ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ( 2ο )

Παθιασμένη γιά τη ζωή , γιά την αγάπη , η θλιμένη ποιήτρια , όσο μεγάλωνε όμως αυτό το πάθος , τόσο μίκραινε ο δρόμος της ζωής , κι' όμως είχε , σαν άνθρωπος , και τα ..φωτεινά διαλείμματα , αισιοδοξίας και χαράς , μέσα στην πνιγμένη από πίκρα κι' απογοητεύσεις ζωή....

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Όλα είναι ωραία !
όλα είναι αγάπη κι' αγάπης πόθος
τα ξεφυλλά .
Τόσο είναι ωραία καθώς πεθαίνουν ,
τόσο μοιραία
και σιωπηλά !

Έχω μιά χάρη :
Στην άνθισή μου φορώ στεφάνι
το μαρασμό .
Έχω μιά χάρη . Τι μου 'χουν δώσει
και μου 'χουν πάρει
το γιορτασμό .

Γιατί πεθαίνω
γίνομαι ωραία , γίνομ' αγάπη
που την ποθούν .
Κι όλο πεθαίνω . Γύρω μου τ' άνθη
να τα πληθαίνω
να μαραθούν !

Χάρμα κι' ο πόνος .
Στο βλέφαρό μου λάμπει το δάκρυ
του μαρασμού .
Χάρμα κι' ο πόνος , κι ας αξιώθη
να γίνει θρόνος
του στοχασμού...

( Ηχώ στο Χάος ).

Μιά βαθειά ανάσα , μιά υποψία χαμόγελου στα πικραμένα χείλια , μιά ανοιξιάτικη αχτίδα στην απλώμένη..βαρυχειμωνιά της ψυχής , μιά θλιβερή αναλαμπή στο καντηλάκι της ισχνής ζωής , που τρεμοσβύνει , ένα μικρό διάλειμμα , στο θανατερό έργο που ..παίζεται αργά..αργά..και βασανιστικά , μα είναι κι' αυτό τόσο σύντομο , τόσο..φευγαλέο.....κι' αμέσως..

Ω , ΧΑΜΗΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ....

Ω, χαμηλώστε αυτό το φώς
Στη νύχτα τι ωφελάει;
Πέρασε η μέρα . Φτάνει πιά!
Ποιός ξέρει ο ύπνος μου ο κρυφός
αν κάπου εδώ φυλάει

κι αν του ανακόβεται η στιγμή
να 'ρθει , που τον προσμένω.
Έχω στο στόμα την ψυχή
μου παρατήσαν οι λυγμοί
το στήθος κουρασμένο.

Πάρτε το φως ! Είναι καιρός
Να μείνω πιά μονάχη.
Φτάνει η απάτη μιάς ζωής.
Κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
γιά τη στερνή μου μάχη.

Ας παύσουν πλέον οι σπαραγμοί.
Ας μου απομείνει κάτι
γιά να πλανέψω τη νυχτιά,
να σκύψει κάπως πιό θερμή
στο ανήσυχό μου μάτι.

Πάρτε το φως! Είναι η στιγμή!
τη θέλω όλη δική μου.
Είναι η στιγμή να κοιμηθώ..
Πάρτε το φως! Με τυραννεί...
Μου αρνιέται την ψυχή μου...

( Ηχώ στο Χάος )

Σκληρός αγώνας επιβίωσης , με νύχια και με δόντια γαντζώνεται να κρατηθεί στη ζωή που φεύγει σιγά-σιγά , αλλά σίγουρα και σταθερά , την ώρα που η ίδια , ολάνθιστη απ' αγάπη , προσπαθεί να ρουφήξει λαίμαργα τις λίγες σταγόνες που απομένουν , ακόμα , στο ποτήρι της .

Βαθειά απελπισμένη , θυμίζει ναυαγό που κουρασμένη απ' τη προσπάθεια να κρατηθεί στην επιφάνεια , βυθίζεται , παλεύει με όσες , τελευταίες , δυνάμεις της απομένουν , αναδύεται γιά λίγο , παίρνει μιά ..λειψή , βιαστική ανάσα και ...βυθίζεται ξανά , οριστικά πιά...

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι......