Τι κάνει , φίλοι μου , αυτό το…διαδίκτυο !! Μπορει και να σε..ξανακάνει νέο..παλληκαράκι , έφηβο , και παίρνοντάς σε απ’ το..χέρι , να σε ..σεργιανίσει νοσταλγικά στα παλιά ..ονειρεμένα μονοπάτια της..πρώτης νειότης σου , ..έστω και γιά λίγο..
Πρίν λίγο καιρό , πήραμε ένα πολύ ευγενικό..μήνυμα , ..mail στα..Ελληνικά , από ένα ζευγάρι , που δεν γνωρίζαμε φυσικά , αλλά , όπως έδειξαν τα πράγματα , είχαμε κοινά στοιχεία , αγαπούσαμε το Λιδορίκι , ο καθένας , βέβαια , με τον τρόπο του και φυσικά γιά διαφορετικούς λόγους…η αγάπη όμως είναι πάντα…αγάπη ..
Στό ..κλαμπ , λοιπόν των φίλων μας , των φίλων του Λιδορικιού , μπήκαν ..με ολάνοιχτη αγκαλιά και ..μπόλικη..αγάπη , οι δυό καινούριοι φίλοι μας , ο Γώργος και η Ελένη Μπούρα , που πέρασαν μιά πενταετία στο Λιδορίκι , όπου ο Γιώργος ήταν Δ/ντής στο Δημόσιο Ταμείο ..πολύ νέοι , ξεκίνησαν τη ζωή τους απο εδώ , απ’ το Λιδορίκι , που το θυμούνται , και το..λένε και το..δείχνουν , με πολλή..αγάπη..
Έμεναν στο σπίτι που σήμερα είναι οδοντιατρείο , στο Αλωνάκι , και μιά και τις τελευταίες μέρες , κάναμε κάποιες αναφορές γιά τις Λιδορικιώτικες γιορτάδες , αλλά και τις ..απόκριες , απ’ το..τεφτεράκι των..αναμνήσεων , ..ανέσυραν μιά γλυκειά-γλυκειά…τους ανάμνηση , και την μοιράστηκαν μαζί μας…απολαύστε τη…
“ Θυμήθηκα ένα περιστατικό που συνέβει τις πρώτες απόκριες που κάναμε στο Λιδορίκι.
Ήταν βράδυ Τσικνοπέμπτης και μόλις είχαμε εγκατασταθεί στο σπίτι μας , μετακομίζοντας από το μοναδικό και απερίγραπτο τότε ξενοδοχείο του Γαρδίκη'οπου το βράδυ μόνο να κοιμηθείς δεν μπορούσες από τα μεθύσια των εργατών που δούλευαν στο Μόρνο, τι χρόνια , όμως θέλω να τονίσω ότι εμπιστευόμαστε τότε τους ανθρώπους δεν τρέμαμε τον ίσκιο μας όπως τώρα ...ξεχάστηκα στις σκέψεις μου, είμασταν λοιπόν μόνοι στο σπίτι άγνωστοι ακόμη μεταξύ αγνώστων και δεν σου κρύβω
ψιλοαπελπισμένοι, τέτοια βραδυά υπό άλλες συνθήκες θα γλεντούσαμε με τους φίλους μας σκεπτόμασταν .
Αποφασίσαμε να φάμε για να σκοτώσουμε την ώρα. Στρώνω σ'ενα χαμηλό τραπέζι του καθιστικού και πριν προλάβουμε να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας κτυπάει το κουδούνι.
Ψιλοφοβήθηκα αλλά κατέβηκα να ανοίξω -είχε και πολλά σκαλιά το σπίτι.Τι να δω Καμμιά δεκαπενταριά άτομα μπουκάρουν στο σπίτι μασκαρεμμένα , ανεβαίνουν επάνω αρπάζουν το τραπέζι , αφήνοντας τον Γιώργο με τη μπουκιά στο στόμα ,απορημένο , και άρχισαν να τρέχουν
γύρω στο σπίτι με αλλαλαγμούς .
Ενιωσα τέτοια χαρά και ευγνωμοσύνη για την προσπάθειά τους να μας βάλουν στο παιχνίδι των απόκρεω και σε λίγη ώρα όχι μόνοι δεν αισθανόμαστε αμήχανα , άσχημα , αλλά σαν να είχαμε ζήσει σ'αυτό το χωριό με τους ανθρώπους του από παλιά , το ρίξαμε στο φαγοπότι στην ταβέρνα του Βαγγέλα στη βαθειά.
Δεν φταίω εγώ εσύ μας παρακίνησες να θυμηθούμε. “
Αυτή είναι φίλοι μου η γλυκειά ανάμνηση της φίλης μας Ελένης Μίαρη – Μπούρα , από μιά …Λιδορικιώτικη αποκριά..προσωπικά , χωρίς καν να γνωρίζω τους καινούριους μας φίλους , έννοιωσα μεγάλη συγκίνηση και ..χαρά μαζί , διαπιστώνοντας , πως οι φίλοι μας διατηρούν βαθειά στην ψυχή τους , άσβεστη κι’ ολοζώντανη την αγάπη τους γιά το χωριό μας , έστω κι’ αν οι συνθήκες διαβίωσης , τότε τουλάχιστον , δεν ήταν..σίγουρα ..ιδανικές , αυτό και μόνο , μας λέει πολλά…
Γιώργο και Ελένη σας ευχαριστούμε…να ειστε πάντα καλά , και σας περιμένουμε στο Λιδορίκι , στον πλάτανο γιά ..καφέ , δυστυχώς ο Βαγγέλας .. έφυγε πριν κάποια χρόνια..
Οι αποψινές οι φωτογραφίες , είναι αφιερωμένες..εξαιρετικά στην Ελένη και το Γιώργο , έτσι …γιά να θυμηθούν τα παλιά , την παλιά τους γειτονιά , το σπίτι που έμεναν , φαίνεται λίγο το..μπαλκόνι ..
Καλό σα…Σαββατόβραδο ..
Απ’ το “ Λιδορίκι “ με αγάπη……Κ.-
No comments:
Post a Comment