ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΔΩΡΙΔΑΣ - Γ.' ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΑΙ...ΑΛΛΑ

ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ..ΓΕΝΝΗΘΕΙ...



Συνέχεια απ' το προηγούμενο .

Αλάνθαστο , ακόμα , προγνωστικό θεωρείται και το σχήμα της κοιλιάς της εγκύου :


Αν η κοιλιά είναι ..μυτερή , τ' αγόρι είναι..σίγουρο , αν όμως είναι..στρογγυλή , έρχεται...κορίτσι..

Αλλά κι' απ' τα φαγητά που προτιμάει η έγκυος , προσπαθούν να ..διαγνώσουν το φύλλο του μελλοντικού ανθρώπου . Αν πάλι πρόκειται γιά δεύτερο και πέρα παιδί , γίνεται σύγκριση με τη συμπεριφορά και τα συμπτώματα της εγκύου στις προηγούμενες γέννες .

Άλλο , αλάνθαστο , προγνωστικό θεωρείται και το " γιάντες " , το κοκκαλάκι δηλαδή της κότας , που έχει δυό σκέλη ( το λέμε και παράβολο ) , η πρόγνωση γίνεται ως εξής :

Πιάνει το ένα σκέλος ένας , και το δεύτερο άλλος και τραβάνε , προσπαθώντας να το ανοίξουν . Το κόκκαλο σπάει σε δυό κομμάτια , ο καθένας λοιπόν "μελετάει " , ονοματίζει τι κομμάτι θέλει , μεγάλο η μικρό , και αγόρι η ..κορίτσι , τραβάνε κι' ότι βγει.....

Στο διάστημα της εγκυμοσύνης η γυναίκα πρέπει να προσέχει πολύ στο άναμμα της φωτιάς . Δεν πρέπει να τοποθετεί τα ξύλα ανάποδα , δηλαδή , με το χοντρό μέρος προς τα πάνω , γιατί υπάρχει φόβος να γεννηθεί το παιδί ανάποδα , με τα πόδια πρώτα .

Ακόμα , αν θέλει να αποφύγει τις περιπέτειες κατά τον τοκετό , πρέπει να προσέχει και τα σχοινιά , που θα συναντήσει στην αυλή η αλλού , γιατί υπάρχει φόβος να έχει περιπέτειες με το λούρο , που είναι πολύ πιθανόν να τυλιχτεί στο λαιμό του μωρού , αν κι' εκείνη τυλίχτηκε σε σχοινιά όταν ήταν έγκυος .

Γιά να μη ματιαστεί το παιδί , από τους ξένους επισκέπτες , δέχεται τα ελαφρά...φτυσίματά τους , οι γέροντες του σπιτιού για να τους μεταδώσουν τα...χαρίσματά τους , φτύνουν το μικρό καλά-καλά , κι' αν είναι δυνατό και μέσα στο στόμα , από δω ξεκινάει και η φράση : τούμοιασε , σαν να το έφτυσε στο στόμα....
Μικρή χαρά γιά τους σπιτικούς είναι και το " σαράντισμα " της λεχώνας . Αποβραδίς , πηγαίνει στην Εκκλησία με τη συνοδεία του πρώτου γιού της , η ενός αγοριού , που έχει όμως τους γονέις του στη ζωή . Εκεί δέχεται τις ευχές του παπά και από κει και πέρα όλα πάνε καλά .
Υπάρχει ακόμα η συνήθεια ο νουνός να στεφανώνει και ο κουμπάρος να βαφτίζει . Έτσι , εκείνος που στεφάνωσε το ζευγάρι και έδεσε τα χέρια του με την αλλαγή των στεφανιών , πρέπει να βαφτίσει και το πρώτο παιδί και να λύσει έτσι τα χέρια του . Επειδή όμως το παιδί μοιάζει στο νουνό που το λάδιασε , από το δεύτερο και πέρα γίνεται επιλογή του κουμπάρου που τις περισσότερες φορές γίνεται από πολύ νωρίς , με την εμφάνιση της...κοιλιάς .
Το όνομα του παιδιού είναι προκαθορισμένο απ' τα ονόματα των προγόνων , πρέπει πρώτα να βγούν τα ονόματα των γονιών του πατέρα και μετά της μάνας . Τα υπόλοιπα παιδιά παίρνουν ονόματα απ' το οικογενειακό δέντρο του πατέρα , πολλές όμως φορές , αφού ο πατέρας βάλει τα ονόματα των γονιών του , ο νουνός , με την άδεια φυσικά του πατέρα , μπορεί να βάλει δικό του όνομα .
Η κουμπάρα βάζει τα " σταυρουδάκια "κι' αν κανένας ξεχάσει να της ευχηθεί " να ζήσει το νεοφώτιστο και να τα κατοστήσει " , του το θυμίζει : " Πέστε μ' να μ' ζήση του μ'κρό ". Ιδιαίτερη σημασία δίνουν ακόμα στο μυστήριο της βάφτισης , στο λάδιασμα του μικρού και μάλιστα στον τρόπο που ο νουνός κρατάει στις φούχτες το λάδι . Αν τρέχουν λάδια , τότε ο νουνός είναι απλοχέρης και το παιδί που θα μεγαλώσει θα γίνει απλοχέρης , θα δίνει στους άλλους . Αν όμως το λάδι δεν τρέχει , ο νουνός είναι σφιχτός και το παιδί θα γίνει ..σπαγγοραμένο .
Ο νουνός θα κρατάει το βαφτιστικό του , όταν θα παίρνει την πρώτη μεταλαβιά ( θεία κοινωνία ) , γιά το αγόρι πρέπει νάναι δώδεκα μεταλήψεις το χρόνο , γιά το κορίτσι εννιά . Η λαμπάδα του νεοφώτιστου πηγαινοέρχεται τουλάχιστον τις τρεις πρώτες μεταλήψεις και μετά μένει τελικά στην Εκκλησία .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι.....