Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΑΣ Η..ΛΕΝΗ...

Την κουμπάρα μας τη Λένη ,

τη θυμάμαι από παιδί …

μέρα νύχτα να υφαίνει

στου σπιτιού της την αυλή .

Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..

η κουμπάρα μας η Λένη…

Από τόσο δα παιδάκι

μπήκε η Λένη στο χορό..

στα χωράφια , στα μανάρια ..

κι’ όλο το νοικοκυριό…

Κι’ όλη λέγανε τη Λένη

χρυσοχέρα , παινεμένη..

Πρώτη πάντα στο σχολείο ,

πάντα πρώτη στη δουλειά ,

κι' είχε πάνω απ' όλα η Λένη ,

μιά υπέροχη καρδιά...

Από μάλαμα φτιαγμένη ,

η κουμπάρα μας η Λένη…

Μεγαλώνοντας η Λένη ,

άρχισε να σιγανθίζει..

και σαν τρυφερό λουλούδι ,

γύρω να μοσχομυρίζει..

Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,

ταπεινή και μετρημένη .

‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,

κάρπισαν τα..περιβόλια

του κορμιού της , και στον κόρφο

μοσχομύρισαν..λεμόνια…

Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,

λεμονίτσα..ανθισμένη…

Κι’όλοι στο χωριό οι νέοι ,

λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,

παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…

ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..

Μα η Λένη , η καυμένη..

είχε την καρδιά..σφιγμένη...

Όμως σ’ ένα πανηγύρι ,

τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια

πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης

μεσ’ του έρωτα τα βρόχια ...

Άνθισε με μιάς η..Λένη

πού ‘ταν πάντοτε θλιμένη..

Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,

όμορφο σαν το φεγγάρι ,

και στο πρώτο το φιλί της

του ‘δωσε και την ψυχή της..

Μα ο Λιάς την ξεγελούσε ,

και μιαν άλλη αγαπούσε…

Και..συνέχισε να υφαίνει ,

η κουμπάρα μας η Λένη ,

στον παλιό τoν αργαλειό της ,

μοναχή..φαρμακωμένη...

Έμεινε για..πάντα η Λένη..

με το Λιά αρρεβωνιασμένη...

Και περνάγανε τα χρόνια ,

στραβογέρασε η Λένη ,

με το πρόσωπο σκαμένο ,

την καρδιά..χαρακωμένη..

Μιά ζωή...δυστυχισμένη ,

μπαντανία..μπαλωμένη..

Μέσ' τη μαύρη μοναξιά της ,

έχει πάντα σύντροφό της ,

αγκαλιά της μέρα-νύχτα ,

τον καλό τον..αργαλειό της .

Μέρα νύχτα πάλι υφαίνει ,

η κουμπάρα μας η..Λένη..

Κι' όταν έφτασε η ώρα ,

το ταξείδι να..κινήσει ,

μιά μονάχα επιθυμία

είχε η Λένη να ζητήσει..

Να της βάλουν στο πλευρό της

τον παλιό τον...αργαλειό της....... Κ.-

Λιδορίκι 27-5-2007 .