ΟΙ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ...

Ο γιατρός Κ . Σφέτσος , έφιππος , σε μιά φωτογραφία του , με φόντο τον Ψαλά .

Ο Αθανάσιος Λαλαγιάννης , με το ...Γιαγκούλα του , μπροστά σε κάποια εκκλησία .

Ο γιατρός Δημ. Κυριαζής , στο μπαλκόνι του σπιτιού του , δυστυχώς δεν τον έχουμε..έφιππο...

Ψάχνοντας προχθές στα συρτάρια του γραφείου μου , βρήκα ανάμεσα σε κάποιες παλιές φωτογραφίες , και μία του μακαρίτη του θείου μου γιατρού Αθανασίου Λαλαγιάννη , από το 1925 , στην οποία πόζαρε έφιππος πάνω στην ιστορική γέφυρα του " Στενού ". Πίσω της είχε την εξής λεζάντα : " ο λεβέντης ιατρός Αθαν. Λαλαγιάννης επι ατιθάσου κέλητος , εν έτει 1925 , εις την γέφυραν Στενό ".

Έκλεισα γιά λίγο τα μάτια , κι' η σκέψη μου γύρισε σ' εκείνα τα χρόνια , τα χρόνια τα παλιά , τότε που μας έδερνε όλους η φτώχεια και η αρρώστεια κι' ο " Ρουμελιώτης " του Λαχανοκάρδη είχε μόνιμη προμετωπίδα στην πρώτη του σελίδα τη φράση : " Καλαμπόκι στους τσολιάδες !!!".

Τότε , που η ελονοσία - προθάλαμος κάθε άλλης αρρώστειας - θέριζε κυριολεκτικά την επαρχία μας κι οι μαθητές κάθε μέρα , μόλις έμπαιναν στο σχολείο , αντιμετώπιζαν το δάσκαλο , που , κρατώντας ένα κουτί " κρατικής υδροχλωρικής κινίνης " , τους υποχρέωνε να πιούν μπροστά του ( ο καθένας από ένα κουφέτο - σκέτο φαρμάκι - που , ανάθεμά το , δεν πήγαινε με τίποτα κάτω ).

Τότε , που , κάθε τόσο και λιγάκι , ιδιαίτερα δε το καλοκαίρι , τη μεσημεριανή ησυχία την τάραζαν ξαφνικά " ρεκέσματα " κι ουρλιαχτά κι' απεγνωσμένες φωνές μανάδων , που έσκουζαν γιατί τα παιδιά τους " τάπιαναν ασπασμοί " , δηλαδή σπασμοί άπό υψηλό πυρετό , 41 και , εξαιτίας της ελονοσίας . Κι έτρεχαν οι γειτόνισσες - τότε δα υπήρχαν κι' απ' αυτές - και πέταγαν το άρρωστο παιδί σε μιά σκάφη με κρύο νερό να συνέλθει .

Τότε , που οι γιατροί , όταν εξέταζαν άρρωστο , το πρώτο που κοίταζαν ήταν να ψηλαφίσουν τη σπλήνα του , να δουν αν ήταν διογκωμένη κι όχι να τον ακροστούν , καθώς κάνουν σήμερα .

Τότε , που μόνον το Λιδορίκι είχε 5 κι έξι γιατρούς , χώρια η Γρανίτσα , το Κροκύλειο , η Ερατεινή , η Αρτοτίνα και το Ευπάλιο , που είχαν κι αυτά τους γιατρούς τους . Και δεν είχαν οι γιατροί εκείνοι πενθήμερα και ώρες πεισκέψεων , ούτε τα μέσα , που έχουν οι σημερινοί συνάδελφοί τους . Που ήξεραν τότε τις μικροβιολογικές εξετάσεις , τις ακτινογραφίες και τα τέτοια ! Με τ' αυτί μονάχα , και χωρίς ακουστικό , ο γερο Λαλαγιάννης , βάζοντάς μου να λέω συνέχεια " τριαντατρία - τριαντατρία - τρακόσια τριαντατρία ", μου βρήκε την πλευρίτιδα , που εδώ , οι γιατροί της υπηρεσίας μου , δυσκολεύονταν να τη βρουν . Ένα απλό στροφέα γιά την ανάλυση ούρων είχε ο Ψιμάρας κι έκανε την ίδια εντύπωση που θα 'κανε σήμερα ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής η ακτίνες λέιζερ ! Κι ' είναι άξιοι θαυμασμού οι γιατροί εκείνοι , γιατί ποτέ δεν έπεφταν στις διαγνώσεις τους έξω .

Μα πιό πολύ είναι άξιοι θαυμασμού γιά την ευσυνειδησία τους , την ανθρωπιά τους , τον χριστιανικό αλτρουισμό τους και την υψηλή τους αντίληψη ως προς το ιερό τους λειτούργημα και το επιστημονικό τους καθήκον .

