Ο Ν Ε Ι Ρ Ι Κ Ο......

Βγες , στα περβόλια , στους αγρούς ,
κι’ασ’την ψυχή σου ν’ανασάνει ,
πιό πάνω απ’τους εφτά ουρανούς σε φτάνει ,
το αιθέριο άρωμα , που βγαίνει απ’τους ανθούς .

Πιές κρύο νερό , ξαπόστασε , αφουγκράσου
των ελατιών τ’αχνό σιγοψυθίρισμα ,
κι’εκεί , παραδομένος στης βραδιάς το γλυκογύρισμα ,
από το ρόδινο λαιμό των αστεριών , κρεμάσου .

Πάρ’τη ζωή σου , μακριά απ’τη ρουτίνα ,
κι’ασ’τους καυμούς της πόλης , στους πολλούς ,
στις λαγκαδιές και στα ρουμάνια σαν θ’ακούς
τ’αηδόνι , να σου γλυκοκελαιδάει κι’η καρδερίνα .

Αγάπα τα μικρά , φτωχά , τ’ασήμαντα ,
τη σιωπή της ερημιάς σου , ερωτέψου ,
πόσο μικρή είν’ηζωή σου , τάχα , σκέψου
στ’απέραντα , του κόσμου σου τα σύμπαντα .

Κοίτα τον ήλιο το πρωί , κατάματα ,
κάν’την ευχή σου , κι’ότι θέλεις ζήτα ,
κι’όλα , θαρθούν στο μαξιλάρι σου τη νύχτα ,
των μαγεμένων σου αστεριών τα τάματα . - K.-