Ν Ο Σ Τ Ο Σ ....

Ο αλησμόνητος γιατρός Κώστας Σφέτσος , πατέρας του Μιλτιάδη , στ'άλογό του , κάπου στον περίβολο της εκκλησίας μας της Παναγίας , με φόντο τα..Ψαλιώτικα σπίτια..

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια , πού 'φυγε ένας παλιός , καλός , αγαπημένος , φίλος Λιδορικιώτης , ο αξέχαστος Μιλτιάδης Σφέτσος , και προχθές την Κυριακή , ακριβώς πέντε χρόνια απ' τη μέρα πού 'φυγε , γύρισε πάλι στ' αγαπημένο του χωριό , μαζί με τους αγαπημένους του γονείς , το γιατρό Κώστα Σφέτσο και την αρχόντισσα Χρυσούλα , το γένος Τσαγανού .

Γεννημένος στο χωριό μας ο Μιλτιάδης , όπως κι' ο αλησμόνητος αδερφός του Γιώργος , όπου ο πατέρας , ασκούσε το λειτούργημά του , γιατί κάποτε το ιατρικό ..επάγγελμα ήταν λειτούργημα , έζησε την παλιά Λιδορικιώτικη , όμορφη , ζωή , και την γνώρισε απ' την ..καλύτερη πλευρά της , μιά και η οικογένειά του ήταν απ' τα εκλεκτά μέλη της κοινωνίας του χωριού μας .

Μετά την καταστροφή του χωριού μας , η οικογένεια κατέβηκε στην Αθήνα , εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι , σε ένα..Λιδορικιώτικο , θα μπορούσαμε να πούμε , περιβάλλον , αφού ολόγυρα , Παγκράτι και Βύρωνας , ήταν γειτονιές υπό...Δωρική κατοχή...και δεν είναι σχήμα ..λόγου , αλλά μιά πραγματικότητα .

Παρακάτω , στην πλατεία Πλαστήρα , έμενε ο μπάρμπας του , αδερφός της μάνας του , ο γιατρός Αλέξανδρος Τσαγανός , παραδίπλα έμεναν τ' αδέρφια της μάνας μου , ο Ηλίας κι' ο Γιώργος Κάρλος , απέναντι ο μπάρμπα Γιάννης ο Πέτρου , είχε το περίφημο καφενείο " Η ΕΛΛΑΣ " , όπου τις Κυριακές τα πρωινά , μαζεύονταν όοοολοι οι Λιδορικιώτες , τα λέγανε κι' έννοιωθαν σαν στη...Βαθειά , κυριολεκτικά .

Ο αξέχαστος λοιπόν Μιλτιάδης σε όλες τις εποχές της ζωής του έζησε..Λιδορικιώτικα , ανάμεσα σε πατριώτες κι' όχι μόνο από ...ανάγκη , αλλά γιατί το ήθελε , αγαπούσε το Λιδορίκι , το πονούσε , νοιαζόταν γι' αυτό , και δεν ήταν κάτι..μυστικό , όσοι γνώριζαν το φίλο Μίλτο , το ήξεραν...

Τύχη καλή , μου 'δωσε τις ευκαιρίες να συναντήσω τον αγαπητό Μιλτιάδη , σε όλες σχεδόν τις...ηλικίες της ζωής μου , από παιδί ακόμα , κατεβαίνοντας στην Αθήνα , απ' το Λιδορίκι , έβλεπα άκουγα και μάθαινα γιά το Μιλτιάδη , εκτός βέβαια απ' την περίοδο που σπούδαζε μαζί με τον αδερφό του Γιώργο , στο Γκράτς της Αυστρίας , όπου και γνώρισε τη μεγάλη του αγάπη , τη γυναίκα του τη Στεφανία ( Στέφη ) με την οποία έζησε τη ζωή του , μιά υπέροχη...Ελληνίδα απ' την ...Αυστρία , που έδωσε μαθήματα...Ελληνικότητας , σε πολλές και..πολλούς Έλληνες και Ελληνίδες , που γεννήθηκαν ..εδώ...

Στη νεανική του περίοδο , ο Μιλτιάδης ήταν , όπως όλοι οι..γνωρίζοντες ομολογούσαν και ομολογούν , ο αδιαφιλονίκητος..καρδιοκατακτητής Παγκρατίου και...περιχώρων , και χώρια απ' την εμφανισιακή...προίκα που τού 'χε δώσει η φύση , είχε πάρει κι' ένα ..μοναδικό

ένα ..χρυσό..πανωπροίκι , μιά υπέροχη λυρική φωνή...

