Γιά να τα καταφέρουν οι δυό υποστηρικτές μου Γ.Κ .και Α.Τ. έκαναν γενική συνέλευση του χωριού , μάλιστα περισσότερες από μία . Με εξέλεξαν αντιπρόσωπο και μου έδωσαν ένα σωρό εξουσιοδοτήσεις να πάω στην Αθήνα και να πείσω το Υπουργείο Προνοίας , να στείλει φάρμακα και τον Ερυθρό Σταυρό τρόφιμα γιά τα παιδικά συσσίτια . Με τις εξουσιοδοτήσεις και την έγκριση του συναγωνιστή Πηλέα , ετοιμάστηκα και έφυγα γιά την Αθήνα .
Προς μεγάλη μου έκπληξη μέσα στο λεωφορείο , στο μπροστινό κάθισμα , ήρθε και κάθισε δίπλα μου ο Θανάσης Πίτσιος . Φύγαμε στις 3 Μαίου 1944 και αυτό ήταν και το τελευταίο ταξίδι του λεωφορείου προς την Αθήνα . Ποτέ δεν ξαναγύρισε .
Σε αυτό το ταξίδι , που κράτησε δυ'ο μέρες ( κοιμηθήκαμε μιά βραδιά στη Θήβα ) μέσα στο λεωφορείο ο Θανάσης Πίτσιος μου εκμυστηρεύτηκε την ιστορία του με το Γιώτη και πολλά άλλα . Ο Θύμιος ο Πίτσιος ποτέ δεν δέχτηκε να πληρωθεί γι' αυτό το ταξείδι μου . Ήταν χαρούμενος που είχε την ευκαιρία να γλυτώσει κι εμένα και τον αδελφό του .
Το ταξίδι αυτό ήταν η σωτηρία μου , γιατί την επομένη της αναχώρησής μου ήρθε στο Λιδωρίκι η μεραρχία των ανταρτών που μόλις είχε ξεκληρήσει τις εθνικές ομάδες του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρού , στην περιοχή Κλίματα -π Ευπάλιο και με ζήτησαν .
Στην Αθήνα , με τις εξουσιοδοτήσεις που είχα , επισκέφτηκα τον πρώην Βουλευτή και αντιπρόεδρο Βουλής , Θεμιστοκλή Παπαιωάννου , που ήτο και πρώτος εξάδελφος του παππού μου Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου , δάσκαλο από το Λευκαδίτι . Με εδέχθη όπως πολλές φορές στο παρελθόν , μετά μεγάλης προθυμίας . Του εξιστόρησα τα γεγονότα όπως και την αποστολή που είχα εντολή να διεπεραιώσω . Με έστειλε γιά τα τρόφιμα στον Ερυθρό Σταυρό σε ένα Αντισυνταγματάρχη από την περιοχή της Αγίας Ετθυμίας Παρνασσίδος , που εργαζότανε τότε στον Ερυθρό Σταυρό αλλά δεν ενθυμούμαι το όνομά του . Γιά τα φάρμακα με έστειλε στο Υπουργείο Προνοίας στον ανηψιό του Γιώργο Παπαιωάννου .
Και στους δύο εξιστόρησα τα γεγονότα όπως τα είχα ζήσει . Υπήρξε πλήρης κατανόηση των κινδύνων που εγκυμονούσαν οι παραγγελίες των ανταρτών αλλά και γιά πατριωτικούς λόγους ανταποκρίθηκαν με προθυμία θεληματικώς . Θέλανε να βοηθήσουν . Τα φάρμακα και τα τρόφιμα με φροντίδες τους εστάλησαν , αλλά εγώ δεν ξαναγύρισα ποτέ στο Λιδωρίκι .
Με την αναχώρησή μου γιά την Αθήνα ξέφυγα , τουλάχιστον προς το παρόν , από την επιρροή , τον έλεγχο και τον άμεσο κίνδυνο της ζωής μου από τους Ελασίτες . Αλλά όπως μας ειδοποίησε ο Βαγγελάκης , το θείο μου και γιατρό μου Κων/νο Σφέτσο τον συνέλαβαν . Τον βασάνισαν μέχρι του σημείου που πίστευαν πως ήταν ετοιμοθάνατος . Στην κατάσταση αυτή τον πέταξαν στο νοσοκομείο επιχειρήσεων , όπως το αποκαλούσαν , στην Πενταγιού , γιά να βεβαιωθεί ο θάνατός του στο νοσοκομείο , που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα , επέζησε . Μετά ο θείος μου κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία , γιά να επιζήσει , προσεχώρησε στον ΕΛΑΣ .
Το έγκλημά του , γιά όλες αυτές τις περιπέτειες ήτο ότι κατά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους συμμάχους , το Σεπτέμβριο του 1943 , εμεσολάβησε και παρεχώρησε το σπίτι του γιά διαπραγματεύσεις που έγιναν μεταξύ αξιωματικών του Ιταλικού στρατού και αξιωματικών των ομάδων του Συνταγματάρχου Ψαρού γιά παράδοση των Ιταλών . Οι Ελασίτες εχολώθησαν γιατί δεν προτιμήθηκαν αυτοί .
Παρ' ότι οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν , οι Γερμανοί επυρπόλησαν το σπίτι του και οι Ελασίτες τον εβασάνισαν μέχρι θανάτου .
Μετά την απελευθέρωση συναντηθήκαμε στο Παγκράτι , στην οδό Υμηττού , στο σπίτι της ανεψιάς του κυρίας Τσιότζολου , ο θείος μου ως αρχίατρος ( ταγματάρχης ) του ΕΛΑΣ και εγώ ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός της εθνοφυλακής και τα είπαμε .
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι .......
No comments:
Post a Comment