ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

Ο αξέχαστος ξάδερφός μου Χρήστος , μετείχε ενεργά σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις του χωριού μας , και πάντα..με τον σιαμαίο του τον Κώστα τον Αλεξίου , η φαναρά όπως τον ξέραμε , εδώ σε πανηγύρι στον Άι Νικόλα τον Καλό , γύρω στο 1960 , με τον Κώστα , δεξιά του , κι' αριστερά του τον Κώστα Πανάγο , οινοχόος , μάλλον , η Παναγαινα...
Όμορφα , αξέχαστα χρόνια....

ΤΟΥ ..ΚΑΛΥΤΗΡΟΥ ΨΑΡ.....

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1980 , είχα προγραμματίσει με ένα φίλο απ'την Αθήνα να ανέβουμε στο Λιδορίκι για να φτιάξουμε τζάκι στο σπίτι , ο φίλος ήταν ειδικός , είχε έρθει πολλές φορές στο χωριό μας και γνωριζόταν ,από χρόνια , με το ξάδελφό μου τον αξέχαστο τον Χρήστο το Γατάκη.
Το κουβέντιασε κάποια στιγμή με το Χρήστο ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να έρθει μαζί μας , έτσι κι'έγινε , ξεκινήσαμε λοιπόν νύχτα απ'την Αθήνα με ένα μικρό φορτηγάκι για να προλάβουμε το βράδυ να γυρίσουμε πάλι στην έδρα μας.
Το ταξείδι μας ήταν πραγματικό...πανηγύρι , γελάσαμε , είπαμε τα τραγουδάκια μας και τους υποσχέθηκα ότι μετά το πέρας των εργασιών , θα τους έκανα το τραπέζι στην Ερατεινή , ο Χρήστος τότε κάτι σιγομουρμούριζε αλλά δεν δώσαμε σημασία , φτάσαμε λοιπόν στο χωριό και στρωθήκαμε στή δουλειά χωρις να κάνουμε καμμία διακοπη , και πράγματι το μεσημέρι αργά τελειώσαμε.
Έπρεπε εγώ τώρα να τους παραθέσω το γεύμα ...παραθαλασσίως , όπως είχα υποσχεθεί , τους ανακοίνωσα λοιπόν το πρόγραμμα , ότι δηλαδή θα κατέβουμε στην Ερατεινή για ψαράκι αλλά ενώ ο φίλος μας ενθουσιάσθηκε , μέγας ψαροφαγάς ων , ο Χρήστος πάλι σιγομουρμού-ριζε < γάτις είμαστι να φάμι ψαρ > καθ'ότι μέγας κοψιδοφάγος και μάλιστα σεσημασμένος ... σκαντζοχοιροεξολοθρευτής .
Πριν ακόμα ξεκινήσουμε για την Ερατεινή ο , μακαρίτης πιά , Χρήστος άρχισε..< τι θέλουμι ειμείς στού Χάνι μισμηριάτκα , δεν καθόμαστι στ'αυγά μας..> και τα ίδια , και τα ίδια , εμείς δέν δώσαμε σημασία και τραβήξαμε για Ερατεινή , για του Χάνι πούλεγε κι'ο ξάδερφός μου.
Φτάνοντας χαιρετίσαμε μερικούς παλιούς φίλους και καθίσαμε στο μαγαζί του Θανάση του Βαλλιάνου , παλιόφιλου απ'τα σχολικά χρόνια , τα είπαμε λίγο και τον ρώτησα αν έχει κανένα καλό ψάρι να φάμε , η απάντηση ήταν ότι είχε ότι τραβάει η όρεξή μας ,ήταν ήδη Οκτώβριος και η Ερατεινή ήταν σχεδόν έρημη , ελάτε να δείτε , μας είπε , διαλέξτε το καλύτερο και πείτε μου να σας το φτιάξω .
Απευθυνθήκαμε λοιπόν στο Χρήστο , που ήταν κι'ο μεγαλύτερος , για να διαλέξει το καλύτερο ψάρι , αυτός αρνιόταν λέγοντας διαλέξτι εισείς , εμείς λεγαμε να πάει αυτός , αυτός εμείς ,τελικα πείσθηκε και βαριά- βαριά σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα , μαζί με το Βαλλιάνο για να διαλέξει , χωρίς βέβαια να πάψει ούτε στιγμά να σιγομουρμουράει.
Πέρασαν πέντε λεπτά , απ' την κουζίνα βέβαια ακούγονταν οι συζητήσεις τους , και κάποια στιγμή γύρισαν ο Θανάσης με το μπλοκάκι για να πάρει παραγγελία και ο Χρήστος σαν.... κρεμασμένος κάθησε αμίλητος .
Λοιπόν ξάδερφε τι έγινε ; τον ρώτησα , διάλεξες , ποιό είναι το καλύτερο ; κι'ο Χρήστος με τη βραχνή , βαθειά φωνή του , και με τη γνώριμη Σαλωνιτολιδορικιώτικη προφορά του , γυρνάει και μου απάντάει σοβαρά - σοβαρά < ακ ξάδιρφι , του καλύτιρου ψαρ είνι ...του μπούτ απ' τ' αρνί...> κόκκαλο κι'εμείς , κόκκαλο κι' ο θανάσης ο Βαλλιάνος.....
Πέρασαν τα χρόνια , ο Χρήστος ο αγαπημένος μου ξάδερφος έφυγε , εγώ που και που διηγούμαι την όμορφη αυτή ιστορία κι' ο Βαλλιάνος , όταν κατέβαινα στην Ερατεινή , με ρωτούσε χαμογελώντας για του....μπούτ απ' τ'αρνί , το θυμόταν για χρόνια.
Ο καλοσυνάτος Χρήστος ήταν βέβαια πρωταγωνιστής και σε πολλές άλλες Λιδορικιώτικες ιστορίες που θα σας διηγηθούμε στο μέλλον , μας λείπεις ξάδερφε και σε θυμόμαστε μέ πολλή αγάπη , ας είσαι αναπαυμένος όπου κι' αν είσαι . Κ.-