ΠΙΚΡΑ…ΧΑΜΟΓΕΛΑ..

Τα όνειρα που έκανα παιδί , όνειρα μείναν…

κι’ οι χειμωνιάτικες οι νύχτες , δεν ..ξημέρωσαν..κι’ αυτές ,

τόσα τραγούδια μου , θλιμμένα μοιρολόγια , λες , πως γίναν ,

αφού κανένας στη ζωή , δεν τα τραγούδησε ..ποτές..

*

Ξεγελασμένοι πάντα οι πιο καλοί μου οι ..φίλοι ,

με το χαμόγελό μου αυτό , που ήταν πάντα απέραντα..γλυκό ,

που να το φανταστούν , πως όλη η πίκρα της ψυχής ήταν στα ..χείλη ,

μα.. την εσκέπαζε του γέλιου εκείνο το..σεντόνι το..λευκό..

*

Τόσα ταξείδια..μυστικά , φρικτοί ..εφιάλτες ,

άγνωρα..συναισθήματα , που πνίγαν μέρα –νύχτα την καρδιά ,

γράμματα , ξεχασμένα ..αδιάβαστα , του παραδείσου οι..χάρτες..

δρόμοι , που θα με..λύτρωναν τυχαία , κάποια..βραδιά..

*

Κι’ αυτές μου οι αγάπες , σαν ποτέ τους να μην..ήρθαν ,

στην πλάτη μου δεν ένοιωσα ποτέ , του ..πάθους τις..γλυκές νυχιές..

λίγες ανάσες..βιαστικές , οι ερωτικές στιγμές μου πάντα ήταν..

ξεγελασμένος , πάντα..ξεγελούσα της ζωής μου τις..χαρές..

*

Παίχτης , σ’ένα καρέ σκληρό του..πεπρωμένου ,

πρόσμενα πάντα , αυτό το κάτι , το υπέροχο να ‘ρθει κάποια στιγμή ,

μ’ αλλοίμονο , χάρισμα στη ζωή , είχα πάντοτε την τύχη του χαμένου ,

ξόδεψα… άσκοπα της μοίρας , το στερνό μου το…χαρτί……..Κ.-

Αθήνα 29 – 8 - 2009