EΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ (3ο) .

Μονόδρομος η ζωή της,στην όμορφη κι'ανθόσπαρτη λεωφόρο του έρωτα,τα..οδοφράγματα της αρρώστεια της,κονταίνουν,περιορίζουν την ονειρική διαδρομή,μονόδρομος κι'η διαδρομή του αγαπημένου της ποιητή,μ'αντίθετη κατεύθυνση,κι'αυτοί οι δρόμοι, δεν συναντιούνται..ποτέ,είναι ..φυσικός νόμος !!
Κι'αυτή η σύντομη συνάντηση,που φούντωσε το ερωτικό πάθος,στο γόνιμο κήπο της ψυχής ,της ερωτευμένης ποιήτριας,δεν μπόρεσε να κρατήσει ανθισμένη γιά πολύ την ευαίσθητη ψυχή της,οι ανάσες αισιοδοξίας, όλο και λιγοστεύουν,οι κάποιες φευγαλέες αχνές αχτίδες σβύνουν σιγά-σιγά,καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή και μη αναστρέψιμη ,πιά,πραγματικότητα....

ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΛΗ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ .

Είμαι τρελλή να σ'αγαπώ αφού έχεις πιά πεθάνει,
να λυώνω στη λαχτάρα των φιλιών,
να νοιώθω τώρα πως αυτό που μούδωκες δεν φτάνει,
δε φτάνει η δρόσος των παλιών.

Με μιάν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει,
να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό
κι έτσι να δέρνομαι μ'αυτό το μάτιαο καρδιοχτύπι,
στα μάτια σου,την τρέλλα να ρουφώ.

Τι θ'απογίνω,αγαπημένε,που θα σε ζητήσω;
Άλλοτε οι μέρες φεύγανε στην προσμονή σου σκιές.
Αιώνες καρτερώντας σε μπορούσα να διανύσω.
Με τ'όνειρό σου οι πίκρες μου γλυκές.

Που νά'σαι;Τι ν'απόμεινε σπό σε να το ζητήσω ;
Που να'ναι το στερνό μου αυτό αγαθό ;
Ω,δεν μπορεί μιά ολόκληρη ζωή γι'αυτό να ζήσω
και μάταια καρτερώντας να χαθώ.

( Ηχώ στο χάος )

Μα η..θλίψη,η απόγνωση κι'η βαθειά μελαγχολία,είναι μόνιμοι, πιά ,σύντροφοί της κι'η σκέψη του αναπόφευκτου επισκέπτη..συνεχής...

Σ Α Ν Π Ε Θ Α Ν Ω ..

Θα πεθάνω μιάν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θ'ανοίγειμες τη γλάστρα μου δειλά
ένα ρόδο-μιά ζωούλα.Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους,σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιάν αυγούλα θλιβερή σαν τη ζωή μου,
που η δροσιά τους κόμπους δάκρι θα κυλάει πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζει τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είναι κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θ'αφανιστούν μακριά μου,σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ'αγαπήσαν μόνο θα'ρθουννα με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιάν αυγούλαμελαγχολική του Απρίλη,
η στερνή πνοή μου θά'ρθεινα στο πει και τότε πιά
όση μου απομένει αγάπη, θα'ναισα θαμπό καντήλι
- φτωχή θύμιση στου τάφου μου την απαλησμονιά.

( Οι τρίλλιες που σβήνουν )

Προφητικό λες, το ποίημά της αυτό, πράγματι πέθανε Απρίλιο,συγκεκριμένα στις 29 Απριλίου του 1930, σε ηλικία μόλις 28 χρόνων, στην κλινική Καρυοφύλη, στα Πατήσια , όπου την μετέφεραν την τελευταία στιγμή, απ'το δημόσιο "φθισιατρείο της Σωτηρίας ", γιά να βρει ανθρωπινό τέλος .Και μετά το προφητικό ποίημα,η ..αποδοχή,η καρτερική αποδοχή του αναπόφευκτου ..μελλούμενου,το.."Χρονικό ενός προαναγγελθέντος..θανάτου"..εξελίσσεται, η κρίσιμη στιγμή πλησιάζει,το ..νοιώθει, το..αισθάνεται,και προετοιμάζει το..θλιβερό σκηνικό,γιά να υποδεχτεί τον τελευταίο της..επισκέπτη,το σιγανό , διακριτικό χτύπημα της μοίρας , στην πόρτα της ,δεν θ'αργήσει, και πρέπει να την βρεί, πανέτοιμη κι'αξιοπρεπή...

Κ Α Ι Τ Ω Ρ Α ...

Και τώρα,κλείστε ερμητικά τις θύρες.Τελειώσαν
όλα.Να φύγουν κι οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι'όλα μου λείψαν
κι'εμεινετόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.

Να φύγουν όλοι!Ακάλεστοι,κι'ας ήρθανε με δώρα.
Τίποτε δεν ταίριασε στην εξαίσια γυμνότη
που με τριγύριζε λαμπρή.Μεγαλειώδεις πλάνες
που εμπρός τους με ταπείνωσανικέτη και δεσμώτη.

Τώρα προφητικά σημαίνει η μυστική καμπάνα
του Δείπνου.Ο Μέγας Φίλος μου μηνά τη θέλησή του
ναρθεί.Κι'ανπάντοτε έλειπεν, όμως μες στην καρδιά του
άξια της πίστης μου έφεγγε,τρισάξια η θύμησή του.

Γιά τη μεγάλη αναμονήν ετοιμασία θ'αρχίσω.
Ζωντάνεψε στις φλέβες μου η ευγενική γενιά μου.
Τα χέρια μου της προσευχής, 'ετοιμα να συντρίψουν.
Φραγγέλιο η ασυμβίβαστη, περήφανη απονιά μου.

Κι'ετσι θα νοιώσω,με σεμνά χαμηλωμένα μάτια,
να πέφτει από το βάθρο του κι'ενας θεός ωραίος
που εύκολα με ψαλμούς λατρείας βασίλεψε και μένει
ακόμα λαμπροστέφανος κιανύποπτα μοιραίος.

Έρχεται!Ακούω που χτυπά πιό βιαστικά η καμπάνα.
Είμαι έτοιμη.Μονάχη της το τέλος αντικρύζει
πιό γρήγορο, στον πόθο της , η τραγική ψυχή μου,
αμφίβολη αν την πίστεψεν Αυτός που τη γνωρίζει.

( Ηχώ στο Χάος ).

Η παράσταση φτάνει στο τέλος της,η τελευταία σκηνή τελειώνει,σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα της ..ράμπας,ο Μέγας Φίλος φτάνει,μιά..χειραψία , ένα..φιλί και μετά...αυλαία...
Μιά παθιασμένη γιά αγάπη και ζωή γυναίκα , μιά..σύντομη και πολυτάραχη ζωή, μιά απέραντη αγάπη πούσβησε πριν ..ανθίσει, θα'ταν μπορετό να'χουν ένα αλλοιώτικο τέλος ;
Έπεσε η αυλαία,τα φώτα όλα πιά έχουν σβήσει,κάπου στο βάθος του σκοτεινού δρόμου, ένα ζευγάρι απομακρύνεται , ο Μέγας Φίλος και η Μαρία Πολυδούρη...



Καλό σας βράδυ, αγαπημένοι μου φίλοι.......Κ.-