Ούτε ο Σφέτσος , ούτε ο Κυριαζής , ούτε ο Κάππος , ούτε ο Λαλαγιάννης , ούτε ο Παπαιωάννου , ούτε ο Ψιμάρας κι ο Παπαδόπουλος , πιό τελευταία , πλούτισαν από την ιατρική τους . Το μόνο που είχαν περισσότερο από τους άλλους ήταν ένα ευπρεπέστερο σπίτι , που κι' αυτό ήταν ξενοδοχείο και κέντρο διερχομένων των φτωχών πελατών τους η των κομματικών τους φίλων . Από ποιόν άλλωστε να πάρουν χρήματα ; Κακογεννούσε μιά στον Άβορο η γκρεμοτσακιζόταν κάποιος στο Τριβίδι ; Έπρεπε ο γιατρός να σελώσει τ' άλογο , να βάλει στο δισάκι λίγα φάρμακα και μερικά εργαλεία και να τρέξει στον ασθενή . Και τι νατου πάρει , όταν όλο το χωριό να το έστιβες στο υδραυλικό ..πιεστήριο , δεν θάβγαζες ούτε ένα κατοστάρικο ;

Όλοι οι γιατροί είχαν άλογα καλοταισμένα και γερά . Τους έδιναν ονόματα καθένας τους ( Μάρω, Γιαγκούλας , και τέτοια ) κι οι υπηρεσίες τους τα ξύστριζαν ταχτικά και τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους . Κι' όταν ερχόταν εοδοποίηση από κάποιο χωριό , σε πέντε λεπτά , τ' άλογο ήταν έτοιμο . Κι ο γιατρός έφευγε , όποια ώρα κι εποχή κι' αν ήταν . Ας ήταν χειμώνας , νύχτα , χιονόνερο , κατεβασμένα ρέματα , σκυλιά , λύκοι , ληστοφυγόδικοι , ληστές , γκρεμοί , σάρρες . Πέρναγαν σαν τα στοιχειά της νύχτας τραγουδώντας γιά να εμψυχώνουν τ' άλογά τους και απευθύνοντάς του γλυκόλογα να μην παραπατήσει η σκιαχτεί από κάνα ζουλάπι η τσοπανόσκυλο και τους πετάξει κάτω , πράγμα που είχε γίνει αμέτρητες φορές κι ήταν θαύμα το πως γλύτωσαν με λίγα σπασμένα πλευρά μόνο .

Κι απορούσαν πολλές φορές οι τσοπάνηδες , καθώς τους άλουγαν να περνάνε σε ώρα , που μήτε στοιχειά δεν περνούσαν κι' έκαναν το σταυρό τους γιά την αποκοτιά τους . Και πετάχτηκαν τα μάτια του Γούρα όταν είδε κάποτε το Λαλαγιάννη να το΄ν έχει πάρει η κατεβασιά του Κόκκινου , μαζί με τ' άλογό του το Γιαγκούλα , πηγαίνοντας στο Λούτσοβο . Τον πέταξε 100 μέτρα πιό κάτω , έγινε μούσκεμα , γλύτωσε από θαύμα , αλλά γύρισε . Πήγε πιό πάνω και πέρασε - τότε δεν υπήρχε γιοφύρι - και πήγε στο Λούτσοβο . Πόσο , άραγε , θά'πρεπε να πληρωθεί γι αυτό ;

Πόσες φορές τ' άλογά τουςβ δεν τους πέταξαν κάτω, γιατί κάτι τα νξιάφνιασε ; Ποιός απ' τους γιατρούς εκείνους είχε σωστά τα πλευρά του ; Όλοι τους είχαν κατάγματα , όλοι τους είχαν γκρεμοτσακιστέι και δυό και τρεις φορές . Ήρωες γιατροί , άνθρωποι γιατροί , που συμπόναγαν στη φτώχεια και στη δυστυχία , που ήξεραν τα προβλήματα και τους καυμούς όλων των πελατών τους και συμβούλευαν και γεφύρωναν τα μίση και ημέρευαν τα πνεύματα και καλμάριζαν τις αντιθέσεις , που γεννιούνταν , εξαιτίας της μαύρης φτώχειας .

Με τις κυλότες τους , τις μπότες και τα σπιρούνια τους , πέρναγαν καβάλα στ' άλογά τους κι' ο κόσμος τους έβλεπε μ' αγάπη , λατρεία και θαυμασμό , σα νάβλεπε ένα μικρό θεό . Ούτε ο παπάς , ούτε ο δάσκαλος απολάμβαναν τέτοιο θαυμασμό όσο οι γιατροί . Και προς τιμήν τους , ήταν όλοι , μα όλοι ανεξαιρέτως , αψεγάδιαστοι , αληθινοί επιστήμονες , αληθινοί άνθρωποι , με υψηλότατη αίσθηση του καθήκοντος , γι'΄αυτό εμείς οι νεώτεροι , που τους γνωρίσαμε και τους ζήσαμε από κοντά , ας τους θυμόμαστε κι' ας διατηρούμε πάντα τη μνήμη τους με σεβασμό .

Τέτοιοι γιατροί - δυστυχώς - λίγοι υπάρχουν σήμερα.....

Έτσι , φίλοι μου θυμόταν , ο αξέχαστος Λιδορικιώτης και αγαπημένος φίλος Αλέκος Κωστάκης , τους Λιδορικιώτες γιατρούς της παλιάς όμορφης εποχής του χωριού μας , το κομμάτι αυτό γράφτηκε το 1982 και δημοσιεύτηκε στο "ΛΙΔΩΡΙΚΙ " αρ.φυλ. 5 , του Απριλίου 1982 . O αλησμόνητος Αλέκος , άφησε πραγματικό θησαυρό , γύρω απ' τη Λιδορικιώτικη , και όχι μόνο , ζωή.......

Να περνάτε όλοι καλά..........Κ .-