ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ .

Στην αγκαλιά της Γκιώνας ριζωμένο,χωριό μου αγαπημένο ,
μοιάζεις με σπάνια ζωγραφιά.
Της πρώτης νειότης μου ταξείδι ονειρεμένο,πετράδι φυλαγμένο,
βαθειά μεσ’στην καρδιά.

Χώμα λειψό,μ’ιδρώτα κι αίμα ζυμωνένο,προζύμι ευλογημένο
στου μόχθου τη σοδειά,
ανθίζει η πέτρα εδώ,και τ’αντρικό το χέρι,το τραχύ,το ροζιασμένο,
λιμάνι γίνεται,τη νύχτα κι αγκαλιά.

Στα βράχια,λες,η ελπίδα φυτεμένη,απ΄τη βαθειά την πίστη ευλογημένη,
καρπίζει,βγάζει ανθούς,
κι αν το ψωμί ναι λιγοστό,έγνοια δε μπαίνει,η φαμίλια,πάντα αγαπημένη,
ξορκίζει,με τραγούδι,τους καυμούς.

Στενά σοκάκια,γκαλντερίμια,λατρεμένα ,στην ευωδιά πνιγμένα
δυόσμου,βασιλικού,
και κάπου εκεί στη ρεματιά,τ΄αηδόνια απ αγάπη,λες,ξετρελλαμένα,
πλανεύουνε το νου.

Μοσχοβολάει τ΄αγιόκλημα,ανθισμένο,στις μάντρες κλαρωμένο
σε πάει στον ουρανό,
και το γεράνι παραδίπλα,μεθυσμένο,από ντροπή κοκκινισμένο,
στέκει άλαλο,βουβό.

Στην ισκιωμένη ρεματιά,που ήλιος δεν περνάει,ο νους συχνογυρνάει,
σε χρόνους μακρινούς,
δίπλα η βρυσούλα,η Βουλωμένη,τραγουδάει,το βάλσαμο κερνάει,
γιατρεύει τους καυμούς.

Πλάνος ο νους,βασανιστής,σε πάει στα περασμένα,πουν΄καταχωνιασμένα
στα βάθη της καρδιάς,
φίλοι χαμένοι, έρωτες , ονείρατα σβησμένα,στου χρόνου το ντουλάπι ξεχασμένα,
θυμάσαι...θυμάσαι και πονάς...............Κ.-

Αθήνα χειμώνας 1996 .
Λιδορίκι φθινόπωρο 2005 .