ΕΝ ΑΙΘΗΝΑΙΣ..ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΛΟΧΙΑ ..

 

Συνήθεια πλέον στις συχνές πρωϊνές βόλτες μου στο Κέντρο της Αθήνας να κάνω ένα πέρασμα από την στοά που πρωτοέπιασα δουλειά σε πολύ μικρή ηλικία για αρκετά χρόνια.
Τότε έσφιζε από εμπορική κίνηση δεν υπήρχε ούτε τρύπα για νοίκιασμα...
Ακόμα και στο υπόγειο του μεγάρου υπήρχαν αποθήκες χοντρικής...
Μεγάλο σχολείο αυτή η στοά...
Τα έβλεπες όλα και έμπαινες αμέσως στην ζωή ...
Λαθραία ρούχα...λαθραία καλλυντικά....παράνομο αλισβερίσι χρυσών λιρών και δολαρίων...πελατεία άλλου τύπου όπως καλντεριμιτζούδες....τραβεστί....νταβατζήδες...
Και όλοι αυτοί ανακατεμένοι με όλους...
Σκοτεινή σήμερα αυτή η στοά με ελάχιστα μαγαζιά ανοιχτά λιγότερα από τα δάχτυλα του ενός χεριού με ηλικιωμένους ιδιοκτήτες που προσπαθούν να συμπληρώσουν ένσημα για σύνταξη.
Στάθηκα στην είσοδο του μεγάρου όπου υπάρχει ακόμα θυρωρός για να διώχνει τους
χρήστες και κοίταζα τον χώρο όπου υπήρχαν κάποτε οι πινακίδες των επαγγελματιών του κάθε ορόφου....δεν υπήρχαν.
Καναδυό γραφεία είχαν μετατραπεί σε πρόχειρες κατοικίες από τους ιδιοκτήτες τους παλιούς εμπόρους που τα είχαν κάποτε αγοράσει για συμπληρωματικό εισόδημακαι τα νοίκιαζαν σε δικηγόρους.
Δεν τους είχε απομείνει τίποτα άλλο από την κρίση ...αυτά τους έμειναν γιατί κανένας δεν τα αγοράζει.
Η θυρωρός στην ουσία κάνει χρέη σεκιούριτι όπως λέμε στα Ελληνικά.
Στο απέναντι κλειστό μαγαζί καθότανε απ΄έξω ένας αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία...
Ακίνητος κοιτούσε....κάτι μου θύμισε....
Αργήσαμε να συνέλθουμε στην συνέχεια...
Το κλασικό ...πώς καταντήσαμε λοχία ...έφερε το πρώτο χαμόγελο.
Είχε με τον αδερφό του κάποτε το συγκεκριμμένο μαγαζί...πουλούσαν καλλυντικά... δεν ήταν μεγάλο αλλά είχε πολύ κίνηση κυρίως κοπέλες που εργαζόντουσαν
στην γύρω περιοχή και πρίν πάνε στην δουλειά τους αλλά και στο σχόλασμα περνούσαν από εκεί και ψώνιζαν.
Πάντα άνοιγε και έκλεινε ανάλογα σε ώρες που θα τις εξυπηρετούσε ...μια πρόχειρη κουρτίνα μπροστά και την πινακίδα κλειστόν για ξεκάρφωμα.
Μεγάλη η συγκίνηση και των δύο....αδυσώπητος ο χρόνος ...
Και η συνέχεια για καφέ και αρχίσαμε με το αν ζεί ο τάδε...η τάδε.
Στην συνέχεια το γυρίσαμε στα ευτράπελα που δεν ήταν λίγα εκείνα τα χρόνια.
Αλλά για αυτά προσεχώς....

πίσω στα παλιά