ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ...

Γέρνει η ζωή στην αγκαλιά του Οκτώβρη αποσταμένη , φθινοπωριάζει ,
τα φύλλα , κίτρινα , σωριάζονται νεκρά , κάτω στων δέντρων τα ριζά ,
τ’ όνειρο του καλοκαιριού , έωλο , μακρυνό , μέρα τη μέρα ξεθωριάζει ,
κι’ όλα προσμένουν , φοβισμένα , τα σημάδια του χειμώνα , σιωπηλά .

Πέρα , στο δάσος με τις κουμαριές , δάκρυα κρυσταλλένια , της δροσιάς
της πρωινής , πολύτιμα πετράδια , παίζουνε με τις πρώτες ηλιαχτίδες ,
αστραφτερά διαμάντια ,σκορπισμένα στην νοτισμένη αγκαλιά της καταχνιάς
που απλώνεται , σκεπάζοντας της γερασμένης λίμνης τις βαθειές ρυτίδες .

Τα ξωτικά του Βαρδουσιού , αποκαμωμένα , σέρνουνε το στερνό χορό ,
στουβασιλιά χειμώνα το γκριζόχρωμο παλάτι , θλιβερά , λαβατωμένα
καθώς σκορπάει , το φως της μέρας , του ήλιου το σπαθί , το λαμπερό ,
σκίζοντας , λες , θριαμβευτικά , τα μαύρα σύννεφα πουν’ μαζεμένα .

Πέρα μακριά , που σμίγει η γη κι’ ο ουρανός , στον τελειωμό της λίμνης ,
ο ποιητής , τυφλός προφήτης , του κόσμου τα μελλούμενα αγναντεύει
στο σκουριασμένο θρόνο της ζωής , απομεινάρια θλιβερά , μιάς μνήμης
που ξεθωριάζει διαρκώς , καθώς του Σείριου το φως θεριεύει….

Λιδορίκι Φθινόπωρο 2006 .- Κ .