ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ....Γ΄.

Τα μαθήματα τότε ήταν πιό απλά . Το προπολεμικό σύστημα ήταν τελείως διαφορετικό απ' το σημερινό . Τώρα το ποιό είναι καλύτερο θα το δείξει ο χρόνος , εμείς λέμε το παλιό , οι νέοι το δικό τους , το σημερινό . Εμείς κάναμε διαίρεση στις μεγάλες τάξεις , τώρα την κάνουν στην πρώτη , αριθμητική μαθαίναμε με σπιρτόξυλα και φασόλια , αλλά δεν νομίζω να υστερούμε από τους σημερινούς μαθητές , αλλά ας είναι...
Εκείνο όμως που θα μου μείνει αξέχαστο ήταν το μάθημα της Ωδικής και γελάω σαν το θυμάμαι . Ζήτημα αν κάναμε 5-6 μαθήματα το χρόνο , κι' αυτά όχι γιά να μάθουμε νότες , όργανα , κλπ, αλλά γιά να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τρία με τέσσερα τραγουδάκια , που τα ξέραμε όλοι καλά . Αυτά ήταν τα : " Μηλίτσα , που 'σαι στο γκρεμό " , που τόλεγε η Θυμία του Μπέη πρώτη , που τό 'ξερε καλά και μεις επαναλαμβάναμε τη στροφή , το " δε λαλείς , καημένο αηδόνι " το " Στην Αγιά Σοφιά αγνάντια , στέκουν τα ευζωνάκια " και το " Την Ελληνική σημαία , μάνα μου την αγαπώ "...Η μόνη παρεμβολή του Μίχου ήταν στο τραγούδι που μας είχε μάθει - το μοναδικό - " Τι ωραία που σημαίνει η καμπάνα του χωριού μας ". Το λέγαμε όλα τα παιδιά κι' ο Μίχος συμπλήρωνε με τη βαθειά του φωνή τον ήχο της καμπάνας ....μπαμ...μπημ...μπαμ , μπαμ...μπημ...μπαμ...! Αυτό ήταν , όλο κι' όλο , το μάθημα της Ωδικής .
Το μεγάλο όμως αναστάτωμα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς ήταν η 25η Μαρτίου και οι προετοιμασίες της , που άρχιζαν από τις 15 του Φλεβάρη . Τα παιδιά όλα διάλεγαν ένα ποίημα γιά τη γιορτή και τόλεγαν στην τάξη σαν πρόκριση . Αν το έλεγαν καλά , ο δάσκαλος τους έλεγε πως εγκρίνεται και να το μάθουν καλά να το πουν στη γιορτή . Από τα 50 ποιήματα - ας πούμε -εγκρίνονταν 5-6 , υτά που οι επιλογείς τους τά 'λεγαν καλά , αλλά και ταίριαζαν καλύτερα στο ηρωικό πνεύμα της ημέρας . "Η Γκιώνα λέει της Λιάκουρας ", " Ανέβα Μήτρο , στου βουνού " , και κάποια άλλα , μέχρι ξύλο έπεφτε ποιός να τα πρωτοπάρει .
Ύστερα είχαμε και τα χάρτινα φαναράκια , που τα φτιάχναμε μόνοι μας , γιατί δεν είχαμε λεφτά να τ' αγοράσουμε έτοιμα από τον Μπήλιο η τον Καραμήτσο . Κοιτάζαμε μάλιστα να 'ναι ψιλές οι ζάρες , αλλά λίγοι τα κατάφερναν . Εγώ , γιά παράδειγμα , ποτέ μου δεν τα κατάφερα να φτιάξω και τ' αγόραζας από το Γιώργο της Απαποκστάλλως , που ήταν μάστορας σε τέτοια .
Τ' αποκορύφωμα όμως της γιορτής ήταν οι πανηγυρικοί στην εκκλησία . Μόνιμος ομιλητής ήταν ο μακαρίτης Κυριαζόγιαννος , που επαναλάμβανε στερεότυπα το δαυλό του Καψάλη , εννοώντας τον ηρωικό Μεσολογγίτη μπουρλοτιέρη . Εμείς όμως απορούσαμε , νομίζοντας ότι λέει γιά το γέρο Καψάλη , τον παππού τουβ σημερινού Διευθυντή της εφημερίδας μας !!! Κατόπιν όταν έγινε Πρόεδρος ο μακαρίτης Κ.Πανάγος , τα πράγματα απλοποιήθηκαν . Ο μπαρμπα Κώστας , μη ξέροντας πολλά γράμματα και μη θέλοντας να κουράσει το εκκλησίασμα με χιλιοειπωμένα λόγια , ανέβαινε στον άμβωνα και φώναζε : " Ζήτω η 25η Μαρτίου " , " Ζήτω το Έθνος "και το πανηγύρι σχόλαγε , με ζητοκραυγές από τα ενθουσιασμένα μαθητούδια .
Όλα αυτά , όλη αυτή η ατμόσφαιρα , που σε συνέπαιρνε και σ'έκανε να νοιώθεις Έλληνας , ήταν αποτέλεσμα της συνεχούς διεργασίας των απλών εκείνων Γραμματοδιδασκάλων , κι' εμείς όλοι , που περάσαμε απ' τα χέρια τους , δεν το παραγνωρίζουμε ποτέ αυτό και στεκόμαστε πάντα ευλαβικά και μ' ευγνωμοσύνη μπροστά στη μνήμη τους .

Έτσι τελείωσε η αφήγηση του Αλέκου Κωστάκη , σχετικά με τους Δασκάλους , τους μαθητές και γενικότερα , την προπολεμική Παιδεία , όπως φυσικά αυτή...λειτουργούσε στο χωριό μας .

Καλή σας μέρα , καλή Κυριακή .........Κ.-