Στις τότε Παγκρατιώτικες νεανικές παρέες , με τις κανταδίτσες και τις ρομαντικές νυχτερινές βόλτες , στων..ερώτων τη γλυκειά εποχή , ήταν και πάλι ο ..πρωταγωνιστής , χαρακτηριστικό είναι το γεγονός , ότι ενώ στην παρέα τους ήταν κι' ο γνωστός μας , πολύ καλός τραγουδιστής , Γιάννης Βογιατζής , οι ..γνωρίζοντες λένε , πως κι' αυτός ακόμα , που ήταν ακόμα στο..ξεκίνημά του , έλεγε : όταν τραγουδάει ο Μίλτος εμείς...σιωπούμε...

Σπούδασε λοιπόν ιατρική , έγινε Παθολόγος , ειδικεύτηκε και στην καρδιολογία , και άσκησε το λειτούργημά του στο Παγκράτι , κάπου στο τέρμα , και καταξιώθηκε και σαν γιατρός , αφού από χρόνια είχε στις καρδιές των ανθρώπων καταξιωθεί σαν ένας υπέροχος άνθρωπος .

Τυχερός , με τα δικά μας , ταπεινά κριτήρια , στη ζωή του , η τύχη του τα 'δωσε σχεδόν όλα..μιά υπέροχη , ομολογουμένως , σύντροφο , λεβεντιά , ομορφιά , όμορφη οικογένεια , φίλους , όλα , αλλά μέσα..βαθειά στην καρδιά του , υπήρχε εκτός απ' τη Στέφη και μιά άλλη ..αγάπη , η μουσική , το τραγούδι , πάθος ..παραχωμένο μα..ασίγαστο...

Προσωπική μου , άποψη , αλλά και πολλών άλλων , είναι πως ίσως να κέρδισε η ιατρική ένα άριστο γιατρό και άνθρωπο , αλλά είναι βέβαιο πως η πατρίδα μας , έχασε ένα μεγάλο καλλιτέχνη , μιά μεγάλη φωνή ...

Στις δεκαετιές του 80 και 90 , που υπηρέτησα στο κατάστημα Παγκρατίου , απέναντί του , τα λέγαμε συχνά-πυκνά , ήταν και εξαίρετος πελάτης , εξακολουθούσε να διατηρεί το..επιβλητικό παράστημα και την ..θανατηφόρα , γιά τις κυρίες , εμφάνιση , αλλά αν τον γνώριζες , διέκρινες , στη συζήτηση τον καυμό του γιά την μικρή του..αγαπημένη , το τραγούδι κι' η μουσική , δυστυχώς όμως κι' αν....

...Όλα τα σβύνει ο καιρός..

κι' ο χρόνος τα..γιατρεύει ,

μα η αγάπη η αλύτρωτη..

όσο..γερνάει...θεριέυει..

Στα καταβάθια της καρδιάς ,

βουβή ..φυλακισμένη..

όπως στη στάχτη την παλιά ,

η σπίθα η...ξεχασμένη...

Θυμάμαι , τα τελευταία χρόνια , που ερχόταν στο γραφείο , και συζητούσαμε , έφερνα σκόπιμα την κουβέντα , στο..τραγούδι και του ζητούσα , μεταξύ σοβαρού και ..αστείου , να πει κάποια άρια , η καμιά παλιά Ναπολιτάνικη καντσονέτα , ειδικά το " Torna a Sorento "( Γύρνα στο Σορέντο..) , ένα υπέροχο , νοσταλγικό λυρικό τραγούδι , πέρναγε ..φευγαλέα το..ονειροπόλο βλέμα του , από μένα , το κάρφωνε κάπου..και σιωπούσε ...Τώρα , χρόνια μετά , που αναπολώ τις όμορφες εκείνες στιγμές , όλο και..περισσότερο μου γίνεται ..έμμονη ιδέα , κάτι μου λέει , πως μέσα στη γλυκειά του νοσταλγία , κάπου σο βάθος της ψυχής του , ίσως , το ύπέροχο αυτό τραγούδι , να το 'νοιωθε και λιγουλάκι...τροποποιημένο , παραλλαγμένο ...σαν " Torna a...Lidoriki..." όρκο βέβαια..δεν παίρνω ....

Εδώ , θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και τη λεβεντιά όμως της συντρόφου του , της αγαπημένης του Στέφης, σαν υποδειγματική ..Λιδορικιώτισσα , έφερε το Μίλτο και τους γονείς του , στον τόπο που γεννήθηκαν , που είδαν το φως..που μεγάλωσαν , στο αγαπημένο τους χωριό , το Λιδορίκι μας ...οι Σφετσαίοι ξαναγύρισαν στο..σπίτι τους ...κι' εμείς όλοι , που τους γνωρίσαμε , και τους αγαπήσαμε , προχθές την Κυριακή τους καλωσορίσαμε με μπόλικη..Λιδορικιώτικη αγάπη...

Μεγάλο όμως μερίδιο της αγάπης μας έχει και η αγαπητή μας Στέφη , γιά τη..γενναία απόφασή της και την υπέροχη αυτή ενέργειά της...

Αγαπημένε φίλε Μιλτιάδη..καλωσόρισες στο χωριό μας.........Κ.-