ANAΛΗΨΗ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΔΩΡΙΔΑΣ - Β.'

Aνάληψη 1955 , στη Μπαχατούρ , στη στρούγκα του Χαράλ. Μαργέλλου - Αρπάλη , φαγοπότι σε ονειρικό περιβάλλον . Πάνω , Β.Καραμήτσος , Νιόνιος Παλούκης , Γ.Καψάλης , Στ.Μαργέλλος , αρμέγει , Χαρ.Μαργέλλος , Δημ. Βούλγαρης , Χρυσ. Γιαλαμά , Θαν .Μοναχογιός

Πρωτού βαρέσει ο ήλιος καλά , είχαμε σκαρφαλώσει στην απότομη ανηφοριά στο Βραχλάκι και μέσα σε μιά υπέροχη διαδρομή , ανάμεσα σε πανύψηλα γέρικα έλατα που μοσχοβολούσαν , φτάσαμε στις " Κορομπλιές " , στη στρούγκα του Κοκκινοβασίλη , πρώτου εξαδέλφου της μάνας μου , του Βελία και του Λάγιου , που θα περνούσαμε τη μέρα μας . Τα μάτια μας πέσανε στην καταπράσινη από τη μαραβίτσα Λάκκα και τη λιθόστρωτη και πισσομένη Λούστρα , που ποτέ δεν κράτησε νερό γιά τις ανάγκες των κοπαδιών , παρ' όλες τις προσπάθειες του τότε προέδρου Κλωσσογιώργου . Δίπλα στη Λούστρα , είχε στήσει μιά μεγάλη τραμπάλα , ο " Κωστής " , ο " Κουτλοκώστας " γιά να ψυχαγωγούνται τα παιδιά και οι μεγάλοι .

Τα κοπάδια που είχαν κατακλύσει όλη την ισιάδα , στρώσαν το καθένα γιά τη στρούγκα του . Ήρθε η ώρα γιά το άρμεγμα και μαζεύτηκαν στο στάλο , από φουντωτό κέδρο , να ξεμεσημεριάσουν . Μπροστά τα γκεσέμια , με τα βαριά κύπρια και τις χοντρές κουδούνες , πίσω το υπόλοιπο κοπάδι με τα λιανοκούδουνα . Ανάμεσα , και λίγο πίσω , ακολουθούσε ο τσοπάνης , με την κάπα κρεμασμένη στη μιά πλάτη του , και στο άλλο χέρι την αγκλίτσα , από αγριελιά , να στηρίζεται και να οδηγεί τά πράιτα . Τα τσοπανόσκυλα ακολουθούσαν κι' αυτά , καμαρωτά , τα πλευρά του κοπαδιού , ικανοποιημένα που φέρναν πόσω το κοπάδι σώο και ακέριο , γαυγίζοντας χαρούμενα , που βλέπαν τον κόσμο , αλλά και που θα τρώγαν , κάτι το ξεχωριστό απ' το συνηθισμένο σκυλόψωμο .

Η πρώτη στρούγκα που συναντήσαμε , ήταν του Μήτρου του Λούτου , δεν θυμάμαι όμως , ποιόν είχε σμειχτάρη , ίσως τον Κωσταρίδα , που ήταν και ξαδέρφια . Ο Μήτρος λοιπόν , όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν οι τσοπάνηδες , ήταν ένας απ' τους πολλούς γραφικούς τύπους των τσοπάνηδων , που έζησε όλα τα χρόνια του , σαν τσοπάνης , στο Πασόρεμε , πότιζε όμως υο κοπάδι του , στον Αρδίνη και την Τρούπ' και το πολύ καλοκαίρι , με τις μεγάλες ζέστες , ξεπετιόταν μέχρι του Αραποκώτση το Κονάκι η το Καπισάκι , που πέφταν στρούγκες . Είχε όμως ένα μεγάλο προνόμιο , που αμφιβάλλω αν τόχαν άλλοι τσοπάνηδες της εποχής εκείνης . Είχε περάσει τον ωκεανό και ξενητεύτικε στην Αμερική γιά καζάντι , όμως δεν βρήκε κεθρίτσες και κακαρέντζες εκεί , δεν του άρεσε και μόλις κονόμησε το εισιτήριό του , γύρισε πάλι στα Καλτεζιά και τη Μπουλιάνα . Θά 'ταν τότε εβδομήντα πέντε χρόνων , μα όντας παλιό , γερό κόκκαλο , κράταγε γερά . Μόλις έφτασε στη στρούγκα , κρέμασε την πουρναρίσια αγκλίτσα του στη τζατνόρα , έξω απ' την ταράτσα και κοντά στο στρουγκόλιθο , πέταξε τη χοντρή πατατούκα του , την αργαλίσια και φουσκωμένη στις ντρεστίλες του Λαλαγιάννη στο Βελούχι - απάνω στ' απόκλαρα , που ΄΄εφραζαν τη στρούγκα να μην πηδάνε τα " ζαβατάρκα " - και κάθησε να μας γνωρίσει .

Ο Μήτρος φορούσε μιά σκούρα - γαλάζια - σκούφια με πολλά σειρίτια , γυρισμένη λίγο , προς το δεξί αυτί . Ήταν ντυμένος με τη γιορτινή , ντρίλινη , πουκαμίσα , ραμμένη απ' την Τουρκοβάσιω , μοδίστρα με ταλέντο μεγάλο και ειδικότητα στις πουκαμίσες , που καμιά απ' τις μετέπειτα μοδίστρες δεν μπόρεσε να ξεπεράσει η να συναγωνιστεί . Φορούσε άσπρες κάλτσες με μαύρες τεσγιέτες , σφιχτά δεμένες κάτω απ' τα γόνατα και πάνω απ' τις μπάκιες . Τσουράπια , δεν φορούσε , ήταν περιττά , τα τσαρούχια του , τριμμένα απ' τα τρόχαλα και τους χαλιάδες , καλλιγωμένα με πρόκες , γιά να μη βρίσκπυν τα πετσώματα οι πέτρες .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ........