H πανέμορφη Αρτοτίνα μας , τ' αηδόνια της , όπως και τ' αηδόνια όλων των χωριών μας , κάνουν τον τόπο μας πραδεισένιο , τυχεροί που γεννηθήκαμε σ' αυτόν , πολύ τυχεροί...." Μετά την χειροτονίαν του Αθανασίου Διάκου εις διάκονον της Μονής Ιωάννου του Προδρόμου , ο Δεσπότης Λιδωρικίου επέστρεψεν εις Αρτοτίναν . Την νύκταν ο φιλοξενών αυτόν ωδήγησε να κοιμηθή εν εξωτερικώ διαμερίσματι της οικίας ασκεπεί , υπό τα πυκνά φυλλώματα των δένδρων του δασώδους βουνού .
Αλλ' αι αηδόνες ήσαν τόσον άφθονοι κατά τα μέρη εκείνα και τόσον εύλαλοι υπό τον καλοκαιρινόν ουρανόν , ώστε αν και ανεπάρκουν διά της γλυκείας φωνής των τον Δεσπότην , δεν τον απεκοίμιζον όμως εντελώς , καθώς ήθελε . Μόλις κατά τα χαράγματα ηδυνήθη ολίγον να κλείση τους οφθαλμούς , αλλά μετ' ολίγον το φως της ημέρας και του ηλίου το θάλπος τον ηνάγκασαν να εγερθή . Μετ' ολίγον οι προύχοντες της κωμοπόλεως , μαθόντες την εξέγερσίν του , παρουσιάσθησαν προ αυτού , και ως πρώτην φιλοφρόνησιν απέτειναν αυτώ την ερώτησιν πως διήλθε τη νύκτα .
- Κακά και μαύρα , απήντησε ο Δεσπότης βαρυθυμών , αυτά τα καταραμένα τ' αηδόνια , δεν με αφήκαν να κλείσω μάτι !
Την ιδίαν ημέραν ο Δεσπότης ανεχώρησεν εκείθεν , εξακολουθών την ετησίαν περιοδείαν ανά τα χωρία της διξαιοδοσίας του . Οι κάτοικοι όμως της Αρτοτίνας ματαίως ανέμενον ν' ακούσωσιν φωνήν αηδόνος , ούτε εντός της κωμοπόλεως , ούτε εις τους κήπους , ούτε εκτός εις το δάσος , εύρισκέ τις τοιαύτας εις τριών ωρών απόστασιν πέριξ . Και τούτο καθ' όλον το έτος . Οι κάτοικοι απορήσαντες κατ' αρχάς , απέδωσαν είτα ομοφώνως την σιγήν αυτήν και την εξαφάνισιν των αηδόνων εις την κατάραν του Δεσπότου , του οποίου το επιβάλλον ήθος και η άμετρος καλοκαγαθία τον παρίστανον εις το ποίμνιόν του ως ένα άγιον .
Συνεπληρώθη το έτος , ήλθον οι καλοκαιρινοί μήνες και ο Δεσπότης ήρχισε πάλιν την περιοδείαν του . Φθάσας εις Αρτοτίναν κατέλυσεν εις του ιδίου φίλου του την οικίαν , και εκοιμήθη την νύκτα εις το αυτό μέρος όπου και πέρυσι . Εκοιμήθη δε ανενοχλήτως ήδη , βαρέως , και μόλις εις την αυγήν εξεγερθείς ηπόρησε , διότι δεν ήκουε πέριξ την γλυκείαν φωνήν της αηδόνος μέσω του τερετισμού των άλλων πτηνών . Και ότε κατά το σύνηθες , οι προύχοντες ήλθον να τον επισκεφθώσιν , ανυπόμονος εξέφρασε την απορίαν του διά τούτο .
- Δεσπότη μου , απάντησαν ούτοι ομοφώνως , από πέρυσι που τα καταράσηκεν η Πανιερότης σου , ούτε είδαμεν ούτε ακούσαμεν αηδόνι πουθενά .
- Μα εγώ δεν ήθελα να τα καταρασθώ τα ευλογημένα , είπε χαμογελών ο Δεσπότης .
Την ιδίαν στιγμήν τα δένδρα πέριξ αντήχησαν από φωνάς αηδόνων , μυριάδας . Και δεν εσιώπησαν ποτέ πλέον . Λέγεται μάλιστα παρα των κατοίκων ότι αι φωναί των ήταν καθαρώτεραι ήδη από της ημέρας εκείνης και γλυκύτεραι...."
Έτσι θέλει η παράδοση , φίλοι μου , τη.." βουβαμάρα " των αηδονιών της Αρτοτίνας , κι' έτσι την κατέγραψε , ολοζώντανα , παρά την ..καθαρευουσιάνικη γραφή του , ο αείμνηστος Ανδρέας Καρκαβίτσας , εμείς τι να πούμε , αφού το ..είπε ο λαός , το έγραψε κι' ο μεγάλος μας Καρκαβίτσας , ε..έτσι θα 'ναι .
