Μπορεί να ήταν όμορφη η πα;λιότερη Λιδορικιώτικη εποχή , μπορεί να τη νοσταλγούμε , μπορεί να 'ναι ..δεμένη με τα όμορφα τα παιδικά μας χρόνια , ένα σωρό ..μπορεί , είχε όμως και κάτι στιγμές..αγκάθια στις καρδιές και μάλιστα τις , τότε , παιδικές , αγκάθια που 'μειναν καρφωμένα , δεν βγήκαν ποτέ..κι' ας πονούσαν .Πληγή του χωριού μας αλλά και της πατρίδας μας ολόκληρης η μετανάστευση , η..ξενητειά , και τι δεν έχει πει , δεν έχει τραγουδήσει ο χαροκαμένος λαός μας , πόσο πόνο να 'χε άραγε μαζέψει ; ποιός μπορεί να τον μετρήσει ; μετριέται ο πόνος ; Αρχή της δεκαετίας του 50 , στο Αλωνάκι , μιά ακόμα Λιδορικιωτοπούλα φεύγει , ξενητεύεται , γιά τη μακρινή ..Αρζεντίνα , εκεί είχε ξενητευτεί πριν πολλά χρόνια ο πατέρας της και τώρα πήγαινε κι' η Ζεκοκούλα , με τη μάνα της τη θειά Κατερίνη , να σμίξει η φαμελιά μετά από τόσα χρόνια . Συγγενείς και φίλοι στ' Αλωνάκι ν' αποχαιρετίσουν την Κούλα , ποιός ξέρει αν θα ξαναντάμωναν ποτέ...Δεύτερη απ'ο αριστερά η Παπαιαννομήτραινα , με το μικρό Θανάση Ζέκιο , του Μπάμπη , η θειά η Κατερίνη Ζέκιου , η Κούλα κρατώντας το χέρι της κυρά Μαρίας της Μπήλιαινας , πίσω η Γιαννίτσα κι' ο Γιώργος ο Ζέκιος , πρωτοξάδερφος βλέπεις , ο μπαρμπα Θανάσης ο Μπήλιος κι' η μακαρίτισσα η μάνα μου , η Κικούλα , όπως την φώναζαν .
Η Κούλα πήγε στο..Αρζεντίνα , κι' έμεινε εκεί , έκανε οικογένεια κι' απόχτησε , αν δεν κάνω λάθος , μιά κόρη , πριν από κάμποσα χρόνια γύρισε στην Ελλάδα , σε μεγάλη ηλικία , η κόρη της παντρεύτηκε και με τον άνδρα της φκιάξαν στο Γραμματικό , στο Μαραθώνα , την πρώτη Αργεντίνικη ταβέρνα , όπου σέρβιραν αποκλειστικά Αργεντίνικο βοδινό ψημένο , της ώρας , μιά φορά αποφασίσαμε κι' εμείς να πάμε αλλά εκεί γινόταν το έλα να δεις ...και δεν το αποτολμήσαμε ξανά ..η Κούλα , πολύ μεγάλη πιά , σχεδόν δεν θυμόταν τίποτα απ' τα παλιά...έφυγε χωρίς να ξαναδεί το χωριό και τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους , τα 'χει αυτά ο μακρόχρονος ξενητεμός...
Τώρα , μετά από 60 , σχεδόν χρόνια , όταν κανένα βράδυ με παραπιάνει η..νοσταλγία , των παιδικάτων μου , κι' ανοίγω τα άλμπουμ με τα παλιά μου γραμματόσημα , που μάζευα από τότε , πάω..έτσι νοσταλγικά στα γραμματόσημα της Αργεντινής , της εποχής εκείνης , έχουν επάνω τον Περόν , την Εβίτα σε ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων , και θυμάμαι ...
Μόλις ερχόταν γράμμα , απ' την Αργεντινή , έτρεχα να προλάβω το γραμματόσημο , μη το πάρει κανένας άλλος , αν και μου τα κρατούσαν γιατί ήξεραν τη..μούρλια μου , με μεγάλη προσοχή , ευλαβικά θα 'λεγα , τα έβγαζα απ' το φάκελο , και τα έβαζα στη θέση τους , βέβαια απ' τη συλλεκτική μου...μανία δεν είχε γλυτώσει και η μακαρίτισσα η Κούλα , της είχα γίνει..τσιμπούρι , και πότε-πότε , μούστελνε , ξεχωριστά σε φάκελο δικό μου , Αργεντίνικα γραμματόσημα , τα 'χω ακόμα , τα προσέχω σαν τα μάτια μου , και πολλές φορές περνάω μαζί τους ώρες και...ώρες , αναπολώντας ....
