Πέρασαν , λες , σαν το νερό , σχεδόν πενήντα χρόνια ,
τότε που ξεκινάγαμε , αμούστακα.. παιδιά…
στα τέσσερα , του ορίζοντα , σημεία , σαν χελιδόνια
σκορπίζοντας , με όνειρα , κι’ ελπίδες στην καρδιά .
Σαν τις σταγόνες της βροχής , που τις σκορπάει ο αγέρας
σκορπίσαμε ολόγυρα , σε τόπους μακρινούς ,
στον κόρφο ένα φυλαχτό , κι’η ευχούλα μιας ..μητέρας ,
π’ άναβε λαδοκάντηλα , σ’άγιους εσπερινούς .
Χρόνια σκληρά , ολόπικρα , μα και πολυαγιασμένα ,
ζήσανε μικροφαμελιές , ανάστησαν.. παιδιά ,
παντρέψαν ορφαναδερφές , πρόσωπα αγαπημένα ,
μα μείναν πάντα ζωντανές οι πίκρες στην καρδιά …
Τώρα , με γκρίζα τα μαλλιά , την ξενητειά στα μάτια ,
μα την ελπίδα , πάντοτε , φλογάτη στην καρδιά ,
Πατρίδα εδώ , Πατρίδα εκεί , γίναμε δυό… κομμάτια ,
πουλάκια του καλοκαιριού , γυρνάμε στα παλιά….......Κ.-
Αθήνα 11.2.08
Αφιερωμένο στα Σπυροπουλάκια , και σ' όλα τα ξενητεμένα μας αδέρφια .
No comments:
Post a Comment