Κάθε καλοκαίρι αδέρφια , η καρδιά μου φτερουγίζει , ο νούς ..ασυμμάζευτος ..χαζοσεργιανάει , στις παλιές όμορφες εποχές του Λιδορικιού , ονειρεύομαι πως είμαι παιδί , με όλα τα ωραία της αξέχαστης εκείνης εποχής , που οι Λιδορικιώτες ήταν..Λιδορικιώτες , χωρίς...συνδημότες κλπ...
Κάθε καλοκαίρι , λοιπόν όλο και κάποιοι παλιοί φίλοι δίνουν το παρόν , κάνουν το..προσκύνημά τους στον άγιο ..τόπο μας , αλλά εκείνο που πραγματικά , προσωπικά , με συγκινεί ιδιαίτερα , κυριολεκτικά με..συγκλονίζει , είναι όταν βλέπω αγαπημένους , παλιούς φίλους , συμμαθητές , χωριανούς , που έφυγαν αμούστακα παιδιά , με όνειρα , ελπίδες , φιλοδοξίες γιά μιά καλύτερη ζωή , γιά την ...μαγκούφα ξενητειά , νάρχονται γιά λιγες μέρες στ' αγαπημένο μας χωριό , ξαναζώ..αδέρφια την παλιά εποχή , πραγματικά .
Μιά απέραντη χαρά με πλημμυρίζει σαν βλέπω τ' αδέρφια μας απ' την Αμερική , κυρίως , ασπρομάλληδες , ίσως , γερασμένους , γιά μένα όμως είναι πάντα ο..Γιάννης , ο..Θανάσης , ο Χρήστος , όλοι οι παιδικοί μου φίλοι , που παίζαμε ώρες ατέλειωτες , είναι τ' αγαπημένα χελιδόνια των ονειρεμένων παιδικών μου χρόνων , έρχονται τ' αδέρφια μας τα καλοκαίρια σαν τα...χελιδόνια....
ΣΑΝ ΤΑ…ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ…
Πέρασαν , λες , σαν το νερό , σχεδόν πενήντα χρόνια ,
τότε που ξεκινάγαμε , αμούστακα.. παιδιά…
στα τέσσερα , του ορίζοντα , σημεία , σαν χελιδόνια
σκορπίζοντας , με όνειρα , κι’ ελπίδες στην καρδιά .
Σαν τις σταγόνες της βροχής , που τις σκορπάει ο αγέρας
σκορπίσαμε ολόγυρα , σε τόπους μακρινούς ,
στον κόρφο ένα φυλαχτό , κι’η ευχούλα μιας ..μητέρας ,
π’ άναβε λαδοκάντηλα , σ’άγιους εσπερινούς .
Χρόνια σκληρά , ολόπικρα , μα .. πολυαγιασμένα ,
ζήσανε μικροφαμελιές , ανάστησαν.. παιδιά ,
παντρέψαν ορφαναδερφές , πρόσωπα αγαπημένα ,
μα μείναν πάντα ζωντανές οι πίκρες στην καρδιά …
Τώρα , με γκρίζα τα μαλλιά , την ξενητειά στα μάτια ,
μα την ελπίδα , πάντοτε , φλογάτη στην καρδιά ,
Πατρίδα εδώ , Πατρίδα εκεί , γίναμε δυό… κομμάτια ,
πουλάκια του καλοκαιριού , γυρνάμε στα παλιά… Κ.-
Αθήνα 11.2.08
Αφιερωμένο εξαιρετικά στα ξενητεμένα μας αδέρφια με μιά και μόνη..παράκληση , να μη ξεχνάμε το..χωριό μας .........Κ.-
Πέρασαν , λες , σαν το νερό , σχεδόν πενήντα χρόνια ,
τότε που ξεκινάγαμε , αμούστακα.. παιδιά…
στα τέσσερα , του ορίζοντα , σημεία , σαν χελιδόνια
σκορπίζοντας , με όνειρα , κι’ ελπίδες στην καρδιά .
Σαν τις σταγόνες της βροχής , που τις σκορπάει ο αγέρας
σκορπίσαμε ολόγυρα , σε τόπους μακρινούς ,
στον κόρφο ένα φυλαχτό , κι’η ευχούλα μιας ..μητέρας ,
π’ άναβε λαδοκάντηλα , σ’άγιους εσπερινούς .
Χρόνια σκληρά , ολόπικρα , μα .. πολυαγιασμένα ,
ζήσανε μικροφαμελιές , ανάστησαν.. παιδιά ,
παντρέψαν ορφαναδερφές , πρόσωπα αγαπημένα ,
μα μείναν πάντα ζωντανές οι πίκρες στην καρδιά …
Τώρα , με γκρίζα τα μαλλιά , την ξενητειά στα μάτια ,
μα την ελπίδα , πάντοτε , φλογάτη στην καρδιά ,
Πατρίδα εδώ , Πατρίδα εκεί , γίναμε δυό… κομμάτια ,
πουλάκια του καλοκαιριού , γυρνάμε στα παλιά… Κ.-
Αθήνα 11.2.08
Αφιερωμένο εξαιρετικά στα ξενητεμένα μας αδέρφια με μιά και μόνη..παράκληση , να μη ξεχνάμε το..χωριό μας .........Κ.-
No comments:
Post a Comment