Βέβαια , δεν θα 'ταν αλήθεια αν έλεγα πως η σχωρεμένη Κούλα ήταν η..μόνη που ταλαιπωρήθηκε από μένα για τα γραμματόσημα , γινόμουνα κολτσίδα στους ξεναγούς και τους τουρίστες που τότε πενούσα όλοι , αναγκαστικά , απ' το Λιδορίκι γιά ναπάνε από τους Δελφούς στην Ολυμπία .
Είχα ..οργανωθεί πολύ-πολύ καλά , πιτσιρικάς τότε , είχα παρακαλέσει και μού έγραψαν στα Αγγλικά , Γαλλικά , Γερμανικά , Ιταλικά και Ισπανικά τη φράση : μήπως έχετε να μου δώσετε γραμματόσημ ααπ' την πατρίδα σας ; επειδή κάνω συλλογή ; πολλοί μου έδιναν , και σε πολλούς που έκαναν κι' αυτοί συλλογή , έδινα κι' εγώ Ελληνικά . Με την καθημερινή δε , σχεδόν , επαφή μου με τους τουρίστες , είχα αρχίσει να ..γνωρίζω την..εθνικότητά τους...οπότε άρχιζα το...ποίημά μου που σχεδόν πάντα είχε..αποτελέσματα .
Μιά φορά , όπως κατέβηκαν οι τουρίστες απ' το λεωφορείο και έρχονταν προς το μαγαζί να δροσιστούν η να φάνε κανένα γλυκό , στάμπαρα ένα ψηλό ξανθό , με μουστάκι , κλασσικό ...Εγγλέζικο , μεγάλον σε ηλικία και μόλις πλησίασε του...επιτέθηκα , στα ..Αγγλικά φυσικά , δεν μου απάντησε , οπότε σκέφτηκα πως μάλλον έκανα λάθος , του μίλησα στα Γαλλικά , τίποτα , αρχίζοντας πιά τα..Γερμανικά , με διέκοψε σε..άπταιστα Ελληνικά : Νεαρέ μου δεν γνωρίζεις Ελληνικά ; μου είπε , εγώ φυσικά..κοκκάλωσα , και βέβαια γνωρίζω Ελληνικά , του απάντησα , αφού είμαι Έλληνας , και τότε ήρθε ο... κεραυνός : Αφού λοιπόν είσαι Έλληνας , όπως λες , πρέπει εδώ στην πατρίδα σου να μιλάς Ελληνικά , και όχι ξένα...
Εγώ είχα..παγώσει , και μου έκανε εντύπωση η τελειότητα των Ελληνικών του , προσπάθησα να..ψευτοδικαιολογηθώ , λέγοντάς του πως τον νόμισα γιά Άγγλο , και τότε μου εξήγησε , πως ήταν πράγματι Σκωτσέζος , και ..προλαβάινοντάς με , μου εξήγησε πως είναι καθηγητής Ελληνικής Φιλολογίας σε κάποιο , Αγγλικό Πανεπιστήμιο , και τότε με ρώτησε : μπορείς να μου πείς μερικούς στίχους από τα έπη του Ομήρου ; εγώ είχα ..πρόχειρους τους γνωστούς : Άνδρα μοι ένεπε..κλπ. τους ..απάγγειλα , και με ρώτησε , δεν ξέρεις περισσότερους ; φυσικά του είπα όχι , και τότε άρχισε να μου απαγγέλει επί πολύ..στιχους της Οδύσσειας , κοιτάζοντάς με που είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό . Εκμεταλλευόμενος το χρόνο της στάσης του λεωφορείου , μου εξήγησε πως θα 'πρεπε όλοι οι Έλληνες να γνωρίζουμε τα μεγαλύτερα γραπτά μνημεία του Ομήρου , και πως ο ίδιος έχει απομνημονεύσει πάρα πολλούς στίχους , και συνεχώς μελετάει περισσότερο , όχι από ανάγκη γιά τη δουλειά του αλλά γιατί τον συναρπάζουν..
