ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ( 3ο) .

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ

ΤΗΣ ΑΛΑΒΑΝΙΑΣ .

Β.'

Τώρα μεσ'στα θολά νερά μιά ταραχή διαβαίνει

Ο άνεμος αρπαγμένος απ' τις φυλλωσιές

φυσάει μακριά τη σκόνη του

Τα φρούτα φτύνουν το κουκούτσι τους

η γη κρύβει τις πέτρες της

Ο φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας

την ώρα που μέσ'από τα ουράνια θάμνα

Το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας

σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλε ανατριχίλας

Κι ύστερα στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο

Κι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες

Κι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν' αντιχαιρετήσουνε :

Φωτιά η μαχαίρι !

Γι' αυτούς που με φωτιά η μαχαίρι κίνησαν

Κακό θ' ανάψει εδώ . Μην απελπίζεται ο σταυρός

Μόνο ας προσευχηθούν μακριά του οι μενεξέδες !

Γ.' ( Απόσπασμα )

Γι' αυτούς η νύχτα ήταν μιά μέρα πικρή

Λυώναν το σίδερο , μασούσανε τη γη

Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο.

Κάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα

Κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ

Στο θάνατο - κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει .

Δ.' ( Απόσπασμα )

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη

Μ' ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά

Μ' ένα κλαδάκι λησμονιάς στ' αριστερό του αυτί

Μοιάζει μπαξές που τούφυγαν άξαφνα τα πουλιά

Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά

Μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε

Μόλις είπανε " γειά παιδιά " τα ματοτσίνορα

Κι η απορία μαρμάρωσε...

Ε.' ( Απόσπασμα )

Ήλιε δεν ήσουν ο παντοτινός ;

Πουλί δεν ήσουν η στιγμή χαράς που δεν καθίζει ;

Λάμψη δεν ήσουν η αφοβιά του συγνεφου ;

Κι εσύ περβόλι ωδείο των λουλουδιών

Κι εσύ ρίζα σγουρή φλογέρα της μαγνόλιας !

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι .......