ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ( Β.' )

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ
ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ .

Α'

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιάς παρθένας άνοιγε ο καιρός
Καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Κι άναβαν στις κορφές των δέντρων καβαλάρηδες

Εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Και μιά σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε πλάτη δε βάραινε
Μα όλος ο κόπος τ' ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μιά νεροσταγόνα
Πρωί , στα πόδια του βουνού

Τώρα , σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει .

Τώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της
Μέσ' στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
Από λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια

Βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά
Κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό . Κάτι κακό
Θ' ανάψει . Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου


Τα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψύχες τ' ουρανού .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι .....