Το χωριό μας σε μιά φωτογραφία του 1957 , της εποχής δηλαδή , στην οποία αναφέρεται η παρακάτω ..γλυκειά ανάμνηση της αγαπημένης χωριανής και φίλης , Αναστασίας Νάκου – Κιτσώνα , και..συμπτωματικά , στη φωτογραφία , περιλαμβάνεται όλη η..επίμαχη περιοχή..το Νακαίϊκο , το Κασιδαίϊκο κι’ αριστερά το παλίο μας Δημοτικό Σχολείο , ενώ το Γυμνάσιό μας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα..
Μοσχοβολάει ..μαθητική..νειότη και νοσταλγία , η ανάμνηση αυτή της Σούλας , έτσι τη..φωνάζαμε τότε , ολόδροση και..φρέσκια – φρέσκια , ..φρεσκοκομμένη , λες , απ’ το..κλαράκι της..ψυχής , που μένει πάντα ..ζωντανό και..τρυφερό..ως ..αποδεικνύεται ..
Έχουν περάσει , αισίως , 53 χρόνια από τότε , πολλά άλλαξαν στη ζωή μας , άλλα προς το καλύτερο κι’ άλλα..όχι , αλλά αυτό ας μη το…ψάξουμε αυτό απόψε , γιατί…πονάει , απόψε θα ..ρουφήξουμε το υπέροχο άρωμα της ..χαμένης μας..νειότης , όσο..τελικά απόμεινε…
Διπλοχαρά , αυτή η αποψινή , που φιλοξενούμε ( επί τέλους !! ) , μιά ..αυθεντική αφήγηση της όμορφης δεκαετίας του 50 , και μάλιστα της αγαπητής μας φίλης , που , έστω και..αργά , μας έδωσε απτά..δείγματα , της ευασθησίας της , με τα ωραία ποιήματά της , κάποια μάλιστα φιλοξενήσαμε στη σελίδα , αλλά και τις ..εικαστικές της δημιουργίες , την καλωσορίζουμε , και την ευχαριστούμε , γιά τη ..συμμετοχή της στην προσπάθεια που κάνουμε , να περισώσουμε ό,τι , δυστυχώς , απόμεινε , απ’ τη΄ν παλιά Λιδορικιώτικη ζωή , που κάποιοι , η δεν..γνωρίζουν η..σκόπιμα..αγνοούν ..απολαύστε την όμορφη ανάμνηση..
Σωτήριο έτος 1957.
Είμαστε μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Λιδορικίου (στο κτήριο του σημερινού Αρχαιολογικού Μουσείου Λιδορικίου). Το σχολείο λειτουργούσε πρωί και απόγευμα, 8-12 π.μ. και 5-7 μ.μ.
Η γειτόνισσα και συμμαθήτρια Ντίνα Κασίδη και η αφεντιά μου, κάναμε παρέα και μελετούσαμε (;) μερικές φορές μαζί.
Ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο, μετά το φαγητό, αποφασίσαμε να μελετήσουμε τ’ απογευματινά μαθήματα στον κήπο, που βρίσκεται σε απόσταση από το πατρικό σπίτι και δεν είναι ορατός απ’ αυτό. Συνόρευε με τον αρκετά μεγάλο κήπο του σπιτιού του δασκάλου μας, Διευθυντή του Δημοτικού, κ. Παπανδρέου.
Απλώσαμε μια κουρελού κάτω απ’ τη συκιά και ανοίξαμε τα βιβλία.
Ησυχία απόλυτη , που διέκοπταν μόνο έντομα και πεταλούδες που πετούσαν. Ιδανικό περιβάλλον για μελέτη.
Αλλοίμονο! Η Άνοιξη, που κάνει τη φύση να φουντώνει, φούντωσε την παιδική σκανταλιά και την επανάστασή μας ενάντια στη σχολική μονοτονία.
Πέτρα του σκανδάλου το σπίτι του δασκάλου μας, που ορθωνόταν σιωπηλό κάμποσα μέτρα πιο πέρα. Μέσα βρισκόταν ο κ. Διευθυντής.
Τι να έκανε άραγε;
Να κοιμόταν ροχαλίζοντας μακαρίως, χωνεύοντας ένα Λουκούλλειο γεύμα;
Να είχε λόξυγκα ή δυσπεψία και να στριφογύριζε ανήσυχος;
Να είχε επισκεφθεί το δωμάτιο, που και ο βασιλιάς πηγαίνει χωρίς συνοδεία, και να είχε δυσκολίες;
Αυτές και άλλες πιθανές δραστηριότητες του σεβαστού μας δασκάλου, μας έκαναν να χαχανίζουμε και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, κάνοντας φασαρία, που θα ξυπνούσε και πεθαμένο.
Σε μια στιγμή, έχοντας διακόψει τα χάχανα , για να πάρουμε ανάσα, ακούσαμε το ρολόι της εκκλησίας να χτυπά έξι φορές.
Κοιταχθήκαμε και είμαστε έτοιμες να συνεχίσουμε, όταν στην πόρτα του κήπου εμφανίσθηκε η μητέρα μου σε κατάσταση απόγνωσης.
Τι είχε συμβεί; Εμείς δεν είχαμε δει τον δάσκαλό μας. Μόνο τον φανταζόμαστε εντός της οικίας του. Αυτός όμως είχε πάρει πρέφα τις ασχολίες μας στο ύπαιθρο.
Όταν πέρασε η ώρα και δεν είχαμε εμφανισθεί στην τάξη, έστειλε άγγελο κακών μαντάτων στη μητέρα, τον συμμαθητή μας Ανδρέα Τημπέλη.
«Κυρία Νάκου», είπε ο κ. Παπανδρέου, «να μαζέψετε την κόρη σας απ’ τον κήπο και να τη στείλετε στο σχολείο!!».
Συνήθως ο Ανδρέας αποκαλούσε τη μητέρα μου «κυρία Ευθυμία», αλλά τώρα εκτελούσε επίσημη αποστολή!
Υ.Γ. Αυτά και άλλα κακά έχουν οι μικρές αποστάσεις στο χωριό!
Αναστασία Νάκου – Κιτσώνα
No comments:
Post a Comment