ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ ( Β.' )

ΤΑ ΦΟΡΤΗΓΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ

Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι
που γέρασαν και τώρα , λαβωμένα ,
χωρίς ούτε μιά βάρδια στο κατ'άστρωμα ,
σαπίζουν στ' ακρολίμανα δεμένα .

Τα φορτηγά καράβια : που ταξίδεψαν
στων πέντε των ηπείρων τα πελάγη
-απ' του Μουρμάνσκ την παγερή τη θάλασσα
ίσαμε του Αμαζόνα τα τενάγη .

Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι
που στα μεγάλα των χειμώνων βράδια
μ' υπομονή κι αγάπη - γιά τα εγγόνια τους
( είτε γι' αυτούς ;- ) μικρά φτιάνουν καράβια ,

και δεν μπορούνε πιά να ταξιδέψουνε
μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε
και, άνεργοι , ανώφελοι και πένθιμοι ,
σαν κάτι τις να χάσανε κυττάνε...



ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Να'ξερες πως λαχτάριζα τον ερχομό σου , Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα ,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν΄, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα !

Πόσες φορές , αλλοίμονο ! δε γιόρτασα , θαρρώντας
πως επί τέλους έφτασες , Εσύ που είχες αργήσει :
Σα μυγδαλιά , που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε , βιάζονταν κι' εμε η ψυχή ν ' ανθίσει .

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και , μέρα με τη μέρα ,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι' είναι η ψυχή μου πιό γυμνή πατρά προτού ν' ανθίσει ,

και σήμερα , που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση ,
του ερχομού σου σβήνεται κι' η τελευταία ελπίδα :
- Φοβάμαι πως επέρασες , Αγάπη , και δε σ' είδα !....



ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ

Γυναίκες , που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που εκινούσε γι' άλλα μέρη ,
γυναίκες που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο
γυναίκες σε μπαλκόνια να κυττάτε
στο κενό μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο
η από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ'ένα μαντήλι αργό να χαιρετάτε -
να ξέρατε με πόση νοσταλγία
στα δειλινα τα βροχερά και κρύα
σας ξαναφέρνω στη ανάμνησή μου ,
ω σας που επεράσατε μιάν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα και που τώρα
στα ξένα έχετε πάρει την ψυχή μου .