Όταν ο εισπράκτορας του λεωφορείου έδωσε το σήμα της..επιβίβασης , γιά να φύγουν , ο φίλος μου , πιά , καθηγητής έβγαλε απ' το πορτοφόλι του , όσα γραμματόσημα είχε μου τά 'δωσε , με ευχαρίστησε γιά την όμορφη συζήτηση που είχαμε , μου έδωσε την κάρτα του και μου ζήτησε να του δώσω τη δική μου , φυσικά εγώ δεν είχα , αλλά του έγραψα το ονοματεπώνυμό μου και τη διεύθυνσή μου , με χαιρέτισε , ανταπέδωσα , του ευχήθηκα καλές διακοπές , κι' αυτός μου είπε πως θα τα ξαναπούμε του..χρόνου . Όλα αυτά έγιναν φίλοι μου το καλοκαίρι , ξεχάστηκαν , ώσπου τα Χριστούγεννα , ο ταχυδρόμος μούφερε ένα γράμμα απ' την Αγγλία , που ήταν και λίγο..παχουλούτσικο , το άνοιξα με ..λαχτάρα , είχε μιά όμορφη ευχετήρια κάρτα , Χριστουγεννιάτικη , και μαζί ένα φακελάκι με Αγγλικά γραμματόσημα , και..φυσικά ήταν απ' τον Σκωτσέζο φίλο μου , που με είχε θυμηθεί , και όχι μόνο...
Μου έγραφε , δε πως το καλοκαίρι θα ερχόταν πάλι στην Ελλάδα και θα περνούσε απ' το Λιδορίκι να με δει , βέβαια μέχρι το καλοκαίρι , είχα πάρει δυό ακόμα κάρτες , απ' τον φίλο μου , μιά στη γιορτή μου και μιά το Πάσχα , και γραμματόσημα φυσικά , και το καλοκαιράκι , κάποιο μεσημέρι , να σου ο καλός Σκωτσέζος φίλος μου με το μουστακάκι του , το χαμόγελό του και φυσικά και τα..γραμματόσημά μου , δεν τα ξεχνούσε ..
Τον ευχαρίστησα θερμά , τον κέρασα και κάτι , κι' αυτό συνεχίστηκε γιά κάμποσα χρόνια , μου έστελνε κάρτες στις γιορτές , μπόλικα γραμματόσημα , και κάθε καλοκαίρι περνούσε απ' το Λιδορίκι , κάποια στιγμή σταμάτησαν οι κάρτες και ο καλός φίλος απ' τη Σκωτία , δεν ξαναφάνηκε , το πιθανότερο είναι να...έφυγε γιά πάντα , γιατί ήταν και μεγάλος , τότε πιά έγραψα εγώ ένα γράμμα , τη διεύθυνσή του την είχα , Ελληνικά γνώριζε , και περίμενα εναγωνίως ..απάντηση , πο όμως δεν ήρθε ποτέ , το μόνο που ήρθε πίσω ήταν το γράμμα μου , που μου επεστράφη ...
Μαζί λοιπόν με τα Αργεντίνικα γραμματόσημα , χαζεύω και τα..Εγγλέζικα , αφού και τα δυό με γυρνάνε πίσω στα αγαπημένα μου παιδικά χρόνια και μου θυμίζουν και δυό πολύ αγαπημενους φίλους , τη Ζεκοκούλα και τον ..κολλητό μου απ' τη...Σκωτία , ας είναι αναπαυμένοι , εγώ πάντως τους θυμάμαι με πολλή...αγάπη , και τους δυό....
Ξεφυλλίζοντας όμως το ..τεφτεράκι των παιδικών μου αυτών αναμνήσεων , θυμήθηκα κάτι που αξίζει να σας το διηγηθώ...συμπληρωματικά...
