ΤΟ ΠΑΛΙΟ...ΑΚΚΟΡΝΤΕΟΝ...

Πέρυσι τέτοια μέρα αδέρφια , πνιγμένος απ' τον..κόμπο στο λαιμό , σας είχα ανοίξει την καρδιά μου , ένας ακόμα χρόνος πέρασε , ο πόνος όμως μένει πάντα ο..ίδιος , δεν ξέρω αν είναι κουραστικό , ..ενοχλητικό , μα το αποτολμώ , σας δίνω το περσινό αυτό κομμάτι της ψυχής μου , που ισχύει και θα ισχύει , ποιός ξέρει πόσα χρόνια....

17-7-2007 ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ...

Δύσκολη , πολύ δύσκολη η χθεσινή βραδιά φίλοι μου , δύσκολη , πικρή κι' αξημέρωτη , κί' ακόμα πιό πικρή και δύσκολη η σημερινή μου μέρα , η 17η...Ιουλίου...

Πάνε..πενήντα δύο χρόνια , 17-7-1955 , που η μοίρα μούδειξε το πιό σκληρό της πρόσωπο , κι' ήμουν παιδί ακόμα , δωδεκάχρονο , όταν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικο δυστύχημα ο πατέρας μου , ανήμερα της Αγίας Μαρίνας , κι' αυτό τ' αγκάθι που καρφώθηκε στην παιδική ψυχή μου , ακόμα με πονάει , ματώνει και δεν τα κατάφερα μέχρι σήμερα να το βγάλω....

Ξέρετε , αυτά τ' αγκαθάκια που πληγώνουν την ψυχή μας , κι' αν δεν καταφέρουμε να τα κάνουμε ...τριαντάφυλλα , μας φαρμακώνουν τη ζωή , μα είναι άραγε εύκολο να τα ξεριζώσουμε ; δεν ξέρω , εγώ πάντως κάθε παραμονή της Αγίας Μαρίνας , χρόνια τώρα , το προσπαθώ μα , δυστυχώς , τίποτα δεν έχω καταφέρει.....

Δεν είναι το μοναδικό αγκάθι στην ψυχή μου , υπήρχαν κι' υπάρχουν κι' άλλα , μερικά κατάφερα , με πόνο , να τα...ξεκαρφώσω , σε άλλα...μαλάκωσα τον πόνο , αυτό όμως με πληγώνει και με πονάει σαν νάταν χθες.....

Σε μιά στιγμή , σε μιά μέρα έχασα τον πατέρα μου και έσβησε το πιό όμορφο το πιό γλυκό όνειρό μου , μαζί με το χαμό του.....

Χθες βράδυ , στις δύσκολές μου ώρες σας είχα όλους γύρω μου , κοντά μου , χθες γιά πρώτη , ίσως , φορά μάντεψα το πρόσωπό σας , τον χρώμα των ματιών σας , σας είχα όλη νύχτα συντροφιά μου , έτσι βουβά , σας γνώρισα ένα- ένα όλους τους άγνωστους , μακρινούς φίλους που τους είχα ανάγκη και μου...συμπαραστάθηκαν....έστω και...νοερά....και διαρκώς στο νου μου ερχόταν μιά μακρινή μελαγχολική μελωδία από ένα ακκορντεόν....

Ναι , ένα παλιό μικρό ακκορντεόν , αγαπημένοι μου φίλοι , ήταν και είναι κι' αυτό ένα αγκάθι στην καρδιά μου , αυτό το υπέροχο όργανο που όσο με ...ταξειδεύει με τη γλυκειά , νοσταλγική του φωνή...τόσο με..πληγώνει και με πονάει...αξίζει , νομίζω , να σας διηγηθώ την μυστική μου...πληγή , το μυστικό μου το παλιό , το παιδικό που ακόμα μου φαρμακώνει , φορές-φορές τη χαρά ....

