Ο ΜΙΚΡΟΣ ΓΡΥΛΟΣ....

Τις ώρες που με πνίγει η μοναξιά,
που λείπει,ακόμα,ο αδελφός κι ο φίλος,
τα καλοκαίρια μου κρατούσε συντροφιά,
ενας μικρός,παραπονιάρης, γρύλος.

Ποιός ξέρει τάχα τι καυμός τον βασανίζει ,
κι’ αυτόν και μέρα νύχτα τραγουδάει ,
στις χαραμάδες συνεχώς στριφογυρίζει ,
άραγε τραγουδώντας κλαίει η γελάει ;

Μέρες ολόκληρες τον ψάχνω , μα του κάκου ,
ακούω μόνο τη φωνή του , δεν τον βλέπω ,
μ’ αυτός καλά κρυμένος , φαίνεται , από κάπου ,
με συντροφεύει πάντα , όταν λυπημένος στέκω .

Πέρναγαν , έτσι , τα ζεστά τα καλοκαίρια ,
έχοντας πάντα συντροφιά μου αυτό το φίλο ,
ώσπου μιά μέρα μου παγώσανε τα χέρια ,
σαν άκουσα : πατέρα , βρήκα σκοτωμένο ένα γρύλο.....