Διαβάζοντας παρακάτω , αγαπημένοι μου φίλοι , τα όσα..ελέχθησαν , στην αξέχαστη εκείνη πρωινο..Κυριακάτικη , συνάντησή μας , με τον αγαπημένο κι’ αλησμόνητο , μπάρμπα Σπύρο Σφέτσο , τον…Καλέρη , όπως όλοι οι παλιότεροι Λιδορικιώτες , τον ξέραμε , και που αφορούσαν στην…ανακήρυξη του χωριού μας σε ..Πρωτεύουσα της Ελλάδας , προσθέστε και τα..ακόλουθα ..
Αφού λοιπόν , τέλειωσε την ..ιστορική του αφήγηση ο μπάρμπα Σπύρος , είχαμε πιεί , φυσικά , και το..καφεδάκι μας , ήσυχα – ήσυχα , εκείνος ήπιε και..κονιακάκι , έτσι για..θερμαντικό , γιατί είχε..ψοφόκρυο , μου εξομολογήθηκε , πως , από χρόνια , είχε αρχίσει να καταγράφει , σε ένα πρόχειρο τετράδιο , όσες παλιές Λιδορικιώτικες ιστορίες θυμόταν , και υπήρχαν και υπάρχουν πολλές τέτοιες , κι’ ακόμα ..μάζευε ό,τι σχετικό , με την παλιότερη Λιδορικιώτικη ζωή , άκουγε , πολλές , μάλιστα φορές , ρωτώντας και..μαθαίνοντας διάφορα..
Αφού λοιπόν απο..σώσαμε την ..πρωτεύουσο..κουβέντα , είχε σχεδόν..μεσημεριάσει , κι’ ήταν ώρα γιά…φαί , μου είπε , πως όλα αυτά τα Λιδορικιώτικα , που έχει γραμμένα , και είναι…μπόλικα , θα τα καθαρογράψω , γιά να διαβάζονται , σε ένα βιβλιαράκι , και επειδή αν’ψιέ , βλέπω πως σ’ ανδιαφέρουνε τα παλιά του χωριού μας , θα συμπληρώσω , ό,τι ακόμα μπορώ , κι’ άμα..πεθάνω , θ’ αφήσω παραγγελιά στο γιο μου τον Κώστα , να στα ..δώσει ..και κάνε ότ’ καταλαβαίν’ς….
Με συγκίνησε , στ’ αλήθεια , αυτή η προσφορά του μπάρμπα Σπύρου , και , διατί να το..κρύψω..άλλωστε , το είχα ..δέσει και..κόμπο , με ‘τρωγε , βλέπεις , και η..περιέργεια , να διαβάσω όλες εκείνες τις ..απίθανες ζευζεκο..ιστορίες , με το Σαψαρή , το Γκομοζανδρέα , το Διαμαντή , κι’ όλους εκείνους τους περίφημους..πλακαντζήδες , της Βαθειάς και των…πέριξ..
Τότε βέβαια , που τα λέγαμε όλα αυτά , τον σχωρεμένο πιά Κώστα , το γιο του μπάρμπα Σπύρου , ούτε που τον ..γνώριζα , πέρασε καιρός , ο μπάρμπα Σπύρος ..έφυγε , και τα τελευταία χρόνια , που πηγαίνω πολύ στο χωριό μας , τον γνώρισα , πολλές φορές δε , πίναμε καφέ παρέα , στου Γιώργου του Γεροδήμου , και μάλιστα και πολλές φορές αναφερόμαστε στον πατέρα του , που είχε ήδη φύγει , αλλά ποτέ δεν έτυχε να μου κάνει συζήτηση για το..περίφημο βιβλιαράκι ..
Τελευταία-τελευταία , όμως , περνώντας ένα πρωί , με φώναξε ο Κώστας γιά καφέ , κάτσαμε και στην κουβέντα απάνω μου λέει : Ξέρεις Κώστα , πεθαίνοντας ο γέρος , μου είπε να σου δώσω ένα βιβλιαράκι , με Λιδορικιώτικες παλιές ιστορίες , μού ‘πε μάλιστα πως τα ‘χετε ..κουβεντιάσει…
Βέβαια , του απάντησα , όλο..χαρά , που επί τέλους θα ‘παιρνα το..βιβλίο : μου είχε πει πως θα αφήσει παραγγελιά να μου το ..δώσεις …κάνε τον κόπο και..φέρτο μου…
Και εκεί..έπεσε ο..κεραυνός !!!
Ναι , βρε..Κώστα , αλλά έχω..φάει τον τόπο και δεν μπορώ να το…βρω…
Καταλαβαίνετε , φυσικά , την απογοήτευσή μου , κατα..βαραθρώθηκα..αλλά δεν μπορούσα ΄, βέβαια , να κάνω και ..κάτι , απλά τον παρακάλεσα , να ματαξανακάνει μιά..προσπάθεια , μπας και…βρεθεί..
