Η Δωρίς είναι ιδανική δι' αυτοσυγκέντρωσιν και διά να λησμονήση κανείς τους μακρούς μονολόγους . Δεν δύναμαι να την περιγράψω λεπτομερώς , ομοίως , θα ήτο ανόητος η προσπάθεια απεικονίσεως δι' αχρώμων λέξεων των αδρών γραμμών των ορέων τα οποία διαγράφονται εις τον ουρανόν , των χειμάρρων οι οποίοι χαράσσουν τας κλιτύς , των τεφρών βράχων τους οποίους ο ήλιος βάφει ροδίνως , των αποτόμων κορυφών , του ελαφρού και διαυγούς αιθέρος , των μακρινών ήχων των κωδώνων , των αργοσύρτων μελωδιών των βοσκών .
Είναι αδύνατον να αναπαρασταθούν διά λόγων αι μακρινάι φωναί των γυναικών αι οποίαι εργάζονται εις τους αγρούς και αι υψηλαί κορυφαί αι οποίαι κατά την δύσιν του ηλίου αποκτούν χρυσούν " φωτοστέφανον ", τα μικρά και επισφαλή μονοπάτια , τα δάση των πυκνών δρυών με τα λαμπερά φύλλα και τας ακτίνας του ηλίου αι οποίαι φθάνουν ως την γην ως σταγόνες φωτός . Οι ξένοι οι οποίοι διέκριναν από την κουπαστήν των ατμοπλοίων τας ακτάς της Πελοποννήσου και των αγόνων Κυθήρων και έκαμαν μικράν εκδρομήν εις την Αττικήν σημειώνουν συνήθως εις τα ημερολόγιά των : "Η Ελλάς είναι η χώρα η οποία στερείται υδάτων και δένδρων ".
Με κίνδυνον να θεωρηθώ παραδοξολόγος , τολμώ να ισχυρισθώ ότι εύρον εις τας κοιλάδας της Δωρίδος το μουρμούρισμα των πηγών και την δροσιάν του πλατάνου . Τα ύδατα εκεί κυλούν ζωηρώς εις μικρά ρυάκια τα οποία διαγράφουν αργυράς ταινίας μεταξύ των αμπέλων και των ανθισμένων θάμνων .
Αναπαύεται ο ταξειδιώτης , μετά τον καύσωνα της ημέρας , πλησίον των μικρών ποταμών οι οποίοι κυλούν γάργαροι επι της κοίτης εκ λίθων . Ο ήχος των είναι μουσικός και φέρει γαλήνην και ανάπαυσιν μετά την κούρασιν εκ των καθέτων ακτίνων του ηλίου . Οι κάτοικοι έχουν θέσει τα ύδατα εις υδραγωγεία , η μάλλον ανοικτούς ξυλίνους αγωγούς υδρεύσεως . Εις την Ανατολήν οι άνθρωποι γεύονται το ύδωρ ως υμέίς γευόμεθα τον οίνον . Ο χωρικός ο οπο΄πιος ξεδιψά εις κρυστάλλινην πηγήν είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου . Ένα παλληκάρι μου έλεγε : " Με αυτό το νερό , κύριε , δεν χρειάζεσαι ούτε ψωμί ! "
Διά να θαυμάση κανείς εν τω συνόλω της την Επαρχίαν Δωρίδος και την κοιλάδα του Μόρνου , ποταμού αγνώστου και ωραιοτάτου , πρέπει να ανέλθη μέχρι του χωρίου Μαύρο Λιθάρι εις υψόμετρον 1.176 μέτρων . Η τύχη ηθέλησε να ευρίσκωνται εις το σημείον εκείνον διακόσιαι κεραμοσκεπείς οικίαι . Ο πολιτισμός ωδήγησεν εκεί δάσκαλον , ειρηνοδίκην , απόσπασμα Χωροφυλακής με επικεφαλής λοχίαν των Ευζώνων και ωπλισμένον με τυφέκια Γκρα .
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ..........
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment