξουσιάζονται οι λαοί, και αυτή του Νότου πιο ανθρώπινη.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι «βόρειοι όταν μιλούν για τις χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα), τρεις αυτοκρατορίες και η μητέρα της Δημοκρατίας, μιλούν για χώρες του Club Med: ανεμελιά και εργασία με σφεντόνα ...
Οι Έλληνες μπορεί να έχουν κάνει λάθη και πρέπει να επανεξετάσουν τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και του φορολογικού καθεστώτος τους.
Αλλά είναι ηθικό, η Γερμανία και η Γαλλία, κυρίως, να δανειστούν από την ΕΚΤ με γελοίο επιτόκιο και στη συνέχεια να «δανείζουν» στην Ελλάδα με επιτόκιο 5%, συσσωρεύοντας περισσότερο λίπος στην πλάτη της Ελλάδας;
Ο Βίκτωρ Ουγκώ έδωσε φόρο τιμής στην Ελλάδα: «Ο κόσμος γεννιέται, ο Όμηρος τραγουδά. Είναι το πουλί αυτής της αυγής».
Όχι, η Ελλάδα δεν πρέπει να πεθάνει!
Όχι, τα χρήματα δεν πρέπει να κυβερνήσουν τον κόσμο!
Διακυβεύεται το μέλλον του ανθρώπου.
«Πρώτα ο Άνθρωπος», επιμένει ο Jean-Luc Mélenchon και έχει απόλυτο δίκιο!
Καθηγητής Chems Eddine Chitour
Πολυτεχνείο ΕΠΓ edu.dz
No comments:
Post a Comment