ΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ ΤΗΣ ΑΧΑΙΑΣ....

ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ....ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ...

Πάνε μερικά χρόνια , που εντελώς τυχαία ανακαλύψαμε την ύπαρξη και δεύτερου...Λιδορικιού , και μάλιστα στην Πελοπόννησο , στην ..Αχαία. Βέβαια από παλιά είχαμε ακούσει γιά την ύπαρξη αυτή αλλά τελείως αόριστα , χωρίς κανένα στοιχείο , να όμως που η τύχη μας βοήθησε .
Ζητώντας , λοιπόν , ένα πρωί απ' τον ΟΤΕ τον αριθμό τηλ/νου της κοινότητας Λιδορικίου , ήταν ακόμα κοινότητα , δεχτήκαμε απ' την τηλεφωνήτρια μιά αναπάντεχη ερώτηση , ποιό απ' τα δύο Λιδορίκια θέλετε ; της Φωκίδας η της Αχαίας ; φυσικά της ζητήσαμε και τα δύο .Έτσι άρχισε , λοιπόν , να ξετυλίγεται το κουβάρι του δεύτερου Λιδορικίου , επικοινωνήσαμε με το τηλέφωνο που μας έδωσαν και ω του θαύματος!! απ' την άλλη άκρη του τηλεφώνου ακούσαμε : εμπρός , έλα , εδώ Λιδορίκι , τηλεφωνείο Λιδορικίου , αυτό έφτανε γιά να ξεκινήσουμε την κουβέντα , εξηγήσαμε το λόγο της επικοινωνίας και ζητήσαμε τον αριθμό τηλεφώνου του Γραμματέα της κοινότητος .
Επικοινωνήσαμε αμέσως με τον Γραμματέα , δώσαμε τις απαραίτητες εξηγήσεις και τον ρωτήσαμε αν υπάρχουν στην Κοινότητα παλιά Δημοτολόγια , και αφού πήραμε θετική απάντηση , παρακαλέσαμε τον Γραμματικό να μας αναφέρει τα συνηθέστερα επίθετα του χωριού και τότε ...βγάλαμε λαγό , ο φίλος μας χωρίς καν να σκεφτεί μας απάντησε ότι οι περισσότεροι στο χωριό λέγονται Λαλαγιάννηδες , αυτό ήταν η απόδειξη ότι τα δυό Λιδορίκια πρέπει να είχαν σχέση μεταξύ τους .
Τότε ζητήσαμε να μας δώσει το τηλέφωνο κάποιου Λαλαγιάννη , και ει δυνατόν κάποιου ηλικιωμένου , γιά να μας δώσει σχετικές πληροφορίες και πρόθυμα μας έδωσε τον αριθμό του μπάρμπα Γιάννη Λαλαγιάννη , του γηραιότερου των Λαλαγιαναίων , που αργότερα μας φάνηκε πολύ χρήσιμος , επικοινωνήσαμε και με τον μπάρμπα Γιάννη , ο οποίος έδειξε πολύ συγκινημένος , και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο Λιδορίκι της...Αχαίας .
Έτσι λοιπόν κι' έγινε , ξεκινήσαμε ένα πρωί απ' την Αθήνα και κατευθυνθήκαμε προς τις Καμάρες Αιγίου , όπου υπάγεται το Λιδορίκι και ήταν και ο τόπος συναντήσεώς μας , ο μπάρμπα Γιάννης μας περίμενε , φανερά συγκινημένος , μας καλοδέχτηκε στο καφενείο του γιού του , μας κέρασε και αφού ξεπεράσαμε τα ..τυπικά ξεκινήσαμε για το Λιδορίκι .
Ακολουθήσαμε ένα δρόμο που πηγαίνει προς τα δυτικά , διασχίζοντας τα χωράφια της περιοχής και πάντα προς την ενδοχώρα , απομακρυνόμενοι απ' την εθνική οδό , πλησιάσαμε στην κάπως ημιορεινή περιοχή της Αραβωνίτσας , που είναι χτισμένη πάνω σε ένα βουναλάκι και δεσπόζει της περιοχής.
Αφού διανύσαμε απόσταση 10-12 χιλιομέτρων περίπου , πάντα δίπλα σε ένα ξεροπόταμο , συναντήσαμε επί τέλους μιά παλιά πινακίδα μισοσβυσμένη που έδειχνε προς Λιδορίκι , στρίψαμε αριστερά και περνώντας μιά παλιά γέφυρα μπήκαμε σε χωματόδρομο που μας οδηγούσε πλέον στον τελικό μας προορισμό .
Η γύρω περιοχή ήταν γεμάτη από καταπράσινους λόφους με διάφορα δέντρα και απ'ότι μας είπε ο..ξεναγός μας παλιότερα όλα τα χωράφια αυτά ήταν σταφιδάμπελα , διασχίσαμε και την καταπράσινη κοιλάδα και είδαμε στο βάθος τα σπίτια , που δυστυχώς ήταν γκρεμισμένα απ' το μεγάλο σεισμό του Αιγίου.