Έτσι λοιπόν..πέρασε λίγος καιρός , τα λέγαμε καθημερινά , σχεδόν , με τον Κώστα , αλλά γιά το βιβλιαράκι..κουβέντα , και πίστεψα πια , πως δεν ήταν..γραφτό να το..πάρω , ώσπου ένα πρωί , που περνούσα απ’ τη Βαθειά , ο Κώστας , όλο..χαρά , με φώναξε : έλα , μου λέει , έλα να δεις τι ..σου ‘χω..πήγα και πράγματι το είχε βρεί , ήταν ένα πολύ χοντρό τετράδιο , χειρόγραφο , με 130 και πλέον , σελίδες , γεμάτες από..πολύτιμα ..Λιδορικιώτικα..πετράδια..
Μου το..παρέδωσε λοιπόν , ο Κώστας , σύμφωνα με την επιθυμία του αξέχαστου μπάρμπα Σπύρου , λέγοντας μου πως μου ανήκει , το πήρα βέβαια , αλλά δεν το κράτησα , απλά το φωτοτύπησα , και το επέστρεψα στον Κώστα , αφού ήταν οικογενειακό του..κειμήλιο , και έπρεπε να μείνει στην οικογένεια ..
Επιθυμία πάντως , δική μου , αλλά και του Κώστα , ήταν να μπορέσουμε να εκδώσουμε ένα βιβλίο με αυτές τις Λιδορικιώτικες ιστορίες , κάτι που δεν έγινε , εν τω μεταξύ ..έφυγε κι΄ο Κώστας , αλλά θα προσπαθήσουμε , μία-μία και..σιγά-σιγά , να τις δημοσιεύσουμε , έτσι γιά να..μείνουν..
Μιά λοιπόν , απ’ αυτές τις ιστορίες , σε..ελεύθερη διασκευή , φυσικά , είναι κι’ αυτή που ακολουθεί..όπως επίσης κι ‘ αυτή που δημοσιεύσαμε σήμερα , σχετικά με το..Καγκαλαίϊκο παρατσούκλι…Βζών’ς….και θα ακολουθήσουν..πολλές ..πολλές άλλες ..
TO ΛΙΔΟΡΙΚΙ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ..ΕΛΛΑΔΟΣ..
Μαγεία !!
Χειμωνιάτικο πρωινό της Κυριακής στην πλατεία της Βαθειάς ....
Ένας καταγάλανος ουρανός , κι’ ένας ήλιος που προσπαθεί ,δειλά-δειλά , να ξεμυτήσει απ΄τον Παλιόραγκο , καλμάροντας , την παγωμένη ανάσα της Γκιώνας και του Βαρδουσιού που κάνει τους Λιδωρικιώτες να χουχουλιάζουν τα χέρια και να κλείνονται μέσα στα καφενεία .
Οι “ τακτικοί “ , έχουν αρχίσει από νωρίς να μαζεύονται , τα κονιακάκια κι΄οι καφέδες , δίνουν και παίρνουν , κι΄όλοι ανυπομονούν , να τελειώσει ο παπάς τη λειτουργία , για να πιάσουν δουλειά , α.. όλα κι’όλα οι Λιδορικιώτες είχαμε...αρχές , ποτέ χαρτιά την ώρα της λειτουργίας...
Τα ζευγάρια , έχουν , ήδη , κανονιστε ί , οι θέσεις έχουν πιαστεί , και τα μάτια όλων είναι …στραμμένα στην εκκλησία , περιμένοντας να δουν τις πρώτες γυναίκες να κατεβαίνουν , για να δοθεί το σύνθημα έναρξης , τα αθλήματα ; πρέφα , δηλωτή , ξερή , ραμί και ,διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, καμιά πρεφούλα....καπίκι , έτσι...γιά το.. σκότωμα της..ώρας ( θανάσης , μπιρίμπα , κλπ δραχμοβόρα αθλήματα δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί ) , το έπαθλο ; οι καφέδες , τα ουζάκια και το παραδοσιακό λουκμάκι..
Εγώ , περίμενα τον μπάρμπα Σπύρο το Σφέτσο , τον Καλέρη , είχαμε συνεννοηθεί από χθες να συναντηθούμε , για να μου αφηγηθεί ένα παλιό μαθητικό περιστατικό που έκανε το Λιδορίκι ...πρωτεύουσα της...Ελλάδος , ναι ..όπως το διαβάζετε πρωτεύουσα της...Ελλάδος .
Ήρθε , λοιπόν , κάποια στιγμή ο μπάρμπα Σπύρος , με ανασηκωμένο το γιακά του πανωφοριού του , με την , κλασική , τραγιάσκα και το κασκόλ του , κι’αφού παράγγειλε το καφεδάκι του και ξανάσανε λιγάκι , άρχισε να μου αφηγείται το περιστατικό , που - σημειωτέον – αναφερόταν στις πρώτες 10 ετίες του 20ου αιώνα όταν ο ίδιος πήγαινε στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου .
