Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ....

Έφαγε η ανελέητη Αμερική , εκείνα τα χρόνια ( 1900 - 1930 ) , την αφρόκρεμα και τον αθέρα της Δωρικής νεολαίας , τότε που η μαύρη φτώχεια έδιωχνε απ' τον τόπο μας ότι καλύτερο είχε και τό 'στελνε πεσκέσι στον αχόρταγο Μινώταυρο της Βορειοαμερικάνικης γης , γιά να μείνουν εκεί και να χαθούν - οι πιό πολλοί - γιά πάντα , μακρυά απ' τον τόπο τους , που τους είχε όμως πολύ ανάγκη εκείνη την εποχή .
Ό,τι περίσσεψε απ' την άλλη καταβόθρα του Λαυρίου με τις ανθρωποκτόνες γαλαρίες της πήγε τώρα εκεί που το δολλάριο το..." φκυάριζαν στους δρόμους " κατά πως μολογούσαν οι εφημερίδες , σκληρή πραγματικότητα ...έστελνε η Πατρίδα τον αφρό , γιά να κλείσουν εδώ , πολλές τρύπες ανοιχτές , να ξεχρεωθούν σπίτια , να βγούν αμπελοχώραφα από ..τοκογλυφικές υποθήκες , να πληρωθούν ομόλογα σ γιατρούς και φαρμακεία , να σπουδάσουν τα μικρότερα αδέρφια , που τά 'παιρναν τα γράμματα , να προικιστούν οι αδερφάδες , να δει το έρμο το σπίτι καλύτερες μέρες ...
Η φτώχεια , δεν κεφαλωνόταν εκείνα τα χρόνια , με τίποτα . Μικρός και στέρφος ο τόπος μας , και κάτι το πρωτόκολλο του αγροφύλακα , κάτι το ένταλμα του κλητήρα και του χωροφύλακα , κάτι τα διπλο-τριπλογραμμένα βερεσέδια του μπακάλη , ο λίβας , το τσιάφι , η αναβροχιά , τα ζλάπια , όλα , Θεοί και δαίμονες μαζί , έπνιγαν τον φουκαρά , τον έρμο τον Δωριέα , που αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να τα βγάλει πέρα .
Πίστεψαν στο όνειρο της Αμερικής , την αρχή την έκαναν οι γείτονές μας οι Κραβαρίτες , απ' αυτούς , περνώντας το Λιμνιστόρεμα , ήρθαν τα ζαμπέρια στο Κουπάκι , Ζωριάνου , Αλποχώρι κλπ . και βούιξε όλη η Δωρίδα γιά τα πλούτια της γης του Κολόμβου . Κι' έτρεξαν όλοι , ως κι' ο γέρο - Λούτος ακόμα , να καζαντίσουν , έβγαλαν τα τσαρούχια και τη φουστανέλα , φόραγαν τα " φράγκικα " κι έφευγαν , ένας κοντά τον άλλον...
Τότε δε χρειάζονταν ταυτότητες και...διαβατήρια , μόνο τα εισιτήρια και γειά νά'χεις , όλα τ' άλλα περίσσευαν . Κατέβαιναν στο χάνι του Κολατζή ( Ερατεινή ) , έπαιρναν το βαπόρι της γραμμής κι έπιαναν Πάτρα , απ' όπου έφευγαν όλα τα πλοία του εξωτερικού , όπως τα " Θεμιστοκλής " και " Πατρίς " ,στην αρχή και τα Ιταλικά " Σατούρνια " και " Βαλκάνια " , αργότερα , τα πιό πολλά , σωστοί...σκυλοπνίχτες , έκαιγαν κάρβουνο και πνίγοντας τον κόσμο με τον καπνό τους , έκαναν το ταξείδι τους , που κράταγε κοντά ένα μήνα , αφού έπιαναν σ' όλα τα λιμάνια ...

" Όποιος πάει στην Αμερική
να κάτσει να συλλογιστεί ,
σαράντα μέρες θάλασσα ,
καπνό κι αναστενάματα... "

Έτσι έλεγε το τραγούδι , σαράντα μέρες θαλασσοπνίγονταν κυριολεκτικά , στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο , μέσα στην κάπνα και στη βρώμα , με φασολάδα - μακαρονάδα κάθε μέρα , με τρικυμίες και τραντάγματα , άνθρωποι βουνίσιοι , πο όλοι , σχεδόν , έβλεπαν γιά πρώτη φορά θάλασσα κι έμπαιναν σε βαπόρι , κι' όταν έφταναν στη Ν.Υόρκη , στο.."καστιγκάρι " ένοιωθαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα...

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι.......