TO ΓΙΟΦΥΡΙ ΤΟΥ ΣΤΕΝΟΥ....

Το περίφημο , θολωτό , πετρόχτιστο γιοφύρι του Στενού , στο βάθος και λίγο δεξιότερα ήταν ο οικισμός Αβορίτης , χωριό του Μακρυγιάννη , που υπαγόταν στο Κροκύλειο . Στη φωτογραφία είναι ορατή η..ειρηνική συνύπαρξη παράδοσης και..τεχνολογίας , αριστερά φαίνεται μιά..τηλεγραφοκολώνα ελαφρώς..τεθλασμένη και πάνω στό γιοφύρι , φουστανελλάδες ...χαιρετούν , προφανώς το φωτογράφο....

" Η πατρίς της γεννήσεώς μου , είναι από το Λιδορίκι , χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη , τρεις ώρες είναι από το Λιδορίκι μακριά το άλλο το χωριό , πέντε καλύβια . Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα . Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί και όταν ήμουνε ακόμα εις την κοιλιά της μητρός μου , μίαν ημέρα πήγε διά ξύλα εις τον λόγκον . Φορτώνοντας τα ξύλα στο νώμο της , φορτωμένη εις τον δρόμον , εις την ερημιά , την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα . Μόνη της η καημένη και αποσταμένη εκιντύνεψε και αυτήνη τότε και εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη , φορτώθη ολίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου εις τα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε εις το χωριόν . Σε κάμποσον καιρόν έγιναν τρία φονικά εις το σπίτι μας και χάθη και ο πατέρας μου . Οι Τόρκοι του Αλήπασα θέλαν να μας σκλαβώσουνε . Τότε διά νυχτός όλη η φαμελιά και όλο μας το σόι σηκώθηκαν και φυγαν και ήθα πηγαίνουν εις την Λιβαδιά να ζήσουνε εκεί . Θα πέρναγαν από 'να γιοφύρι του Λιδορικιού ονομαζόμενον Στενό , δεν πέρναγε από άλλο μέρος το ποτάμι . Εκεί φύλαγαν οι Τούρκοι να περάσουν να τους πιάσουνε , και δεκαοχτώ ημέρες γκιζερούσαν εις τα δάση όλοι κι' έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ β'υζαινα κι' έτρωγα αυτό το γάλα . Μην υποφέρνοντας πλέον την πείνα , αποφάσισαν να περάσουνε από το γιοφύρι , και ως βρέφος εγώ μικρό , να μην κλάψω και χαθούνε όλοι , αποφάσισαν να με πετάξουν εις το δάσος , εις τον Κόκκινον ονομαζόμενον , και προχώρεσαν διά το γιοφύρι . Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέγει : " Η αμαρτία του βρέφου θα μας χάση , τους είπε , περνάτε εσείς και σύρτε εις το τάδε μέρος και σταθήτε ...το παίρνω κι' αν έχω τύχη και δεν κλαψη , διαβαίνουμε .." η μητέρα μου κι' ο Θεός μας έσωσε . Αυτά όλα τάλεγε η μητέρα μου και οι άλλοι συγγενείς . Σηκωθήκαμεν όλη η φαμελιά και συγγενείς και πήγαμεν εις Λιβαδιά και μας περασπίστηκαν οι φιλάνθρωποι άρχοντες εκεί κάμποσον καιρόν , όσο οπού πιαστήκαμεν και κάμαμεν εκεί σπίτια , υποστατικά "

Έτσι αφηγείται ολοζώντανα , στ'απομνημονεύματά του , ο Μακρυγιάννης τις πρώτες μέρες της ζωής του και το θρυλικό πέρασμα του γιοφυριού του Στενού , παρακάτω απ' το Λιδορίκι .

Το παλιό αυτό πέτρινο γιοφύρι πέρασε από...σαράντα κύματα , και σήμερα είναι στον πάτο της λίμνης , γιά όσους όμως το είδαν , το περπάτησαν και το θυμούνται , είναι ένα όμορφο όνειρο που δεν τελειώνει ποτέ....