Το πανηγύρι τ' Άι Γιωργιού , στο πανέμορφο Βαρούσι μας .Απ' το " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " αρ.φυλ. 30 - Μάιος 1984 , σας δίνουμε μιά όμορφη παλιά Βαρσιώτικη... " ανάμνηση " του αγαπητού χωριανού , φίλου και...κουμπάρου ( λόγω..Χαρ. Ζέκιου ) , Θανάση Αποστολόπουλου η Βάγια , όπως κι' ο ίδιος υπογράφει , έχουν περάσει από τότε 25 χρόνια , μα η ...φρεσκάδα της είναι απολαυστική , διαβάστε τη :
" Στην κορυφή του Βαροσιού , είναι μιά βρύση που τη λένε " Του Ντζιαμαλή ο Πλάτανος " και τ' όνομα πρέπει να το 'χει από αυτόν που φύτεψε τον πλάτανο η από αυτόν που έχτισε τη βρύση , γιατί - συνήθως - έτσι έπαιρναν τα ονόματά τους διάφορες τοποθεσίες και έργα .
Τώρα ο πλάτανος ο παλιός δεν υπάρχει , αλλά υπάρχει νέος τον οποίο φύτεψε ο Νίκος Πανάγος ( Γλυμονίκος ) . Τη χρονολογία δεν την θυμάμαι , ασ την εύρη ο γιός του ο δάσκαλος , ο Παναγιώτης . Σήμερα πάντως , όλα άλλαξαν και η βρύση δεν υπάρχει όπως ήταν . Έφτιαξαν στο μέρος εκείνο στέρνα , γιά να πίνη το χωριό νερό .
Στα παιδικά μου χρόνια - που υπήρχε η βρύση - ήταν κι' ένας ξύλινος κάλανος ( κουρίτος ) που πίναν νερό πρόβατα , γίδια , βόιδια , άλογα , σκυλιά , τα πάντα . Σ' αυτό τον κάλανο , ξέβγαζαν οι γυναίκες τα ρούχα που πλένανε , μετά απ' τη μπουγάδα . Σ' αυτόν παίζαμε και τις " καταβρεξιές " , το " λουτσιό " , που λέγαμε τότε τα Λιδωρικιώτικα παιδιά .
Κάποιο διάστημα , κυρίαρχος εκεί ήταν ο Κοκκαλιάς ( μετέπειτα δάσκαλος ) . Ο Κώστας ο Φωτόπουλος ( Κριτσιοκώστας ), - που είχε πάντα το χαμόγελο στα χείλια - θέλησε να πάρει την αρχηγία , όρμησε στον Ηλία - που ήταν σκυμένος - και τον κατάβρεχε . Κάποια στιγμή σώθηκε το νερό στον κάλανο , σήκωσε το κεφάλι του να φύγη ο Ηλίας και χτύπησε τον Κώστα του οποίου του έσπασε ένα η δυό δόντια , που βρίσκονται ακόμα μέσα στο κρανίο του Ηλία...
Πιό κάτω απ' τον κάλανο , γύρω στα πέντε μέτρα , ήταν μιά γούρνα ( στέρνα ) περίπου τέσσερα μέτρα μήκος , τρία φάρδος και δύο ύψος . Στη γούρνα αυτή , αποσωρεύονταν όλη η βρωμιά από όλα τα ζώα που αποπατούσαν και από το πλύσιμο των ρούχων κι' από χίλια δυό άλλα πράγματα . Σ' αυτή , λοιπόν , τη γούρνα , τα μεσημέρια το καλοκαίρι γδυνόμασταν , όπως μας γέννησε η μάνα μας - γιατί τότε δεν υπήρχαν οιύε σώβρακα , ούτε μαγιώ - και πηδάγαμε μέσα , καμιά δεκαριά παιδιά , γιά να κάνουμε το μπάνιο μας !
Κάναμε και καμιά βουτιά γιά να μαθαίνουμε , μην τυχόν και το φέρει η ώρα και πάμε σε θάλασσα . Φυσικά - όπως καταλαβαίνετε - πίναμε και λίγες απ' αυτό το..μείγμα , ώσπου να μάθουμε ..κολύμπι . Η βρωμιά ήταν απερίγραπτη , το νερό καταπράσινο και όταν το αφήναμε και καθησύχαζε έπιανε από πάνω μιά ..παλάμη " κορυφή " απ' τη βρώμα .
Από τη γούρνα αυτή παρ'ελασαν τα πιό πολλά - γιά να μην πω όλα - παιδιά του Βαροσιού . Κι' όλοι ήπιαν απ' το νερό της , το οποίο μπορεί να μην ήταν καθαρό και ..υγιεινό , μας έκανε όμως , να αγαπάμε το Λιδωρίκι μας ...
