Εις το κατάστημα του χωρίου τούτου ανευρίσκονται μελανοδοχεία , κονδυλοφόροι , κλωσταί και πολλά άλλα παραδόξως σύγχρονα αντικείμενα . Ευτυχώς υπάρχουν και άλλα πράγματα εις το Μαύρο Λιθάρι . Από το σημείον εκείνο , η θέα είναι αληθώς μεγάλη , πράγμα μάλλον σπάνιον εν Ελλάδι . Τα όρη συμπλέκουν τας καμπύλας των και ομοιάζουν προς βίαια γιγαντιαία κύματα . Βαθεία τομή χαράσσει βάραθρον μεταξύ των ορέων Κόραξ και Γκιώνα και σημειοί την κοίτην του Μόρνου . Τα όρη αυτά αποτελούν ίδιον κόσμον και θα ήτο ματαία η προσπάθεια περιγραφής των . Εν τούτοις , είναι εύκολον να διακρίνη σαφείς ζώνας . Υψηλά , εις τας δύο πλευράς του βαράθρου υπάρχουν τεράστιοι τεφροί βράχοι οι οποίοι λάμπουν εις τον ήλιον . Αι επιφάνειαί των είναι ανώμαλοι , διακόπτονται υπό σχισμών ως υπό πτυχών , και εις τας κοιλότητας υπάρχει χιών και σκιαί . Το σύνολον διαγράφεται ως δαντέλλα επί του καθαρού γαλανού ουρανού .
Η γραμμή της Γκιώνας είναι ηρεμωτέρα και ευρυτέρα . Αντιθέτως ο Κόραξ είναι σύνολον οξειών κορυφών αι οποίαι καταλήγουν εις την υψηλοτέραν όλων ,η οποία ομοιάζει προς κωδωνοστάσιον ναού . Η χιών άλλοτε καλύπτει τας κορυφάς και άλλοτε εισέρχεται εις τας κοιλότητας και εκτείνεται ως υγρός άργυρος ο οποίος εχύθη εις " καλούπι " . Χαμηλότερον , κάτω από τους κατολισθαίνοντας βράχους , τα έλατα υψούνται πυκνά και αριστοκρατικά , προσθέτουν σκιάν εις το θέαμα και το βαθύ πράσινον χρώμα των διακόπτεται μόνον από τα ξέφωτα . Μετά τα δάση , εις τον μυχόν της κοιλάδος , τα ρέοντα ύδατα λάμπουν καθώς καθώς κυλούν μεταξύ του χόρτου . Ο αραβόσιτος φύεται εις μεγάλην έκτασιν και οι αγροί χωρίζονται εκ σειρών δρυών και ελαιών .
Η θερμότης του ηλίου μετριάζεται εκ της ψυχρότητος των κορυφών . Ζωηρός , σχεδόν παγερός άνεμος μαστιγώνει το πρόσωπον και έχει οσμήν τηκομένης χιόνος . Αι νύκται εις το Μαύρο Λιθάρι είναι ψυχραί . Και είναι πολύ παράδοξον το θέαμα των κατοίκων του χωρίου , ενωρίς την πρωίαν , όταν κυκλοφορούν με την κάπαν των και φυσούν τα δάκτυλά των διά να θερμανθούν . Είναι απίστευτος εμπειρία εν Ελλάδι κατά τον Ιούλιον .
Εις την περιοχήν αυτήν , το παρελθόν είναι τόσον αναμεμιγμένον με το παρόν , ώστε υποχρεούται κανείς να προβή εις αφαίρεσιν διά να διακρίνη μεταξύ αυτών . Από της τραπέζης όπου γράφω , διακρίνω από το παράθυρον τον σκοτεινόν όγκον της Οίτης , η οποία καλύπτεται υπό δασών , την κοιλάδα του Σπερχειού , ευρείαν έρημον όπου φύονται μόνον κ΄λαμοι και όπου υπάρχουν πολλά επικίνδυνα έλη και εις το βάθος τα όρη τα οποία σχηματίζουν απότομον τείχος και κλείουν τον ορίζοντα από το Καλλίδρομον και τας Θερμοπύλας μέχρι των υψηλών βράχων του Τυμφρηστού . Από την άλλην πλευράν διακρίνεται ο Μαλιακός κόλπος , η κυανή θάλασσα και η γραμμή της Ευβοίας ......
No comments:
Post a Comment