TO MAΡΤΥΡΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1941 - Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΥ .

Απ' το " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " αρ.φυλ. 16 - Μάρτιος 1983 , δημοσιεύουμε μιά..ανάμνηση του χωριανού μας Γιάννη Σκούτα , αξίζει να τη διαβάσετε . " Πάνε 42 χρόνια από τότε . Απρίλης του 1941 , ημέρες του Πάσχα , γυμναζόμαστε στο έμπαιδο αγυμνάστων στην Τεγέα Τριπόλεως , όταν ένα πρωί , τη στιγμή που τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φτάσει στη Λάρισα , μας κάλεσε ο λοχαγός μας Λεβέντης , το επώνυμό του , και μας είπε πως παίρνουμε αόριστον άδεια να γυρίσωμε στα σπίτια μας , γιά να μη μας πιάσουν οι Γερμανοί αιχμάλωτους στρατιώτες . Αυτή την εντολή είχε δώσει ο Πρωθυπουργός Κορυζής που διαδέχθηκε το Μεταξά . Και αυτή η εντολή ήταν η αιτία να υποχρεωθή σε αυτοκτονία γιατί δεν κρατήσαμε άμυνα , να προλάβουν να φύγουν οι Άγγλοι στην Κρήτη . Δεν είχαν περάσει 3 μήνες που σκοτώθηκε ο αδελφός μου Θύμιος , έφεδρος ανθυπολοχαγός , στην Αλβανία και ένας χρόνος που είχα χάσει τον άλλο αδερφό μου Θανάση , φοιτητή . Γύρισα μέσω Αιγίου , με καίκι στην Ερατεινή - Λιδωρίκι κοντά στους χαροκαμένους γονείς μου . Ημέρες Λαμπρής και ο κόσμος αντί γιά Ανάσταση του Χριστού περίμενε το δικό του σταύρωμα . Οι Γερμανοί είχαν φτάσει στη Λαμία και εν τω μεταξύ περνούσε ο στρατός μας με όσα μεταφορικά μέσα του είχαν μείνει , οπισθοχωρώντας από το Αλβανικό μέτωπο . Το Λιδωρίκι ήταν συγκοινωνιακός κόμβος μετάξύ Ιωαννίνων - Αθηνών και οι στρατιώτες ταλαιπωρημένοι , πεινασμένοι , διψασμένοι , με σχισμένα ρούχα και άπλυτοι έφευγαν προς τα πίσω , διαλυμένα ασκέρια . Μερικά αυτοκίνητα , πολλά μουλάρια , μετέφεραν , ότι μπορούσαν από πολεμικό υλικό . Και στο δρόμο έμεναν αυτοκίνητα χωρίς βενζίνα και οι χωρικοί τα διέλυαν . Σκορ΄πούσαν τα πυρομαχικά και χάριζαν τα μουλάρια γιά λίγα τρόφιμα η και γιά λίγα χρήματα οι στρατιώτες γιά να γυρίσουν στα σπίτια τους προς Αθήνα και Πελοπόννησο . Ημέρες αγωνίας ημέρες μαύρης συμφοράς γιά το Έθνος . Ήταν η Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής μετά το Πάσχα , που το Λιδωρίκι πανηγύριζε παλιά . Μέσα στη σύγχυση και την τρομάρα διαδόθηκε σαν αστραπή μιά είδηση που σαν αναλαμπή στις μαύρες ψυχές των κατοίκων τους τόνωσε προς στιγμήν . Οι Άγγλοι προέβαλαν αντίσταση και αναχαίτησαν τους Γερμανούς . Και πριν καλά-καλά συνέλθομε από την είδηση , φάνηκαν πάνω απ' τον κάμπο της Βελάς , δυό σμήνη αεροπλάνων τα οποία προς στιγμήν , έδωσαν την εντύπωση ότι δήθεν αερομαχούσαν . Νομίσαμε , ότι ήταν Εγγλέζικα και Γερμανικά και ανέβηκα ψηλά προς τον παλιόραγκο να δω την αερομαχία . Είχα μαζί μου το μικρότερο αδελφό μου Παντελή , μαθητή γυμνασίου , που τος έχασα κι' αυτόν μετά από λίγους μήνες , όταν οι Ιταλοί θρονιάστηκαν σαν στρατός κατοχής στο Λιδωρίκι , και τον ξάδερφό μου Θύμιο Καράντζαλο . Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα και τα δυό σμήνη , που ήταν ΣΤΟΥΚΑΣ , ενώθηκαν και μαζί έκαμαν ένα - ένα κάθετο εφόρμηση κατά του Λιδωρικίου και άρχισε άγριος πολυβολισμός στα σπίτια , στούς δρόμους , αλλά κυρίως στα στρατιωτικά αυτοκίνητα που ευρίσκοντο στο Δημόσιο δρόμο . Κρυμένοι με την παρέα μου πίσω από μία κοτρώνα σ' ένα μικρό αυλάκι ακούγαμε τις σφαίρες σαν σφήνες να περνούν από πάνω μας και μερικές να χτυπάν το λιθάρι που μας προστάτευε . Σε λίγο άρχισε να νυχτώνη , και τα αεροπλάνα φύγανε , αφού άφησαν μερικούς νεκρούς , μεταξύ των οποίων και ένα λοχία και μερικούς τραυματίες . Και ήλθε στη συνέχεια η μαύρη , η σκοτεινή , η εφιαλτική νύχτα της κατοχής που κράτησε τριάμισυ χρόνια και που άφησε την Ελλάδα ρημαγμένη και διχασμένη . Την ώρα που ξημέρωνε , που το γλυκοχάραμα της λευτεριάς ρόδιζε στις κορφές της Γκιώνας , των Βαρδουσιών και του Τρίκορφου , το Λιδωρίκι , σωριασμένο σε ερείπια κάπνιζε πυρπολημένο από τον υποχωρούντα κατακτητή..." Αυτά , γίνανε στο χωριό μας πριν 67 χρόνια , αγαπημένοι μας φίλοι και ευτυχώς υπάρχουν μαρτυρίες και καταγραφές , άγνωστων γεγονότων εκείνης της εποχής , που βοηθάνε τους νεότερους , να μάθουν την ..αγνωστη ιστορία του τόπου μας .