Το γεγονός όμως το αναμφισβήτητο , είναι πως τα χωριά μας , είναι γεμάτα από γλυκόλαλα αηδόνια , κι' όσοι έχουν σπίτια κοντά στις ρεμετιές η τα ρουμάνια , ζούν " παρα τω Παραδείσω " και είναι πραγματικά τυχεροί , ευτυχείς....
Αλλ' αι αηδόνες ήσαν τόσον άφθονοι κατά τα μέρη εκείνα και τόσον εύλαλοι υπό τον καλοκαιρινόν ουρανόν , ώστε αν και ανεπάρκουν διά της γλυκείας φωνής των τον Δεσπότην , δεν τον απεκοίμιζον όμως εντελώς , καθώς ήθελε . Μόλις κατά τα χαράγματα ηδυνήθη ολίγον να κλείση τους οφθαλμούς , αλλά μετ' ολίγον το φως της ημέρας και του ηλίου το θάλπος τον ηνάγκασαν να εγερθή . Μετ' ολίγον οι προύχοντες της κωμοπόλεως , μαθόντες την εξέγερσίν του , παρουσιάσθησαν προ αυτού , και ως πρώτην φιλοφρόνησιν απέτειναν αυτώ την ερώτησιν πως διήλθε τη νύκτα .
- Κακά και μαύρα , απήντησε ο Δεσπότης βαρυθυμών , αυτά τα καταραμένα τ' αηδόνια , δεν με αφήκαν να κλείσω μάτι !
Την ιδίαν ημέραν ο Δεσπότης ανεχώρησεν εκείθεν , εξακολουθών την ετησίαν περιοδείαν ανά τα χωρία της διξαιοδοσίας του . Οι κάτοικοι όμως της Αρτοτίνας ματαίως ανέμενον ν' ακούσωσιν φωνήν αηδόνος , ούτε εντός της κωμοπόλεως , ούτε εις τους κήπους , ούτε εκτός εις το δάσος , εύρισκέ τις τοιαύτας εις τριών ωρών απόστασιν πέριξ . Και τούτο καθ' όλον το έτος . Οι κάτοικοι απορήσαντες κατ' αρχάς , απέδωσαν είτα ομοφώνως την σιγήν αυτήν και την εξαφάνισιν των αηδόνων εις την κατάραν του Δεσπότου , του οποίου το επιβάλλον ήθος και η άμετρος καλοκαγαθία τον παρίστανον εις το ποίμνιόν του ως ένα άγιον .
Συνεπληρώθη το έτος , ήλθον οι καλοκαιρινοί μήνες και ο Δεσπότης ήρχισε πάλιν την περιοδείαν του . Φθάσας εις Αρτοτίναν κατέλυσεν εις του ιδίου φίλου του την οικίαν , και εκοιμήθη την νύκτα εις το αυτό μέρος όπου και πέρυσι . Εκοιμήθη δε ανενοχλήτως ήδη , βαρέως , και μόλις εις την αυγήν εξεγερθείς ηπόρησε , διότι δεν ήκουε πέριξ την γλυκείαν φωνήν της αηδόνος μέσω του τερετισμού των άλλων πτηνών . Και ότε κατά το σύνηθες , οι προύχοντες ήλθον να τον επισκεφθώσιν , ανυπόμονος εξέφρασε την απορίαν του διά τούτο .
- Δεσπότη μου , απάντησαν ούτοι ομοφώνως , από πέρυσι που τα καταράσηκεν η Πανιερότης σου , ούτε είδαμεν ούτε ακούσαμεν αηδόνι πουθενά .
- Μα εγώ δεν ήθελα να τα καταρασθώ τα ευλογημένα , είπε χαμογελών ο Δεσπότης .
Την ιδίαν στιγμήν τα δένδρα πέριξ αντήχησαν από φωνάς αηδόνων , μυριάδας . Και δεν εσιώπησαν ποτέ πλέον . Λέγεται μάλιστα παρα των κατοίκων ότι αι φωναί των ήταν καθαρώτεραι ήδη από της ημέρας εκείνης και γλυκύτεραι...."
Έτσι θέλει η παράδοση , φίλοι μου , τη.." βουβαμάρα " των αηδονιών της Αρτοτίνας , κι' έτσι την κατέγραψε , ολοζώντανα , παρά την ..καθαρευουσιάνικη γραφή του , ο αείμνηστος Ανδρέας Καρκαβίτσας , εμείς τι να πούμε , αφού το ..είπε ο λαός , το έγραψε κι' ο μεγάλος μας Καρκαβίτσας , ε..έτσι θα 'ναι .
Το γεγονός όμως το αναμφισβήτητο , είναι πως τα χωριά μας , είναι γεμάτα από γλυκόλαλα αηδόνια , κι' όσοι έχουν σπίτια κοντά στις ρεμετιές η τα ρουμάνια , ζούν " παρα τω Παραδείσω " και είναι πραγματικά τυχεροί , ευτυχείς....
No comments:
Post a Comment