ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ…Ο ΡΕΦΕΝΕΣ

 

Το ατομικό μερίδιο σε συλλογική δαπάνη...

Δεν το ήξεραν έτσι ακριβώς το θέμα.

Ρεφενέ αν έλεγες όλοι έμπαιναν στο νόημα...

Έτσι ήταν κάποτε...

Μετά τον πόλεμο δύσκολη η κατάσταση και ο αγώνας της επιβίωσης μεγάλος στην γειτονιά.

Όλοι έβραζαν στο ίδιο καζάνι....

Ας αρχίσουμε από το καφενείο...

Τα νέα της ημέρας...η κοινόχρηστη εφημερίδα άλλαζε χέρια....ο καφετζής σερβίριζε

τον γλυκύ βραστό και κάποιος θα έκανε την αρχή για τον γείτονα που έμενε στο καμαράκι και δεν είχε για το νοίκι.

Χρωστούσε και καναδυό.... λίγα τα μεροκάματα που έκανε περιμένοντας τα πρωϊνά

στην Ομόνοια τους εργολάβους να τον πάρουν.

Η παρέα είχε τον επικεφαλής της συνήθως συνταξιούχο του δημοσίου ή στρατιωτικό

και αυστηρό που θα έκανε την πρόταση.

Ότι μπορούσε ο καθένας και τα μάζευε και πήγαινε στον σπιτονοικοκύρη και τακτοποιούσε ότι μπορούσε δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επανέλθει...δριμύτερος.

Είχε πρόσωπο στην γειτονιά και ο λόγος του συμβόλαιο.

Ο φουκαράς το μάθαινε και πήγαινε στο καφενείο να ευχαριστήσει την παρέα η οποία συνέχιζε την πρέφα κάνοντας τους αδιάφορους.

Πίσω στο σπίτι το βράδυ άκουγες τα νέα από τον αρχηγό της οικογένειας...

"...τι να κάνουμε βάλαμε όλοι ρεφενέ για να μην βγεί στον δρόμο..."

Και φυσικά η οικογένεια είχε και τα τεφτέρια της στον μπακάλη...στον χασάπη

αλλά δεν είχε σημασία.
Τα Σαββατόβραδα στα ταβερνάκια οι παρέες πάντα πλήρωναν ρεφενέ
και αν κάποιος ήταν "στεγνός" τον έβγαζαν από την διαίρεση.
Κάπως έτσι ήταν η διάλεκτος.

Για το τέλος άφησα τους αρραβώνες της αυλής....

Αρραβώνιαζε την κόρη του ο συναυλικός....νέα παιδιά που δούλευαν

στο εργοστάσιο της περιοχής και είπαν να αλλάξουν βέρες.

Ο ρεφενές και πάλι με αρχηγό την σπιτονοικοκυρά που έβαζε τα περισσότερα

αλλά και το σπίτι της για το γλέντι.

Πίσω στα παλιά