Η Μαρία Πολυδούρη , γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902 , εκεί ολοκλήρωσε και τις Γυμνασιακές της σπουδές . Μετά το Γυμνάσιο κατέβηκε στην Αθήνα , και φοίτησε δυό χρόνια στο Αρσάκειο , επιστρέφοντας πάλι στην Καλαμάτα , όπου διορίστηκε διοικητικός υπάλληλος .
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας και λίγο αργότερα γνώρισε τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη , με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά , γιά μικρό χρονικό διάστημα , κάτι που επηρέασε την μετέπειτα ζωή της και το ποιητικό της έργο . Στον ποιητικό χώρο μπήκε δημοσιεύοντας ποιήματά της σε περιοδικά της εποχής ( Έσπερος της Σύρου , Πανδώρα , Ελληνική Επιθεώρηση κ.ά.) . Φοίτησε ακόμα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου .
Το 1926 ταξείδεψε στο Παρίσι , όπου , αφέθηκε στις παρορμήσεις της φλογερής της ιδιοσυγκρασίας , και προσβλήθηκε από φυματίωση . Γτρνώντας , άρρωστη πιά , στην Ελλάδα εισήχθη , γιά θεραπεία , στο σανατόριο Σωτηρία , όπου πληροφορήθηκε την αυτοκτονία του Καρυωτάκη , γεγονός που την κλόνισε συναισθηματικά λαι επιδείνωσε την κατάσταση της ήδη διαταραγμένης υγείας της . Παρέμεινε στο σανατόριο ως το θάνατό της , που ήρθε σύντομα . Την περίοδο της παραμονής της στο σανατόριο , δημοσίευσε δυό ποιητικές συλλογές : " Οι τρίλλιες που σβήνουν " το 1928 και "Ηχώ στο χάος " το 1929 . Στους στίχους της κυριαρχεί η έντονη ερωτική διάθεση , που χαρακτήριζε , άλλωστε , τη σύντομη ζωή της , που όμως εξευγενίζεται απ' την τραγική προαίσθηση του επερχόμενου , πρόωρου θανάτου της , αλλά και από μιά διάχυτη τρυφερότητα και ποιητική ευαισθησία . Άφησε και δυό πεζά έργα , ένα μυθιστόρημα χωρίς τίτλο , που γράφτηκε , πιθανότατα , το 1926 , και το Ημερολόγιο ,που εκδόθηκε μετά το θάνατό της .
Βαθειά ερωτικός ο στίχος της και συνάμα βαθύτατα απαισιόδοξος , και ..δικαιολογημένα , αν ληφθεί υπόψη πως η ημερομηνία ..λήξεως , της πολυτάραχης και σύντομης ζωής της , ήταν μάλλον...αυστηρά ..προκαθορισμένη , στροβιλίζεται η ποιήτρια , ανάμεσα στην απελπισμένη αγάπη και στον ..διαφαινόμενο τον επερχόμενο θάνατο , που δεν τον αποδέχεται τελείως αδιαμαρτύρητα , καρτερικά , δεν είν' ο θάνατος αυτοσκοπός της , οδηγείτα εκεί , εκ του ασφαλούς , μα δεν τον επιδίωξε , δεν τον επιδιώκει , απλά μη μπορώντας , πιά , να κάνει κάτι άλλο , τον περιμένει , ακολουθώντας τελείως διαφορετική διαδρομή και κοιτώντας από άλλη οπτική γωνία , την όλη εξέλιξη , απ' ότι ο Κώστας Καρυωτάκης , και αν και οι πορείες της ζωής τους είχαν τον ίδιο τελικά προορισμό , είχαν εντελώς διαφορετικές αφετηρίες αλλά και διαδρομές , χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε πως , γιά ένα μικρό χρονικό διάστημα ..συνταξείδεψαν , σ'ένα όνειρο που τελικά εξελίχθηκε σε εφιάλτη .
Βασική διαφορά , στις παράλληλες είναι το ότι η Πολυδούρη , καταδικασμένη , δεν επιζητεί τόν θάνατο , δεν τον αποφασίζει η ίδια , αυτός της επιβάλλεται , μοιραία , όπως θα μπορούσαμε να πούμε , ενώ ο Καρυωτάκης , τον επιδιώκει , τον αποζητά , και τελικά ο ίδιος τον αποφασίζει . Φαίνεται , άλλωστε , ολοκάθαρα , η διαφορετικότητα αντιμετώπισής του , απ' τους δυό..μονομάχους , μελαγχολικά , με βαθειά πίκρα , με διάχυτο παράπονο , η Πολυδούρη , σαν ..τετελεσμένο γεγονός , σχεδόν κυνικά ο Καρυωτάκης , το αποτέλεσμα όμως , και στις δυό περιπτώσεις , δυστυχώς , ήταν το ίδιο...οδυνηρό....
Βαθειά ερωτικό το παρακάτω ποίημα , χωρίς τη σκιά της θλίψης του θανάτου , χωρίς παράπονο και πίκρα , ένας υπεροχος ύμνος στην πραγματική αγάπη , απολαύστε το ...
ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ
Δεν τραγουδώ , παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια .
Και σε ήλιο , σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή , σε χιόνια ,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες .
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μιά νύχτα και με φίλησες στο στόμα ,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα ,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου .
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα ,
περίφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα ,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν .
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη .
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα .
Μονάχα γιατί ωραία μ' αγάπησες
έζησα , να πληθαίνω
τα ονείρατά σου , ωραίε , που βασίλεψες
κι' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες .
( Ηχώ στο Χάος )
Καλό σας βράδυ , φίλοι μου ......Κ.-
No comments:
Post a Comment