Όμορφη , η αφήγηση του αγαπητού μας Θανάση , και ευχής έργον όσοι , απ' τους Λιδορικιώτες φίλους μας θυμούνται , παλιά περιστατικά , παλιές ιστοριούλες , απ' τη Λιδορικιώτικη ζωή , να μας τις στείλουν να τις δημοσιεύσουμε , όλα αυτά που είναι άγνωστα στους νεώτερους , είναι πολύτιμα , θησαυρός πραγματικός , και πρέπει να τα παραδώσουμε στους απογόνους μας , η σελίδα , είναι ανοιχτή σε όλους ......Κ.-
" Στην κορυφή του Βαροσιού , είναι μιά βρύση που τη λένε " Του Ντζιαμαλή ο Πλάτανος " και τ' όνομα πρέπει να το 'χει από αυτόν που φύτεψε τον πλάτανο η από αυτόν που έχτισε τη βρύση , γιατί - συνήθως - έτσι έπαιρναν τα ονόματά τους διάφορες τοποθεσίες και έργα .
Τώρα ο πλάτανος ο παλιός δεν υπάρχει , αλλά υπάρχει νέος τον οποίο φύτεψε ο Νίκος Πανάγος ( Γλυμονίκος ) . Τη χρονολογία δεν την θυμάμαι , ασ την εύρη ο γιός του ο δάσκαλος , ο Παναγιώτης . Σήμερα πάντως , όλα άλλαξαν και η βρύση δεν υπάρχει όπως ήταν . Έφτιαξαν στο μέρος εκείνο στέρνα , γιά να πίνη το χωριό νερό .
Στα παιδικά μου χρόνια - που υπήρχε η βρύση - ήταν κι' ένας ξύλινος κάλανος ( κουρίτος ) που πίναν νερό πρόβατα , γίδια , βόιδια , άλογα , σκυλιά , τα πάντα . Σ' αυτό τον κάλανο , ξέβγαζαν οι γυναίκες τα ρούχα που πλένανε , μετά απ' τη μπουγάδα . Σ' αυτόν παίζαμε και τις " καταβρεξιές " , το " λουτσιό " , που λέγαμε τότε τα Λιδωρικιώτικα παιδιά .
Κάποιο διάστημα , κυρίαρχος εκεί ήταν ο Κοκκαλιάς ( μετέπειτα δάσκαλος ) . Ο Κώστας ο Φωτόπουλος ( Κριτσιοκώστας ), - που είχε πάντα το χαμόγελο στα χείλια - θέλησε να πάρει την αρχηγία , όρμησε στον Ηλία - που ήταν σκυμένος - και τον κατάβρεχε . Κάποια στιγμή σώθηκε το νερό στον κάλανο , σήκωσε το κεφάλι του να φύγη ο Ηλίας και χτύπησε τον Κώστα του οποίου του έσπασε ένα η δυό δόντια , που βρίσκονται ακόμα μέσα στο κρανίο του Ηλία...
Πιό κάτω απ' τον κάλανο , γύρω στα πέντε μέτρα , ήταν μιά γούρνα ( στέρνα ) περίπου τέσσερα μέτρα μήκος , τρία φάρδος και δύο ύψος . Στη γούρνα αυτή , αποσωρεύονταν όλη η βρωμιά από όλα τα ζώα που αποπατούσαν και από το πλύσιμο των ρούχων κι' από χίλια δυό άλλα πράγματα . Σ' αυτή , λοιπόν , τη γούρνα , τα μεσημέρια το καλοκαίρι γδυνόμασταν , όπως μας γέννησε η μάνα μας - γιατί τότε δεν υπήρχαν οιύε σώβρακα , ούτε μαγιώ - και πηδάγαμε μέσα , καμιά δεκαριά παιδιά , γιά να κάνουμε το μπάνιο μας !
Κάναμε και καμιά βουτιά γιά να μαθαίνουμε , μην τυχόν και το φέρει η ώρα και πάμε σε θάλασσα . Φυσικά - όπως καταλαβαίνετε - πίναμε και λίγες απ' αυτό το..μείγμα , ώσπου να μάθουμε ..κολύμπι . Η βρωμιά ήταν απερίγραπτη , το νερό καταπράσινο και όταν το αφήναμε και καθησύχαζε έπιανε από πάνω μιά ..παλάμη " κορυφή " απ' τη βρώμα .
Από τη γούρνα αυτή παρ'ελασαν τα πιό πολλά - γιά να μην πω όλα - παιδιά του Βαροσιού . Κι' όλοι ήπιαν απ' το νερό της , το οποίο μπορεί να μην ήταν καθαρό και ..υγιεινό , μας έκανε όμως , να αγαπάμε το Λιδωρίκι μας ...
Όμορφη , η αφήγηση του αγαπητού μας Θανάση , και ευχής έργον όσοι , απ' τους Λιδορικιώτες φίλους μας θυμούνται , παλιά περιστατικά , παλιές ιστοριούλες , απ' τη Λιδορικιώτικη ζωή , να μας τις στείλουν να τις δημοσιεύσουμε , όλα αυτά που είναι άγνωστα στους νεώτερους , είναι πολύτιμα , θησαυρός πραγματικός , και πρέπει να τα παραδώσουμε στους απογόνους μας , η σελίδα , είναι ανοιχτή σε όλους ......Κ.-
No comments:
Post a Comment