Εκείνη την εποχή , αλλά και μέχρι και τη 10ετία του 1970 , τα παιδιά απ’όλα τα χωριά της επαρχίας μας , έρχονταν στο Γυμνάσιο του χωριού μας , νοίκιαζαν , δυό – τρία μαζί δωμάτιο , και έμεναν στο Λιδορίκι , ενώ κάθε Κυριακή πήγαιναν στα χωριά τους γιά ...ανθράκευση , το ψωμί της βδομάδας δηλαδή , λίγο τυρί , λίγες ελιές και , σπανίως , και κανένα κοψίδι , έτσι γιά να λιγδώνει τ’ άντερό τους , δύσκολη η ζωή τότε , λεφτά δεν υπήρχαν , αλλά τα παιδιά που ήθελαν να μάθουν γράμματα.....μάθαιναν , κάτω από πολύ άσχημες , βέβαια , συνθήκες αλλά μάθαιναν..
Η επικοινωνία , τότε , ήταν υποτυπώδης έως..ανύπαρκτη ,συγκοινωνίες δεν υπήρχαν και οι Κυριακάτικες επισκέψεις των παιδιών στα χωριά τους , γίνονταν , φυσικά , με..ποδαρόδρομο και μάλιστα πολύωρο , εξαντλητικό , κι’όμως το όνειρο των παιδιών , απ’όλα τα χωριά της επαρχίας , ήταν – τελειώνοντας το Δημοτικό – να πάνε στο Γυμνάσιο , στην πρωτεύουσα , στο Λιδορίκι .
Όσα παιδιά λοιπόν πήγαιναν στην τελευταία τάξη του Δημοτικού , άκουγαν συνέχεια τους συγγενείς αλλά και τους χωριανούς να τους...μακαρίζουν : άντε τυχερέ , του χρόνου θάσαι στην πρωτεύουσα , ποιός στη χάρη σου , θα γίνεις πρωτευουσιάνος , τυχερέ....
Ο μπάρμπα Σπύρος βέβαια ήταν στ’αλήθεια τυχερός , αφού ήταν Λιδορικιώτης και δεν θα χρειαζόταν να...ταλαιπωρηθέι για να πάει στο Γυμνάσιο , όπως τα παιδιά των γύρω χωριών.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός , τέλειωσαν το Δημοτικό και ο μπάρμπα Σπύρος , παιδάκι τότε , μαζί με ένα τσούρμο παιδιών , απ’ τα χωριά , γράφτηκαν στην πρώτη τάξη , έγιναν πρωτάκια , καμάρωναν γι’αυτό , σαν γύφτικα σκεπάρνια , έννοιωθαν σαν να άλλαξε η ζωή τους , ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα παιδιά τώρα ζούσαν στην ....πρωτεύουσα , λίγο τόχεις...
Ξεκίνησαν λοιπόν τα μαθήματα , όλα όμορφα κι’ ωραία , τα παιδιά δυσκολεύτηκαν λίγο στην αρχή μέχρι να προσαρμοστούν στην καινούργια τους ζωή και μάλιστα στην...πρωτευουσιάνικη , όλα όμως βρήκαν το ρυθμό τους και δούλευαν...ρολόι , πέρασε λίγος καιρός κι’άρχισαν και τα πρώτα πρόχειρα διαγωνίσματα , εκεί λοιπόν , στο πρόχειρο της γεωγραφίας συνέβη το...ανεπανάληπτο ..
Ο καθηγητής τους , ζητούσε να γράψουν την πρωτεύουσα της Ελλάδος και τις κυριότερες πόλεις της , έγραψαν λοιπόν τα παιδιά και περίμεναν δυό – τρεις μέρες να διορθωθούν τα γραπτά και να μάθουν το βαθμό που πήραν , πράγματι ένα πρωί ο καθηγητής , τους είπε ότι διόρθωσε τις κόλες και θα τους έλεγε τους βαθμούς , έτσι κι’έγινε , αλλά πριν αρχίσει η ανακοίνωση των βαθμών ο καθηγητής τους είπε , μισογελώντας , ότι θα τους διαβάσει το γραπτό ενός συμμαθητού τους που παρουσίαζε εξαιρετικό...ενδιαφέρον .
Όλοι τότε περίμεναν να δούνε τίνος είναι το γραπτό και τι είναι το τόσο ενδιαφέρον που γράφει , άρχισε λοιπόν ο καθηγητής να διαβάζει το γραπτό ενός Κροκυλειώτη – αν θυμάμαι καλά – μαθητή που , ούτε λίγο – ούτε πολύ έγραφε : Πρωτεύουσα της Ελλάδος είναι το..Λιδορίκι , άλλες μεγάλες πόλεις : Αθήνα , Πάτρα , Θεσσαλονίκη κλπ. Όλοι έμειναν ξεροί , για λίγο και μετά επακολούθησε πανδαιμόνιο , απ’τις φωνές και τα πειράγματα των πιτσιρικάδων , ενώ ο Κροκυλειώτης ο ταλαίπωρος κατακόκκινος δεν εύρισκε τόπο..να κρυφτεί .
Έτσι λοιπόν , έστω και γιά λίγο , το χωριό μας ανακηρύχτηκε ...επισήμως Πρωτεύουσα της ...Ελλάδος …
Καλό σας βράδυ ….Κ.-
No comments:
Post a Comment