Ο φίλος μου ο Σκωτσέζος , πρέπει να ήρθε γιά πρώτη φορά στο χωριό μας τον 1950 η 1951 , τότε το Ζαχαροπλαστείο μας λειτουργούσε μεν κανονικά αλλά δεν είχε απέξω γραμμένες τις επιγραφές , φίρμα , πωλούμενα είδη κλπ. Αυτά έγιναν το χειμώνα που επακολούθησε , μας τις έφκιαξε ένας ..περαστικός , περιπλανόμενος ..καλλιτέχνης ζωφραφο..μπογιατζής , που ..ξέμεινε κάποιο βράδυ στο χωριό μας τα συζητήσανε με τον πατέρα μου , τα βρήκαν , και απ' την άλλη μέρα άρχισε η...καλλιτεχνία . Με μεγάλα λοιπόν γράμματα υπήρχε η επιγραφή : Κ Α Φ Ε Γ Α Λ Α Κ Τ Ο Ζ Α Χ Α Ρ Ο Π Λ Α Σ Τ Ε Ι Ο Ν Η Δ Ω Ρ Ι Σ , κλπ...κλπ. από κάτω το ονοματεπώνυμο του πατέρα μου και σε όλο σχεδον το πλάτος και το μήκος των τοίχων γραμμένα τα προσφερόμενα..είδη , γλυκά , ποτά , αναψυκτικά κλπ.
Το καλοκαίρι λοιπόν που ήρθε ο φίλος μου , το είδα που κατέβηκε απ' το λεωφορείο , ψηλός , αγέρωχος , ευθυτενής και κοστουμαρισμένος , με το καπέλο πάντα στο χέρι , τον είδα που μπαίνοντας στην πλατεία κοιταζε προς το μαγαζί αλλά..κοντοστάθηκε και κοίταζε προς το μαγαζί με το στόμα..ορθλανοιχτο . Στην αρχή δεν πολυκατάλαβα , 7-8 χρόνων ήμουν τότε , αλλά προχώρησα προς τα εκεί για να δω τι του συνέβη , πλησιάζοντας όμως ησύχασα , κατάλαβα πως προσπαθούσε να διαβάσει..συλλαβίζοντας την επιγραφή ΚΑΦΕΓΑΛΑΚΤΟΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟΝ ...έιχε δεθεί η γλώσσα του...κόμπο .
Τον πλησίασα μου εξήγησε το πρόβλημά του και μου είπε πως δεν θαφύγει αν δεν καταφέρει να το ..προφέρει σωστά , και το κατάφερε μετά από κάποιες προσπάθειες , τότε ξέσπασε σε..θριαμβευτικά γέλια , επαναλαμβάνοντας συνέχεια την..επιγραφή , όπως εμείς καμιά φορά λέμε το ..γλωσσοδέτη : Σκουληκομυρμιγκότρυπα...η..άσπρη πέτρα ξέξασπρη , κι' απ' τον ήλιο..ξεξασπρότερη...
Ενδιαφέρον ακόμα έχει η όλη ιστορία του ζωγράφου..επιγραφοποιού , που έμεινε..δημιουργώντας , αρκετές μέρες στο Λιδορίκι , αλλά περί αυτού θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά..
Η είσοδος του μαγαζιού μας και η οικογένειά μου σε μιά φωτογραφία εκείνης , ακριβώς , της εποχής , 1951-52 , οι αγαπημένοι μου γονείς κι΄ο Γιώργος , ο αδερφός μου και φυσικά η..αφεντιά μου , στους τοίχους βλέπετε μέρος των..επιγραφών , στην κάτω όμως φωτογραφία , που έχει φόντο το Ζαχαροπλαστείο μας , φαίνοντα ολοκάθαρα...
Μιά όμορφη φωτογραφία από κάποιο Λιδορικιώτικο γλέντι στο Αλωνάκι , αξιοσημέιωτο είναι πως στο χορό είναί μόνο γυναίκες , πρώτη η Ελένη Δούκα , της Θωμοκώσταινας , ανύπαντρη ακόμα , την κρατάει η μακαρίτισσα η μάνα μου , όμορφες μέρες του..50....
Καλό σας βράδυ , αδέρφια και καλό...ξημέρωμα....α..να μη το ξεχάσω , από αύριο η..εκπομπή μας θα γίνεται , γιά λίγε μόνο μέρες , απ' το Λιδορίκι ,ποιός την τύχη μου....
Να περνάτε καλά , απ' το Λιδορίκι με αγάπη.....Κ.-
No comments:
Post a Comment