ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ
Κάποια ώρα , ήλθε και το τάγμα του Καραθάνου , ένας γιατρός με το βαθμό του Λοχαγού και μας έδεσε τα τραύματα κανονικά . Τα δικά μου και τοου Υπολοχαγού Σπύρου Χαλεπλίδη . Είχαμε και οι δυό πολλαπλά εξωτερικά τραύματα , εγώ στα χέρια , σκέλη και το κεφάλι , του Υπολοχαγού Χαλεπλίδη ήταν παρόμοια , μόνο που ένα θραύσμα είχε εισχωρήσει στα γεννητικά του όργανα και τον είχε ακινητοποιήσει .
Λίγη ώρα πριν το μεσημέρι , με απόφαση δική μου , φύγαμε οι τραυματίες , μαζί με 5-6 νεκρούς του Τάγματος γιά την Αθήνα . Ολόκληρη η συνοδεία πήγε στο 402 στρατιωτικό νοσοκομείο στο Γουδί .
Το σκήνωμα του Λοχαγού Γάσπαρη παρεδόθη στην οικογένειά του , στον Πειραιά , όπου ετάφη με τις αρμόζουσες τιμές , μεταξύ συγγενών , φίλων , συμπατριωτών και συναδέλφων του . Το γεγονός ήτο ότι χάθηκαν άδικα και αδικαιολόγητα ένας άξιος Ταξίαρχος και ένας νεαρός Αξιωματικός από το σώμα του στρατού , τις οικογένειές τους και την κοινωνία .
Στο νοσοκομείο παρέμεινα ένα μήνα . ίσως λίγο περισσότερο απ' ότι απαιτούσαν τα τραύματά μου , πιστεύω πως ο θείος μου ιατρός Χαράλαμπος Μίχος , γενικός ρχίατρος του Ναυτικού την εποχή εκείνη , το ζήτησε διότι ήμουν μόνος και ήθελε να δυναμώσω καλά πρωτού με βγάλουν . Όλη η οικογένειά μου έλειπε στην Αμερική .
Διά την ηρωική μου προσπάθεια , η πστρίδα με ετίμησε με το Πολεμικό Σταυρό της Τρίτης τάξεως , οι μόνιμοι αξιωματικοί που είναι στις διοικητικές θέσεις που προτείνουν , εγκρίνουν και αποφασίζουν τις ηθικές αμοιβές είναι συνήθως πολύ φειδωλοί στις ηθικές αμοιβές των εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών . Έτσι ήταν και στον Ελληνοιταλικό πόλεμο . Γιά την ίδιδα μάχη , έδιναν στους εαυτούς τους το χρυσό ΄αργυρό αριστείο και το ..μπρούτζινο μετάλλειο των εξαιρέτων πράξεων στους Έφεδρους Αξιωματικούς και τίποτε στους οπλίτες .
Με την έξοδό μου απ' το νοσοκομείο , ήρθε και ένα δεύτερο αστέρι στις επωμίδες μου . Είχα προαχθεί σε Υπολοχαγό . Ο Ταξίαρχος Μαρκόπουλος είχε προτείνει την προαγωγή μου σε Υπολοχαγό στις 3 Μαρτίου 1949 , αλλά το έμαθα στο νοσοκομείο από τους γραμματείς όταν μ' επισκέφθηκαν και μου έφεραν και τα τηλεγραφήματα που είχα στείλει .
Την ημέρα του Πάσχα , ήταν γύρω στο κρεβάτι μου 15 με 20 επισκέπτες , με ένα σωρό γλυκά . Φίλοι , συγγενείς με πρυτανεύοντα τον αειθαλή και πάντα ζωτικό και φιλόφρονα ιατρό Αθανάσιο Λαλαγιάννη . Τότε έμαθα τα νέα που είχε μεταδώσει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ανταρτών κατά τη διάρκεια της μάχης όπως ανέφερα προηγουμένως . Στυο νοσοκομείο μου τηλεφώνησαν την ημέρα του Πάσχα και οι στρατιώτες μου από την Λειβαδιά γιά να μάθουν τι γίνομαι και να μου ευχηθούν χρόνια πολλά και καλή ανάρρωση . Με τους φαντάρους μου είχα μιά αρίστη επικοινωνία και σχέση . Είναι πολλά τα ευτράπελα που θα μπορούσα να αραδιάσω που δείχνουν την αμοιβαία σχέση μας .
Το μήνα που έμεινα στο νοσοκομείο πολλοί στρατιώτες μου πήραν άδεια να επισκεφθούν τις οικογένειές τους , μα πρώτα σταμάτησαν στο νοσοκομείο να με δουν . Μαζί με όλους τους στρατιώτες και ο Ταγματάρχης Αθανάσιος Μπάρλος .
Ποτέ , επίσης , δεν ξέχασα την επίσκεψη του φίλου μου Κωνσταντίνου Λιάκου , εμποροράπτη από τη Λειβαδιά , που τη δεύτερη μέρα της αφίξεώς μου στο νοσοκομείο , πήρε ταξί και έφθασε στο νοσοκομείο γιά να βεβαιωθεί και δει με τα μάτια του γιά την κατάστασή μου . Σε όλους τους , είμαι ευγνώμων και τους ευχαρίστησα γιά τη συμπαράσταση και αναγνώριση .
Ένας αφοσιωμένος στρατιώτης μου ο Παπαδάκης , Κρητικός στην καταγωγή , όταν φύγαμε απ' το Λιδορίκι , πήδησε μέσα στο ασθενοφόρο και ήλθε μαζί μας στην Αθήνα . Ήθελε να βεβαιωθεί ότι θα πάρω όλη την προσοχή που έπρεπε . Τον είδα όταν φθάσαμε στην Αθήνα και έμεινε μαζί μου μέχρι τη Μεγάλη Πρασκευή , οπότε του είπα " έμεινες αρκετά , όλα εδώ είναι καλά , πρέπει να γυρίσεις στη Λειβαδιά " , όπως και έγινε .
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι .........
No comments:
Post a Comment