Γεννήθηκα φαίνεται με...κουσούρι , ένα πανέμορφο κουσούρι που ευτυχώς γεμίζει τη ζωή μου , ειδικά στις δύσκολές ώρες , ποιό είναι ; η μουσική , ναι φίλοι μου η μουσική , είναι η μεγαλύτερη ανάγκη μου στη ζωή , κι' από μικρός , μεγαλώνοντας στο Λιδορίκι που δεν υπήρχαν δυνατότητες να μάθω μουσική , πάλευα μόνος με μιά φυσαρμόνικα να ...πλησιάσω την μεγάλη μου αγάπη , και τα κατάφερα , αβοήθητος , χωρίς την παραμικρή γνώση μουσικής , με μόνο εφόδιο το ένστικτό μου , κατάφερα να μάθω να παίζω αυτό το μικρούλι μα τόσο παθιάρικο και γλυκό οργανάκι , τη φυσαρμόνικα....

Αλλά το πάθος μου , να μάθω μουσική ήταν ...ασίγαστο , αλλά και...το όνειρό μου...έμενε...ανεκπλήρωτο , γιατί στο χωριό μας , δυστυχώς , ούτε μουσική παράδοση υπήρχε αλλά ούτε και μουσική παιδεία , και φυσικά ο δάσκαλος μουσικής ήταν τότε κάτι ...αγνωστο γιά την περιοχή μας , ύστερα ήταν τόσο δύσκολα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια , που αν ανέφερες κάτι σχετικό θα σε παίρναν...γιά...τρελλό.....και με το δίκιο τους , ίσως....

Εγώ φυσικά το βιολί μου , η μάλλον την φυσαρμόνικά μου , στο μαγαζί του πατέρα μου που ...δούλευα , δεκάχρονο παιδάκι , έκανα τα μουσικά μου...διαλείμματα , όταν δεν είχαμε δουλειά , κλαθένας με την ...τρέλλα του , που λένε , ο πατέρας μου τόβλεπε με καλό μάτι το...κουσούρι μου αυτό , αλλά δεν μπορούσε να κάνει και κάτι γιά να μεβοηθήσει , αφού σχολή μουσικής δεν υπήρχε....με ενθάρρυνε όμως να ασχολούμαι έστω με το φυσαρμονικάκι μου .....

Προχωρημένη άνοιξη του 1955 , δωδεκάχρονο παιδί τότε εγώ , άρχισε να έρχεται σαν ελεγκτής του ΚΤΕΛ , ένας νεαρός Σαλωνίτης ο Κώστας Πρέκας , έτσι τον ήξερα τότε , γιατί φέτος μετά από 52 χρόνια , έμαθα ότι το Πρέκας ήταν παρατσούκλι , και το επίθετό του είναι Κοντογιώργος , ο Κώστας λοιπόν , ήταν ...επίλεκτο στέλεχος της φιλαρμονικής της Άμφισσας , νομίζω τρομπετίστας , παθιασμένος κι' αυτός με τη μουσική , εγώ βέβαια δεν το γνώριζα , μιά μέρα όμως που έκανα το...μουσικό μου διάλειμμα , στο εργαστήριο του μαγαζιού μας ( ζαχαροπλαστείο στο Αλωνάκι ) άκουσε το...ρεσιτάλ μου και ρώτησε τον πατέρα μου , ποιός παίζει φυσαρμόνικα μπάρμπα Θύμιο ; και ο πατέρας μου του εξήγησε ότι ..ο μικρός είναι τρελλός και παλαβός με τη μουσική αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε , και ως από...μηχανής Θεός ο Κώστας προσφέρθηκε να μου κάνει κάθε μεσημέρι , που ερχόταν στο Λιδορίκι , μιά ώρα μάθημα , αφιλοκερδώς φυσικά , κι' έτσι άρχισα να μαθαίνω τα πρώτα στοιχεία της μουσικής...

Μούφερε και ένα βιβλίο μουσικής του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΤΕΤΖΑΓΙΑ , δάσκαλου-αρχιμουσικού της μπάντας , και έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη , ενώ ο ...δάσκαλός μου , ήταν κατενθουσιασμένος με την πρόοδο του...μαθητή του....κι' όταν ο πατέρας μου ρωτούσε γιά την...πρόοδό μου του μίλαγε με τα καλύτερα λόγια , γιατί έβλεπε το πάθος μου και την προσπάθειά μου ...