Φτάσαμε στο Λιδορίκι, που είναι πιά ένα χωριό-φάντασμα αφού ελάχιστα , απ'τα γκρεμισμένα απ' το σεισμό , σπίτια του ξαναχτίστηκαν , και κάτσαμε στο σπίτι το Λαλαγιανέικο που έχει μιά αυλή με μουριές και είχε δροσιά .Αφού ξαποστάσαμε και δροσιστήκαμε , ο μπάρμπα Γιάννης μας διηγήθηκε την ιστορία του χωριού του .
Στις αρχές λοιπόν του 19 ου αιώνα , ένα παλληκάρι απ' το Λιδορίκι της Δωρίδας , το όνομά του ήταν Χρήστος η Θανάσης Λαλαγιάννης δεν είναι σίγουροι , κηνηγημένο απ' τους Τούρκους , άγνωστο γιά ποιό λόγο , έφτασε στην περιοχή και κρύφτηκε στα ριζά της Αραβωνίτσας , ήταν λεβέντης και οι κάτοικοι τον βοήθησαν δίνοντάς του δουλειά και καταφύγιο .Σιγά-σιγά γνωρίστηκε με τους ντόπιους και έγινε ένα μ' αυτούς , ήταν τίμιος , δουλευτής και ωραίο παλληκάρι και έκαιγε τις ...καρδιές των κοριτσιών , ενώ ήταν στη δούλεψη ενός μεγαλοχτηματία της περιοχής που είχε και μιά κόρη ανύπαντρη και ο οποίος εκτιμώντας τη ντομπροσύνη , τη λεβεντιά και την εργατικότητά του, τον έκανε γαμπρό του.
Έτσι , από φυγάς που κρυβόταν , ο χωριανός μας Θανάσης η Χρήστος ( ; ) Λαλαγιάννης έγινε νοικοκύρης , όλοι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν , τα είχε όλα πιά στη ζωή , του έλειπαν όμως οι δικοί του και τοχωριό του το Λιδορίκι . Από γενιά σε γενιά όλοι το ξέρουν , ότι ο λεβεντόκορμος Λαλαγιάννης μαράζωνε στη σκέψη του χωριού του , δάκρυζε σαν κοίταγε απέναντι , στη Ρούμελη .
Όταν τον έπνιγε ο καυμός ανέβαινε σ' ένα χωματοβούνι , κάτω απ' την Αραβωνίτσα κι' αγνάντευε...αγνάντευε με τις ώρες τον τόπο που τον γέννησε , μαράζιμεγάλο τόχε....Έτσι λοιπόν όταν παντρεύτηκε κι' απόχτησε δική του φαμελιά , έχτισε δικό του σπίτι έξω απ' το χωριό , σ'ένα καταπράσινο μέρος κι'έφτιαξε ένα καινούριο Λιδορίκι , το Λιδορίκι της Αχαίας . Κοντά σ' αυτόν κι'άλλοι άρχισαν να χτίζουν σπίτια στον καινούριο οικισμό , άλλοι για μόνιμη κατοικία κι' άλλοι μικρά αγροτόσπιτα , γιά νάναι κοντά στα χωράφια τους , έτσι και επίσημα πλέον ο οικισμός πήρε το όνομα Λιδορίκι .
Ο Λαλαγιάννης όμως δεν στάθηκε τυχερός , νιόπαντρος ακόμα , σκοτώθηκε σε μάχη με τους Τούρκους που προσπάθησαν να καταλάβουν ένα μοναστήρι , που υπάρχει ακόμα στο βουνό που είναι απέναντι απ' το Λιδορίκι .Οι ντόπιοι διηγούνται πολλά για την παλληκαριά του Λιδορικιώτη Λαλαγιάννη , και πιστεύουν πως το μοναστήρι σώθηκε χάρις σ' αυτόν , τον έχουν ήρωά τους , και επειδή σκοτώθηκε πολύ νέος και δεν πρόλαβε να αποκτήσει παιδιά για να μείνει το όνομά του , προς το τέλος του 19 ου αιώνα , δυο-τρεις οικογένειες Λιδορικιωτών άλλαξαν το επίθετό τους και τόκαναν Λαλαγιάννης , τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο τον ήρωα χωριανό τους .
Έτσι λοιπόν , υψίστης τιμής 'ενεκεν , δημιουργήθηκε το Λαλαγιανέικο σόι στο Λιδορίκι της Αχαίας και συνεχίζει να υπ'αρχει και ...διαιωνίζεται...Σας δώσαμε μιά πολύ συνοπτική....σελίδα απ' την Ιστορία του Λιδορικίου της Αχαίας , σαν πρόγευση , γιατί σύντομα , πολύ σύντομα , θα σας δώσουμε όλες τις λεπτομέρειες , που έχουν βέβαια ξεχωριστή αξία και φυσικά και ..μπόλικες φωτογραφίες απ' τη Λαλαγιαννέικη ...αποικία . Ολίγη....υπομονή.....