Τούτο το δάκρυ , το φτωχό μου , το Μαγιάτικο ,
που κύλησε , στο φως του φεγγαριού ,το χρυσωμένο ,
ήταν το πιο’ μορφό μου δώρο , το γιορτιάτικο
από ένα άγνωστο , θλιμένο αερικό , αγαπημένο .
Χανόμαστε οι άνθρωποι , στ’ ατέλειωτα τα πέλαγα ,
πλούτο και δόξα κυνηγώντας , μεγαλεία.. να γνωρίσουμε ,
κι’ όμως δυό λέξεις φτάνουν , απ’ της γης τα πέρατα ,
δυό λέξεις τρυφερές , για να μας κάνουν να δακρύσουμε……K .-
Λιδορίκι 22 05 07 .
No comments:
Post a Comment