Κάπου εκεί ..τον Μάιο του 1955 , αφού ο΄...δάσκαλος έπλεκε το εγκώμιό μου , ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε με μεγάλη του χαρά πως μετά από σύμφωνη ..γνώμη και του...δασκάλου μου , αποφάσισε να μου κάνει δώρο ένα...ακκορντεόν....που θα μου τόφερνε ένας αγαπημένος ξάδερφος του πατέρα μου , Κώστας Καψάλης κι' αυτός , που έμενε στην Αθήνα κι' ερχόταν κάθε καλοκαίρι στο χωριό την πρώτη Αυγούστου...

Καταλαβαίνετε βέβαια τη χαρά μου , αλλά και την ανυπομονησία μου , δεν περνούσε ο καιρός , ζούσα με το όνειρο της πρώτης Αυγούστου , δεν υπηρχε τίποτα άλλο γιά μένα , έκανα δε χίλια όνειρα γιά το ακκορντεόν , φανταζόμουνα το χρώμα του , το σχήμα του , μέρα-νύχτα το μυαλό μου ήταν σ' αυτό , ζούσα μόνο και μόνο γιά τη μεγάλη μέρα....μέτραγα τις ώρες , τις μέρες και μόλις μπήκε κι' ο Ιούνιος , δεν μπορούσα πιά να σκεφτώ τίποτ' άλλο , παρά μόνο το ...ακκορντεονάκι μου , έλα όμως που μεταξύ...Ιουνίου και...Αυγούστου υπάρχει και ο ...θλιβερός...Ιούλιος....

Στις 17 Ιουλίου , ανήμερα της Αγίας Μαρίνας , σκοτώθηκε ο πατέρας μου , κι' όλα ξαφνικά ...έσβυσαν....η οικογένειά μου βυθίστηκε στο πένθος , εγώ , παιδι ακόμα , έχασα τον καλύτερό μου...φίλο , ναι ο πατέρας μου ήταν ο καλύτερος φίλος μου , κι' είχα και μιά άλλη βαθειά πληγή στην παιδική μου ψυχή , το όνειρο της μουσικής , του ακκορντεόν......

Τέτοιες ώρες...τέτοια λόγια , εδώ ήρθαν τα πάνω κάτω , ποιός μπορούσε να σκεφτεί το δικό μου...καημό...ύστερα η ηθική της...επαρχίας δεν ..επέτρεπε τέτοιες...παρεκκλήσεις....κι' έτσι το όνειρο έμεινε...όνειρο , και μετά το αγκάθι του θανάτου του πατέρα μου , κι' άλλο ένα αγκαθάκι καρφώθηκε στην παιδική μου ψυχή κι' έμεινε εκεί..καρφωμένο για...πάντα....

Ο πρώτος καιρός περνούσε πολύ δύσκολα , ευτυχώς είχαμε το μαγαζί και απασχολιόμουνα εκεί , μούλειπε όμως πολύ οπατέρας μου αλλά κι' η φυσαρμόνικά μου , η μεγάλη παιδική μου αγάπη , βέβαια το να επιχειρήσω να...παίξω ήταν απ' τ'άγραφα....και κάποτε που το αποτόλμησα , κρυφά , η μάνα μου μούσουρε , και με το δίκιο της , ουκ..ολίγα.....

Το ακκορντεόν βέβαια δεν έφυγε ποτά απ' το μυαλό μου , μόνο που η σχέση μου μαζί του είχε...μεταλλαχθεί...κι' ενώ , κυριολεκτικά , το..λάτρευα , κάτι με ..απωθούσε , προσπαθούσα να μη το σκέπτομαι καν , όταν όμως άκουγα ακκορντεόν έννοιωθα ένα δυνατό σφίξιμο στην ψυχή μου , πονούσα....

Περνούσαν τα χρόνια , ασχολιόμουνα με τη φυσαρμόνικά μου , την είχα κρυφή μου συντροφιά στις λύπες και τις χαρές μου , αλλά το ακκορντεόν έμεινε ..όνειρο , και μιά βαθειά πληγή ταυτόχρονα που πότε-πότε αιμορραγούσε και μέκανε να πονάω , να υποφέρω , πολλές φορές ..αβάσταχτα ....

Καλοκαίρι του 2005 , πενήντα ακριβώς χρόνια απ' τον...τραυματισμό μου , βρέθηκα μιά μέρα στο Περιστέρι , κοντά στο σπίτι του μπάρμπα Κώστα , που θα μούφερνε το ακκορντεόν , και...έφυγε ένα χρόνο μετά τον πατέρα μου , και σκέφτηκα να περάσω να δω τον γιό του , ξάδερφό μου , χτύπησα το κουδούνι , δεν απάντησε κανείς , βγηκε όμως απ' τον πάνω όροφο ένα νεαρό ζευγάρι και με ρώτησαν ποιόν ζητάω , τους εξήγησα ότι είμαι ξάδερφος του Μάκη του Καψάλη και τότε ο νεαρός μου είπε πως αυτός είναι γιός του Γιάννη , του αδερφού του Μάκη , και φυσικά ξαδέρφου μου , με κάλεσαν επάνω , ανήψια μου..βλέπεις , γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα .

Κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου σε μιά φωτογραφία , ενός νεαρού που έπαιζε ακκορντεόν , η καρδιά μου...σφίχτηκε , το παλιό πάθος...αναβίωσε , ρώτησα τον Αλέξανδρο ποιός είναι στη φωτογραφία και μου είπε πως ήταν αυτός .

Τον ρώτησα αν παίζει ακκορντεόν και μου απάντησε πως το ακκορντεόν αυτό έχει μιά παλιά...περίεργη...ιστορία...του ζήτησα να μου την πει και πράγματι μου εξήγησε πως , πριν χρόνια , ψάχνοντας σε κάποια ντουλάπα , βρήκε καταχωνιασμένο ένα άθικτο , μικρό ακκορντεόν , που δεν ανήκε σε κανένα απ' την οικογένειά του , γιατί κανένας δεν ήξερε να παίζει , ρώτησε τον πατέρα του σχετικά κι' αυτός του απάντησε με μισόλογα...δεν ...ξέρω ..είναι μιά παλιά..περίεργη...ιστορία...ρώτα τον παππού να σου πει....

Ρώτησε και τον παππού αλλά ούτε αυτός του είπε κάτι..ξεκάθαρο , κι' αυτός ..μισόλογα , ξέρεις...είναι ξένο...και κάτι ..τέτοια.....άστο΄...καλύτερα ..άλλη φορά , αλλά αν το θέλεις να μάθεις ...πάρτο...

Ο ανηψιός μου χωρίς να ξέρει βέβαια την ιστορία , μου είπε , δεν μπορώ να καταλάβω βρε θείε , πολύ...μυστήριο μ' αυτό το ακκορνεόν , τι κρύβετε πίσω ; αναγκάστηκα να του αφηγηθώ την ιστορία του...μοιραίου αυτού...ακκορντεόν , τάχασε , δεν το πίστευε , και θα μπορούσα να πω ...συγκινήθηκε , ( εγώ ...να δείτε...) , τον ρώτησα αν υπάρχει ακόμα και μου τόφερε , ένα μικρό Ιταλικό , παλιό ακκορντεονάκι , που πενήντα χρόνια κράταγε...μέσα του κλεισμένο το όνειρο της...ζωής μου που...έμεινε γιά πάντα...όνειρο.....

Δύσκολη μέρα φίλοι μου αγαπημένοι η 17η ..Ιουλίου.....και φοβάμαι πως η μέρα αυτή θάναι...δύσκολη γιά όλη μου τη ..ζωή.....όσο για το...αγκαθάκι...δεν τα κατάφερα νατο βγάλω απ' την ψυχή μου...ίσως όμως και να μη...τόθελα κατά...βάθος....... Κ.-